Mία ακόμη "διπλή" κριτική! Θέμης Τανταλάκης και Θάνος Αδάμου δίνουν τη δικιά τους εκδοχή σχετικά με το νέο πόνημα του Γιάννη Αγγελάκα και της παρέας του!Tου Θέμη ΤανταλάκηΕπιτέλους! Μετά το "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια - κοντά στα 4 αν δεν απατώμαι - με πολλές ζωντανές εμφανίσεις αλλά και δυσμενή σχόλια για την συνεχή απραξία του συγκροτήματος, για να κάνει την εμφάνισή του στα δισκοπωλεία το "Μέσα στη νύχτα των άλλων".Ομολογώ ότι οι πρώτες ακροάσεις του νέου αυτού CD των Τρυπών με παραξένεψαν. Τα 11 τραγούδια που συνθέτουν το "Μέσα στη νύχτα των άλλων" είναι εμπλουτισμένα με αρκετά samples και ειδικά εφέ, που είχαν κάνει δειλά - δειλά την εμφάνισή τους στο "Δεν υπάρχω". Ακόμα, δεν συνάντησα κανένα τραγούδι με έντονη την παρουσία μελωδικών κιθαριστικών riffs. Riffs που μας είχαν συνηθίσει οι Τρύπες στο παρελθόν - θυμηθείτε τα "Το τραίνο", "Εδώ", "Χάρτινο τσίρκο", "Ακούω την αγάπη", η λίστα είναι ατέλειωτη. Αυτό ήταν κάτι που με στενοχώρησε.Παρ 'ολ' αυτά, βρίσκει κανείς κομμάτια γρήγορα και τσαμπουκαλεμένα όπως το ομώνυμο και το "Είμαι ελαφρύς". Κομμάτια που σε στιγμές παραπέμπουν στο γνώριμο ύφος των Τρυπών , όπως τα "Ακίνδυνο τραγουδάκι", "Χρόνος", "Artistz". Τα "Διψάω σαν ψάρι στο βυθό" και "Η αγωνία μου είναι φως" είναι στο ύφος του "Η δικιά σου κοντινή Αμερική" - μελαγχολικά τραγούδια με σκληρά ξεσπάσματα.Οι καλύτερες όμως στιγμές του δίσκου είναι τα "Γιορτή" και "Δρόμος" , με το πρώτο να θυμίζει εντονότατα την "Καινούρια ζάλη" και το δεύτερο να καθηλώνει με τον ήχο της κλασσικής κιθάρας.Όσο για τους στίχους; Είναι οι στίχοι που μας έχει συνηθίσει ο Γιάννης Αγγελάκας - πανέμορφοι και με βαθιά νοήματα για κάποιους, συνοθύλευμα λέξεων και φράσεων για κάποιους άλλους. Επιτρέψτε μου να συμφωνήσω με τους πρώτους.Σημειώνεται ότι στο CD περιέχονται ακόμη μία εισαγωγή και τα κομμάτια "Φως" (ένα Remix αποσπασμάτων των υπολοίπων τραγουδιών) και "Aέρας" (μία απαγγελία ενός ποιήματος με τη συνοδεία drums). Δηλαδή έχουμε ουσιαστικά 9 νέα τραγούδια. Λίγα δεν είναι ρε παιδιά, έπειτα από τόσα χρόνια;Εν πάσει περιπτώσει, αυτό είναι μέσες-άκρες το "Μέσα στη νύχτα των άλλων". Προσωπικά μου άρεσε πολύ, αλλά βάλε τις ελλείψεις που ανέφερα, βάλε το ότι είμαι και λίγο άρρωστος με την παρέα του Αγγελάκα, οπότε πιστεύω πως αξίζει ένα...8/10 Tου Θάνου ΑδάμουΚάθε επιστροφή της παρέα του Αγγελάκα αποτελεί ένα μάθημα προς τους επίδοξους αντιγραφείς που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια την ελληνική rock σκηνή. Δεν είναι ούτε οι γνωστές punk εμμονές, ούτε τα προβλέψιμα riffs, ούτε η γνωστή τραχιά οργή της ερμηνείας του Αγγελάκα. Ολα αυτά