Kindness could not ever be a goal, but just a result… Τhe WorldΕυχαριστώ τους Raining Pleasure γιατί τα δυο αυτά χρόνια που μεσολάβησαν ακούγοντας κατά κόρον Charlie Parker, John Coltrane, Ella Fitzgerald και Lady Day φαίνεται να ήταν ίσως τα πιο εποικοδομητικά της μουσικής τους πορείας. Γιατί με το Swinging troubles δημιούργησαν το πιο όμορφο εναρκτήριο κομμάτι των τελευταίων χρόνων με….εμμμ…swing διαθέσεις και τζαζ feeling. Γιατί βρίσκονται στον ίδιο κήπο με τους Pastels, πίνουν αλατισμένες Μαργαρίτες με τους Softies και κάνουν μπαρμπεκιου με τους Go-Betweens χωρίς να τους νοιάζει ότι το κινούμενο σε Morrisey–ικες λυρικές φόρμες Love me love me love me είναι παρασάγγας ανώτερο από ένα αντίστοιχο Love Goes On!, ένα Yoga κι ένα Hello Rain. Τους ευχαριστώ γιατί ακόμη και στην περίπτωση του ομιχλώδους και ενίοτε χαοτικού A ring (forwards + backwards) κατάφεραν να γράψουν μερικούς από τους πιο ζοχαδιασμένους στίχους τους, αναφερόμενοι σε πρόσωπα –κυρίως – και πράγματα της γενέτειρας πόλης τους που τους ενόχλησαν όλα αυτά τα χρόνια, με βασικότερο κάποιες στάνταρ φάτσες με το σκουλαρίκι –του τίτλου – στη μύτη να περιφέρουν το indie σαρκίο τους πέρα δώθε στα πατρινά κλαμπ . Και για να το ξεκαθαρίσω once and for all επειδή πολύς ντόρος έγινε, όχι, η φωνή του Vassilikos δεν μοιάζει καθόλου με αυτή του Εμινεμ στο συγκεκριμένο κομμάτι. Γιατί το Kastor bossa είναι ένα από τα ομορφότερα σινγκλακια τους και παρόλο που πλέει σε μια θάλασσα ηχητικής νηνεμίας, στιχουργικά είναι άγριο, θυμωμένο και ακόμη και η χρήση της γαλλικής γλώσσας – εν είδει easy listening Geinsbourg–ικης bossanova του Μεσοπολέμου - στη μέση του τραγουδιού δεν μπορούν να κατευνάσουν την πίκρα του Vassilikos για τον επικείμενο χωρισμό. Γιατί το Identical Τwins ίπταται πάνω από τη Στρατόσφαιρα του Ρομαντισμού και σε συνδυασμό με τα συγκινητικά φωνητικά της Έλλης Πασπαλα μεταμορφώνεται στο ιδανικό σαουντρακ για ξελόγιασμα και βόλτες με το αμάξι στα Λιμανάκια και στον Λαιμό της Βουλιαγμένης Αύγουστο βράδυ. Γιατί το The world (may god forgive me) or the end of kindness είναι μακράν το καλύτερο κομμάτι εδώ μέσα: μια κοινωνικοπολιτική ελεγεία στα βήματα ενός Motorcycle Emptiness (κοινό σημείο και των δυο τραγουδιών η ολοένα κι αυξανόμενη απάθεια και αδιαφορία προς οτιδήποτε μας περιβάλλει…Ο στίχος you sleep too much / because you are not well / but I think you’re not well / because you sleep too much θα μπορούσε να είναι το αντίστοιχο All we want from you are the kicks you’ve given us των Manics), με μια μελωδία ευδιάκριτη όσο ποτέ (ακούς Παναγιώτη; Ευδιάκριτη!) - και έναν δριμύ Φιλιππικό - καρφί στο φέρετρο της Αμερικανικής πολιτικής κατά τον πρόσφατο πόλεμο (We’re either attacked by terrorists / or we are suspected to be terrorists / who rules this world?) ενώ το προηχογραφημενο μήνυμα (στα πρότυπα της εισαγωγής του Generation Sex των Divine Comedy) που ακούγεται στην αρχή και που περιγράφει τη διαδικασία εκκένωσης ενός αεροσκάφους σε περίπτωση ανάγκης αποτελεί ακόμη μια αναφορά στην 11η Σεπτεμβρίου. Τους ευχαριστώ γιατί το επίπεδο