Τους Ριφιφί όλο και κάπου θα τους έχετε πετύχει όλα αυτά τα χρόνια - όχι στο δρόμο βέβαια, αλλά στα δισκογραφικά μονοπάτια. Αποτελούμενοι από δύο κυρίως μέλη - πόλους, τον Νίκο Βιταλίδη που παίζει τραγουδάει και γράφει όλα τα τραγούδια (και παίζει και μπάσο), και τον Δημήτρη Δημητράκα, που παίζει drums και στους Panx Romana, προσπαθούν, για άλλη μια φορά να υπηρετήσουν την φιλοσοφία του μουσικοβιομηχανικού super-market. Εύκολα ποπ τραγουδάκια, σε μια λαϊκο-ποπ-ροκ αισθητική την οποία δύσκολα -ειλικρινά- μπορεί κανείς να απορρίψει, γιατί απλούστατα είναι δομημένη έτσι ώστε να μην ενοχλεί. Κάποιες αποσπασματικές αναλαμπές δεν μοιάζουν ικανές να ταράξουν τα νερά της -χρυσής- μετριότητας, συνθετικά, όπου όλο και κάτι θυμίζουν, στιχουργικά, όπου δεν λένε και τίποτα, και υφολογικά, όπου εσκεμμένα κρατούν απόστάσεις από τα πάντα - ίσως και από αυτό που ως μουσικοί, βρε αδερφέ, θα ήθελαν να κυνηγήσουν. Άραγε να 'ναι αυτός ο ορισμός του -κακώς ενοούμενου- εμπορικού τραγουδιού;
