Oι Air ήταν πολύ καλοί. Περισσότερο ρομπότ, παρά άνθρωποι. Το είπαν και μόνοι τους στο "Electronic Performers" στο φινάλε: «We are electronics». Άνθρωποι-ρομπότ πολύ καλά προγραμματισμένοι να εκτελέσουν άρτια το setlist τους και να χαιρετίσουν. Ο Γιώργος μου το είπε από την αρχή: «Να δεις ότι κάπως έτσι θα τα πουν όλα και θα φύγουν».
Visuals φαντασμαγορικά και αίσθηση ότι τα φώτα κατηύθυναν την μουσική. Ότι τα led έπαιζαν τα synths και το μπάσο και το πιάνο το ηλεκτρικό. Ένας ντράμερ που θα θέλαμε να ακούγεται πιο δυνατά (σκοπίμως άραγε;) - στο περιθώριο ηχητικά, όχι όμως και σκηνικά - οι Air οι γνήσιοι είναι οι άλλοι δύο, μην ξεχνιόμαστε.
Η μνήμη, η ανάμνηση και η νοσταλγία είναι μηχανισμοί και συναισθήματα με πρόσημο θετικό. Ο Επίκουρος έλεγε ότι η φιλοσοφία βοηθά τους γέροντες να θυμούνται κι έτσι να χαίρονται τη ζωή μέσα από όσα έχουν ζήσει κι έχουν καταφέρει.
Τέλεια αισθητική, μινιμαλιστική, το Moon Safari ολόκληρο και ύστερα ένα best of set, λευκά ρούχα, λευκά παπούτσια σαν άγγελοι υπερκοσμικοί οι Godin, Louis και Dunckel προσγειώθηκαν με ηλεκτρονικές φωνές (που πολλοί παρομοίασαν με τους Kraftwerk) να τα πουν με το vocoder τους και να χαιρετίσουν.
Κανείς όμως δεν μένει ακλόνητος μπροστά σε 4.500 καρδιές και ζευγάρια χεριών που χειροκρότησαν με διάρκεια σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο που ποζάρει ινσταγκραμικά να το φωτογραφίσεις, γιατί μόνο αυτό μπορούν να "πιάσουν" τα κινητά την νύχτα αυτή, κι έτσι κι αυτοί σαν να λύγισαν κάπως μαζί μας στο τέλος. Γιατί κι εμείς, αν και μετά από θάλασσα, ήρθαμε ψυχροί, κι αν φύγαμε με κάτι, είναι με μια κερασιά μέσα μας που είχε ανθίσει κάπου στην εφηβεία μας και μετά σαν να χάθηκε, τη Sofia Coppola να μας κρατάει από το χέρι και μια διάθεση να αφήσουμε ίσως τα προφανή αγαπημένα ("Sexy Boy", "Cherry Blossom Girl", "La Femme d’Αrgent") και να γυρίσουμε σπίτι να ξανακούσουμε στους δίσκους τους το "Talisman", το "Venus", το "Run", το "Don’t Be Light" και το "Alone In Kyoto".
Συναυλία όπως αυτές, σκέφτομαι, σίγουρα θα μπορούσαν να λάβουν υψηλή βαθμολογία στις κριτικές λόγω της άρτιας παραγωγής τους, αλλά τελικά τα ποτενσιόμετρα της νοσταλγίας, όταν χτυπάνε κόκκινο, δεν χάνουν ποτέ. Εκεί είναι η αλήθεια.
"Επέστρεφε και παίρνε με", έγραφε ο Κωνσταντίνος Καβάφης, "όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη". Οι στίχοι αυτοί ήρθαν και έκατσαν μέσα μου στο "Highschool Lover" που έμεινε βουβό χωρίς λέξεις και κάποιοι ήδη παραπονέθηκαν για αυτό, την απουσία της Beth Hirsch και την προ-ηχογραφημένη φωνή της στο "All I Need". Λεπτομέρειες...
Ευρηματικές εκτελέσεις με άλλο σκοπό, κάποιες μακρόσυρτες, με λούπες και γυρίσματα ψυχεδελικά.
Σκοπός διαφορετικός.
Μια νύχτα στο παρελθόν μας.
Το παρελθόν απόμακρο θα εξιδανικεύεται πάντα και θα κερδίζει βέβαια μπροστά σε ένα παρόν που σκοτώνει παιδιά και φέρνει νέες χούντες, πλημμύρες και πυρκαγιές.
Οι Air την Κυριακή ήταν η επιστροφή μας σε μέρες αθώες, ξέγνοιαστες κι ονειρικές.
Πώς να χάσουν...