αντιγράφονται, και το έχουμε δει άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια. Εκείνο που έφερε και κρατά το group στο υψηλότερο σκαλί της ελληνικής σκηνής είναι η πηγή, η προσωπικότητα του frontman που σκέφτεται, τρελαίνεται, πετάγεται από τη θέση του, αφηνιάζει, έπειτα κοντοστέκεται για να σκεφτεί και ανοίγει αμέσως μετά τις πύλες τις ρομαντικής κόλασης για να εφορμήσουν - αυτός και η παρέα του - ως βρυχώμενοι λέοντες. Τρομάζει από την κυνικότητα, αντιδρά στον έλεγχο αυτών που "ενοχλούν" γιατί απλά γεννήθηκαν διαφορετικοί, γιατί ονειρεύονται "ένα κόσμο πιο ζεστό", σχολιάζει τα πάντα με ένα μοναδικό ειρωνικό χαμόγελο. Και στο τέλος - αντίθετα με το 99% όσων μπερδεύουν το σχόλιο, την ειρωνεία, με τη μιζέρια, φωτίζει τις απεγνωσμένες ψυχές που αδυνατούν να συμβιβαστούν με ελπίδα. Υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω με τις ίδιες ανησυχίες, που πονούν, πληγώνονται και βρίσκουν ένα στήριγμα για να συνεχίσουν να αναζητούν: "Βάλε φωτιά σ' ότι σε καίει, σ' ότι σου τρώει την ψυχή, έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί. Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή (ή πληγή σε πληγή)", λέει... Αυτό είναι ένα μύνημα. Επιτέλους! "Ολα είναι ένας δρόμος", ένας δρόμος που δεν υπόσχεται αναγκαστικά λύτρωση στο τέλος, αλλά συνεπάγεται μάχη για να κρατήσει κανείς τον εαυτό του, όπως εκείνος γουστάρει. Οπως εκείνος τη βρίσκει. Οσο για το μουσικό μέρος, οι αλλαγές αφορούν περισσότερο στην προσθήκη κάποιων καλών ιδεών (π.χ. παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία μέσα στο μούγκρισμα των κιθάρων, samples) και την εκβιομηχάνιση (πιο industrial επί το ελληνικότερον :P) του ήχου του group, ο οποίος επιπροσθέτα γίνεται πιο δύσκολος, θορυβώδης, ανεξέλεγχτος, λιγότερο μελωδικός και - κατ' εμέ - περισσότερο ελκυστικός. Είναι φανερό ότι το "Μέσα στη νύχτα των άλλων" είναι ουσιαστικά το πρώτο album το οποίο θα λατρέψουν περισσότερο τα ανοιχτά αυτιά από τους κολλημένους fans. Και δεν είναι τυχαίο ότι η μοναδική ελπίδα της εταιρίας τους για να "πιάσει" εμπορικά, είναι η προβολή του νέου "Δε χωράς πουθενά" ("Ακίνδυνο τραγουδάκι"). Αλλά αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει. Εμείς απλά συμμεριζόμαστε την αγωνία του Αγγελάκα, συμφωνούμε ότι αποτελεί "φως", εκφράζουμε τη διαφωνία γιατί μας ενοχλεί, λατρεύουμε τη θεατρικότητα και την πειστικότητά των λόγων του και ακολουθούμε την υπόλοιπη μπάντα στις μοναδικές εξάρσεις της. Που πλέον μοιάζουν εμπνευσμένες από κυκλώνα. Τόσο απότομες, τόσο ζωντανές, τόσο πειστικές, τόσο ανθρώπινες, κι ας περνούν από περισσότερα effects. Τρύπες στα καλύτερά τους!8,5/10
