18:35. Oι Shame ανεβάζουν την αυλαία της 4ης μέρας του Release με τον εκρηκτικό Charlie Steen να προκαλεί τους καθισμένους στη σκιά να αφήσουν την άνεση τους («Motherfuckers in the shadow, It’s better right here»). Λικνίζεται μέσα στο χρυσό του σορτς κινούμενος ανάμεσα στη σάτιρα και την αλήθεια και να δεν χάνει ευκαιρία να κατεβαίνει στην «πλατεία» και να πηδά καταϊδρωμένος πάνω στο κοινό, τη στιγμή που ο μπασίστας Josh Finerty επιδίδεται σε άλματα, κωλοτούμπες και ακροβατικά νούμερα που λίγο μας κόβουν την ανάσα και η υπόλοιπη παρέα των Βρετανών ξεσηκώνει το καθόλου μικρό κοινό που έχει καταφτάσει από νωρίς για να τους απολαύσει και σαφώς αποζημιώνεται με το -ανάμεσα σε άλλα- αγαπημένο όλων "One Rizla", το ολόφρεσκο "Cutthroat", το εμβληματικό "Concrete", ορόσημο για τη σύγχρονη post-punk σκηνή από το ντεμπούτο τους άλμπουμ και το δυνατό "Six Pack".
Στις 20:00 οι Boy Harsher στη σκηνή και ναι, θα τους θέλαμε κάπου κλειστά, σκοτεινά, χειμώνα κατά προτίμηση, αλλά μια χαρά κατάφεραν κι εδώ με την ηλεκτρονικό τους ήχο και τη σέξι και σκοτεινή διάθεση ο Augustus Muller και η Jae Matthews μέσα στο ηλιοβασίλεμα να ξεσηκώσουν το φανατικό τους κοινό με μερικά από τα κορυφαία τους τραγούδια όπως τα "Come Closer", "Electric", "Give Me A Reason", "Tower", "LA", "Fate", "Modulations", μεταξύ άλλων.
21:35. Fontaines D.C. στη σκηνή της πλατείας Νερού, τρία χρόνια μετά από εκείνη τη φορά που άνοιγαν ακριβώς στο ίδιο σημείο τους Mogwai και τον Nick Cave και αποδείκνυαν από τα πρώτα λεπτά ότι σίγουρα θα τους βλέπαμε ως headliners τα επόμενα χρόνια.
Μπροστά από το τεράστιο μπαλόνι-καρδιά με το χαρακτηριστικό σχήμα, μέσα σε πολύχρωμα φώτα, ουρλιαχτά και τροπικές θερμοκρασίες η εξαμελής μπάντα παρέδωσε για μίαμιση ώρα μαθήματα επαγγελματισμού, απίστευτης χημείας και μαεστρίας με τα πλάνα στις μεγάλες οθόνες να προβάλλουν την ξεχωριστή φύση καθενός από τα μέλη της κι έναν Grian Chatten με τη χαρακτηριστική κίνηση των χεριών να παρασύρει το κοινό στο ρομάντσο των Fontaines D.C. που σφύζει από συναίσθημα και ρομαντισμό.
Post-punk και ποίηση μαζί σε ένα setlist 20 κομματιών με αντιπροσώπευση και των τεσσάρων άλμπουμ (Dogrel, Α Hero’s Death, Skinty Fia, Romance) κι ένα encore 4 κομματιών μαγικό που άξιζε την αναμονή, αφού δεν άφησε καμία τρίχα του κορμιού μας σε οριζόντια θέση με ένα φαντασμαγορικό θέαμα και πρωταγωνίστρια την γενοκτονία στην Παλαιστίνη και την περήφανη σημαία της χώρας της - σύμβολο διαμαρτυρίας πια ολόκληρου του πλανήτη απέναντι στον φασισμό.
Ο άνθρωπος που συχνά πυκνά αναφέρει «θα έχετε βαρεθεί να το ακούτε, αλλά είναι ο ρόλος μας να το φωνάζουμε» ανταλλάσσει ελάχιστες λέξεις με το κοινό, δεν διστάζει, όμως, σε κάθε εμφάνιση να παραμένει πολιτικός, συναισθηματικός με έντονο ενδιαφέρον για ό,τι συμβαίνει γύρω του και διάθεση για δράση.
"Here's The Thing" για την έναρξη με "Jackie Down The Lane", "Boys In The Better Land" και "Televised Man" να ακολουθούν, ένα δάκρυ πάντα στο "Roman Holiday" κι εδώ για την απίστευτη σύνδεση της μπάντας με το κοινό, μελαγχολικό "Big Shot", μελωδικό "Before You I Just Forget", "It’s Amazing To Be Young" τελευταία κυκλοφορία της μπάντας και ήταν εδώ, ξέσπασμα α λα Fall με "Hurricane Laughter" από το μακρινό Dogrel του 2019, "Horseness Is The Whatness Romance" που έριξε για λίγο τους ρυθμούς για να ακολουθήσει το αγαπημένο μας πανκ ξέσπασμα με τo "A Hero’s Death" και τα spoken word vocals, καθώς, επίσης και τα υπεραγαπημένα μας δυνατά "Nabokov" και "Big".
Κάποιοι μίλησαν για ηχητικές ατέλειες και γκρίνιαξαν ότι η φωνή του Chatten κάπως χανόταν ανάμεσα σε κιθάρες και μπάσα, άλλοι ανέφεραν μια "κοιλιά" κάπου εκεί στην μέση, προσωπικά τίποτε τέτοιο δεν αντιλήφθηκα, ίσως γιατί βρισκόμουν ανάμεσα σε ένα μαγεμένο κοινό που δεν έχανε στίχο και νότα και το βλέμμα του Grian ήταν πάντα εκεί, μπροστά μας.
Το "I Love you" που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ δίπλα στα «Free Palestine», το «ISRAEL IS COMMITING SUICIDE USE YOUR VOICE» στο video wall και την Παλαιστινιακή σημαία, το αποθεωτικό "Starbuster" με τον Charlie Steen από τους Shame στη σκηνή κι ένα "In The Modern World" που πάντα θα συγκινεί ήταν ο επίλογος μιας τροπικής νύχτας με φόντο την ανθρώπινη καρδιά.
Αυτό που συμβαίνει με τα κομμάτια των Fontaines D.C. είναι ότι καθένας μας έχει το δικό του αγαπημένο και το βράδυ της Παρασκευής στην Πλατεία Νερού, οι Fontaines D.C. τραγούδησαν τα αγαπημένα όλων μας.
Πέντε συν ένας Δουβλινέζοι με βαριά προφορά που αν δεν ξέραμε τα λόγια από πριν μετά βίας θα καταλαβαίναμε, μας πήραν και μας σήκωσαν με τον μετά-πανκ ήχο της νέα ιρλανδικής ροκ σκηνής σε μια Πλατεία Νερού δίπλα στη θάλασσα πιο ζεστή από ποτέ.
Είτε είχες στραμμένο το βλέμμα στο ντέφι και στη φωνή του Grian, την κιθάρα του Carlos, τα πλήκτρα του Chilli Jesson (που αναλαμβάνει στη συγκεκριμένη τουρνέ του Romance keyboards, synthesizer και πιάνο), το μπάσο του Conor Deegan, τα drums του Tom, οι Fontaines D.C. κι εμείς που από το 2018 ήδη λιώνουμε τους δίσκους τους, εκτός από τον ενθουσιασμό και την έξαψη, μια συγκίνηση την νιώσαμε σαν γονείς που τα παιδιά τους μεγάλωσαν κι έγιναν άνθρωποι φανταστικοί.
