Dreams of delusion
Strange but amusin’
A ball of confusion
Like a Dylan song
(Jo El-Sonnier “Dylan Song”)
O ακορντεονίστας Jo El-Sonnier δε ζει πια. Υπήρξε γνωστός στους cajun/country κύκλους, ίσως και λίγο παραπέρα ελέω κάποιων συμμετοχών, όμως εξαιτίας μιας καρδιακής προσβολής έφυγε από τη ζωή το 2024. Το κομμάτι “No More One More Time” που έγινε γνωστό από τη δική του ερμηνεία, μετρά (σύμφωνα με το επίσημο site του κυρίου Zimmermann) πέντε ζωντανές εκτελέσεις από τον Bob Dylan, τέσσερις αλλεπάλληλες το 1990 και μία δεκατέσσερα χρόνια μετά. Κοινώς, ενόσω έγραφε το Under The Red Sky από τη μια, και το μήνα που κυκλοφόρησε το πρώτο σκέλος της αυτοβιογραφίας του με τίτλο Chronicles το 2004. Αυτά λίγο έως πολύ μπορείτε να τα διασταυρώσετε και μόνοι σας, αυτό που διαφεύγει είναι μια αναπόδεικτη πληροφορία στο reddit. Ένας ψευδώνυμος χρήστης αναφέρει πως τον Ιούλιο του 2022, ο Dylan κάνει την παρθενική του εμφάνιση στα stories του instagramμε το post Dylan Song - Link in Story, όπου το story σε έστελνε στο “Dylan Song” του Sonnier! Λάθος ή εσκεμμένο τρικ, κανείς δε μπορεί να ξέρει, αλλά μιας και το post, κατέβηκε γρήγορα, ουδείς έδωσε μεγαλύτερη έκταση. Άλλωστε τον Sonnier, τον είχε συμπεριλάβει και σε επεισόδιο του θεματικού Theme Time Radio Hour, κάτι τέτοια τερτίπια είναι με τα οποία διασκεδάζει για να περνάει ο καιρός, επομένως καμία έκπληξη για ένα ακόμη inside story για το ακροατήριο του.
Fast-forward στο Φεβρουάριο του 2025 και μια live performance του Machine Gun Kelly από το 2016, ανάμεσα από βιντεάκια από παλιές ταινίες, ποστάρεται ουρανοκατέβατη στο account του Dylan. Πολλοί μπαίνουν στον πειρασμό να πουν πως πάει ξεκούτιανε ο γέρο Bobby. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του The Philosophy Of Modern Song, εκεί που μιλούσε για τραγούδια και μουσικούς, εν πρώτοις, με τον τρόπο που μασκαρευόταν, μπλόφαρε, κι απολύτως προσωπικά αφηγούνταν στις Theme Time Radio εκπομπές του. Τότε, σας έλεγα πως από τους NY Times και το New Yorker, έως το Esquire, διαβάσαμε λίγο έως πολύ πως πρόκειται για ένα γεροξεκούτη μισογύνη που στέρεψε από λόγια και κατέφυγε στις ιστορίες των άλλων, αποκλείοντας τη rap και τη jazz, χωρίς τελικά να προκύπτει μια φιλοσοφική ερμηνεία των τραγουδιών, τραγουδιών που δεν τραγουδούν γυναίκες, ή έστω χωρίς ποσόστωση, αραδιασμένων ανάμεσα σε περίεργες φωτογραφίες. Μια κριτική με παρόμοια ανεδαφικά χαρακτηριστικά με ένα κείμενο που θα μιλούσε για την έμφυλη βία στο παλιό ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Ή για ένα καλογραμμένο σκωπτικό άρθρο για τα όρια στη σάτιρα του Gervais. Εκτός θέματος, εν ολίγοις. Το ζήτημα, ή καλύτερα το παιχνίδι, στο Philosophy παιζόταν στο ποια να είναι άραγε η Alis Lesley, τι συνέβη στον John Trudell, στην καθυστερημένη εκτέλεση του "By The Time I Get To Phoenix" από τον ίδιο τον Jimmy Webb, ποιος μένει όρθιος στο φινάλε του El Paso.
Στο substack, ο συντάκτης Steven έχει βαλθεί να παίξει το παιχνίδι του instargram-ικού Dylan. Προφανώς δεν είναι ο μόνος. Αντίστοιχα κείμενα-αναλύσεις μπορείτε να εντοπίσετε στο medium, στο substack, σε κάθε γωνιά που σας παραπέμπει ο διαδικτυακός τόπος Expecting Rain. Αναλύει το κάθε βίντεο ως καθρέφτες του ντυλανικού σύμπαντος, εκεί που μέσα από την αναφορά στο lp Rough and Rowdy Ways, αντανακλάται η σύντομη δημιουργική ζωή του Guitar Slim, με τη σύντομη ζωή της Marilyn Monroe, ο Ricky Nelson κρατά τη μια μεριά του σκοινιού που βαστά ο Roy Orbison, την ώρα που ο Machine Gun Kelly υπαινικτικά παραπέμπει στον Buddy Holly. Αναλύσεις που δεν μπαίνουν στον πειρασμό περί άσκοπων ξεκούδουνα γηραλέων αναρτήσεων, αλλά επιμένουν στις κρυφές ιστορίες και υπόγειες αφηγήσεις. Al Capone, ο ράπερ Proof που αναζητά τον Jerry Garcia, o σπαραξικάρδιος Paul Robeson, η swamp pop του Warren Storm, κι η λίστα των αναφορών δεν έχει τελειωμό.
Από την τελευταία ομιλία του μεγάλου αδερφού του Jesse James μέχρι το “Heartbeat” της Lorrie Collins, o instagram-ικος συλλογισμός του Bob Dylan καταργεί το ίδιο το μέσο, προ(σ)καλώντας τη λύση του γρίφου. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ατέρμονο σκρολάρισμα μεταξύ αρχειακών reels, αλλά με τα κομμάτια ενός παζλ, που περιμένουν απλωμένα να μπουν στη θέση τους. Τώρα, αν όλα αυτά έχουν σχέση με την ανακοίνωση του νέου coffee table με τίτλο Point Blank που θα περιλαμβάνει 100 αδημοσίευτα artworks του Bob Dylan, μένει να το δούμε το Νοέμβριο που μας έρχεται. Από την άλλη, κατά πολλούς όλη αυτή η ιστορία οδηγεί στο περιβόητο Chronicles ΙΙ, το δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφίας του που εκκρεμεί εδώ και 21 χρόνια.
Performance, teaser ή τρολάρισμα; Μιας και δεν τα πάω καλά με τις βεβαιότητες, για την ώρα βάζω στο πλατό το Triplicate, ακούω το "Stardust", και ξαναγυρίζω στο instagram του Dylan για να δω τον Hoagy Carmichael από τα καρέ του φιλμ Johnny Angel του 1945. Ίσως έτσι βγάλω μια κάποια άκρη…