μουσικά The freak είναι αντίθετα τόσο πολυεπιπεδο από πλευράς νοημάτων που ποτέ κανείς δεν θα το πάρει πρέφα και που αυτομάτως τοποθετεί την μπάντα δίπλα στα υπόλοιπα μεγάλα συγκροτήματα (Eels , Dinosaur Jr.) που μίλησαν για φρικιά με τόσο λεπτό τρόπο (“φωτογραφίζοντας” εμμέσως πλην σαφώς εμάς τους μουσικούς συντάκτες ίσως; Ποιος ξέρει…). Γιατί με το Arbie Reynolds μου χάρισαν 5:02 λεπτά εύκολου εντυπωσιασμού μέσα στο ίδιο μου το αμάξι (η συνεπιβάτιδα μου το λάτρεψε…), γιατί γεννήθηκαν για να διασκευάζουν ποπ standards όπως το Dancing Queen (ή οποιοδήποτε άλλο κομμάτι από το back catalogue των Abba…) ξεπερνώντας με επιτυχία την στενωπό της μια-ακόμη-διασκευής και γιατί με τους στίχους του Luv 90 υψώνουν το μεσαίο δάχτυλο απέναντι σε όλα εκείνα τα δυστυχισμένα πλάσματα, θηλυκά ή αρσενικά, που ποτέ τους δεν ένιωσαν την καύλα να δοθείς σε κάποιον που αγαπάς, αλλά το μόνο που ήξεραν ήταν να παίρνουν, να παίρνουν, να παίρνουν από τον άλλον μέχρι να τον στερέψουν συναισθηματικά… Γιατί τέλος το No one's gonna love your troubles –η επανάληψη του μοτίβο του Swinging troubles – αρχίζει γλυκά και τελειώνει σαν να διασκευάζει κομμάτι τους η Εdith Piaf στην κηδεία του Charles Aznavour (όπως βλέπετε έχω ράμματα και για την δική σας γούνα Κύριε Θανόπουλε…) περνώντας την φωνή του μεγαλύτερου εγχώριου περφορμερ από ένα ρετρό φίλτρο που την κάνει να ακούγεται σαν μια ξεχασμένη ηχογράφηση του 1930. Γιατί ο Spiral στις λούπες και στα πλήκτρα κάνει αυτό που λέει το όνομα του κατασκευάζοντας σπιραλοειδείς ηχητικές κατασκευές, γιατί ο Jay βρίσκει ολοένα νέους κι ευφάνταστους τρόπους να χαϊδεύει τις μεμβράνες των τύμπανων του και γιατί ο Jeremy ακολουθώντας το παράδειγμα του νονού του από το Yellow Submarine αποδεικνύεται απλά ότι είναι ο πιο ευφυής κιθαρίστας της γενιάς του. Γιατί το παχύ μπάσο στο πρώτο πλάνο της παραγωγής του Coti και του Χρήστου Λαινα γεμίζει τα ηχεία και δίνει μια πρωτοφανή αίσθηση πληρότητας. Γιατί η συνεισφορά της ορχήστρας καταφέρνει ενίοτε να υπερβεί ακόμη κι αυτό το ίδιο το υστερορομαντικο ύφος της ίδιας της σύνθεσης. Τους ευχαριστώ γιατί όταν θα πάω να βρω τον Καθηγητή μου στην Αγγλία θα μπορώ πια να του κάνω δώρο έναν αγγλόφωνο ελληνικό δίσκο όχι απλά χωρίς να ντρέπομαι –αυτό είχε ήδη συμβεί με το In The Market και το Flood– αλλά όντας σίγουρος ότι θα τον συμπεριλάβει στα 20 καλύτερα της χρονιάς. Γιατί μου ανέβασαν την διάθεση και με έκαναν να φάω μια ολόκληρη κοσμοκαρτα (δεν κάνω διαφήμιση, έτυχε να έχω σύνδεση Cosmote…) στέλνοντας μήνυμα σε φίλους και γνωστούς «Πάρτε το καινούργιο των Pleasure! Γαμάει!». Και γιατί ακόμη –σε πείσμα των χαλεπών καιρών– τo Forwards And Backwards δείχνει να πάσχει από έναν ναρκισσισμό αντιερασιτεχνικού πνεύματος εκπληρώνοντας τις προσδοκίες ακόμη και των πιο δύσπιστων που ίσως δεν περίμεναν ποτέ να ξεπεραστεί ένα άλμπουμ σαν το Flood. To οποίο συμπέρασμα δεν το κάνει απαραίτητα καλύτερο από το προηγούμενο τους αλλά σαφώς το καθιστά ως ένα κατεξοχήν άλμπουμ μεγαλύτερης συνοχής στα επιμέρους μέρη του - άρα ο Χρόνος θα του φερθεί μάλλον με τρυφερότητα…
