17.30 ακριβώς οι The Overjoyed στη σκηνή και ήδη είμαστε πάρα πολλοί συγκεντρωμένοι Κυριακή με καύσωνα στο ΟΑΚΑ -παρατηρώ στα τελευταία φεστιβάλ ότι πολύς κόσμος έρχεται νωρίς και τι καλά. Προσπαθούμε να αποφύγουμε τα δελεαστικά παιχνίδια που προσφέρονται αμέσως μετά την είσοδο μας στον χώρο (μέχρι και το ολόδικό μας κομμάτι μπορούμε να ηχογραφήσουμε σε studio booth με επαγγελματία ηχολήπτη) και να φτάσουμε μπροστά στη σκηνή με βεντάλιες και καπέλα για τα οποία φρόντισαν οι χορηγοί σε αυτή την εγκατάσταση με τον ανύπαρκτο ίσκιο τη δύσκολη αυτή ώρα δυστυχώς.
Τετραμελής punk rock μπάντα που ανεβάζει μεμιάς την ένταση και το κέφι, με ήχο που θυμίζει απόλυτα των ήχο των headliners της βραδιάς, άλλωστε ο frontman μας εξομολογείται ότι τους ακούει από 8 χρόνων και σε αυτούς οφείλει η μπάντα του την ύπαρξή της, έντονη σκηνική παρουσία, ενέργεια, πάθος, δυναμική αλληλεπίδραση με το κοινό που ξεσηκώνει και τους πιο απηυδισμένους από τον βασανιστικό ήλιο του καλοκαιριού. Το φρέσκο "Rotten Love", τα "Aced Out", "So Far, Okay", "Whiner", "#Beach" ξεχωρίζουν σε αυτό τον εναρκτήριο σετ μιας μαγικής βραδιάς και βέβαια το "Λευτεριά στον λαό της Παλαιστίνης".
18.15 Inhaler μπροστά μας και ξεκάθαρα κάτι συμβαίνει με αυτούς τους Ιρλανδούς και το συναίσθημα, εναλλακτική rock indie μπάντα που κάπου ακούγεται και πιο pop, εξαιρετικά δημοφιλής στο νεανικό κοινό όπως φαίνεται, κορίτσια δίπλα μου γνωρίζουν όλους τους στίχους και "κόβουν φλέβες", οι ίδιοι άλλαζαν κιθάρες ακάθεκτοι, αναφέρονται στους Kooks, εστιάζουν στα πιο αγαπημένα των fans μεταξύ των οποίων τα "Dublin In Ecstasy", "A Question Of You", "X-Ray", "Your House", "My Honest Face", "Love Will Get You There", "It Won’t Always Be Like This", σαν να μην έχει καθόλου ανάγκη ο Elijah Hewson τον BONO (μπαμπά του) για να απογειώσει την μπάντα του.
19.30 ώρα Ελλάδος από το Brighton οι The Kooks στη σκηνή του Ejekt και η θερμοκρασία αρχίζει να γίνεται ανεκτή, ο ήλιος να δύει και οι The Kooks με κλασικά ("Naive", "She Moves On Her Own Way", "Sea Side", "Bad Habit") και νέα αγαπημένα (το "Sunny Baby ακυκλοφόρητο ακόμα) και πλήθος από "Thank you so much", "Love you guys", "You guys are beautiful" από τον Luke Pritchard μας μύησαν σε ένα pop-rock γλέντι από την μπάντα που μας διευκρίνισε, αν και ήδη το γνωρίζαμε, ότι "Kook" είναι "one whose ideas or actions are eccentric". Πιο συναισθηματικές στιγμές το "Seaside" σε ένα σόλο με ακουστική κιθάρα και το "See Me Now" με τον Luke στο αρμόνιο.
21.15 τέλος αναμονής.
Θα θέλαμε πολύ να είχαμε δει τους Green Day στα 90s μάλλον και δεν θα περιμέναμε ότι οι μισοί από εμάς θα ερχόταν η στιγμή που θα είχαμε παιδιά που θα τους άκουγαν και θα τους βλέπαμε μαζί τους, αλλά έγινε κι αυτό. Κι αν δεν υπήρχαν ίσως αυτά διπλά σε πολλούς από εμάς, ίσως ξεχνούσαμε σε ποια δεκαετία βρισκόμαστε.
Θα το μαρτυρούσαν κάπως η υψηλή τεχνολογία, τα visuals και το υπερθέαμα που δεν θα δικαιολογούνταν σε μια συναυλία ωμής punk των Green Day τη δεκαετία του ‘90, οι φωνές όμως, κι ο τρόπος που τραγουδήθηκαν τα γνωστά αγαπημένα μας από το Dookie του 1994 ("Longview", "Welcome to Paradise", "Basket Case", "When I Come Around") σαν να μην πέρασε μια μέρα, θα μας ξεγελούσαν με ευκολία.
Συναυλία-σταθμός που σίγουρα θα καταγραφεί στη συναυλιακή ιστορία του τόπου μας, με τα αμέτρητα sing along, τα εντυπωσιακά mosh pit του κοινού που ήθελες δεν ήθελες γινόσουν μέρος τους, γιατί δεν υπήρχε χώρος να σταθείς έξω από αυτά, τα πολυάριθμα καλέσματα του σαγηνευτικού frontman Billy Joe να σπάνε τα ρεκόρ κάθε προηγούμενης συναυλίας των τελευταίων χρόνων.
Ξεκίνημα με την αναμενόμενη τριάδα της "The Saviors τουρνέ" να ανοίγει τον χορό, "Bohemian Rhapsody" (Queen), "Blitzkrieg Bop" (Ramones), "Intro Theme" και τον γνωστό κούνελο-μασκότ των Green Day (Drunk Bunny) στη σκηνή να επιδίδεται σε ένα εναρκτήριο χoρό πρόσκληση (αχρείαστο κατά την γνώμη μου όταν μπορείς να ξεκινήσεις με το ζεύγος American Idiot και Holiday μέσα στο ηλιοβασίλεμα), ενώ κατά τη διάρκεια του intro ένα βίντεο-patchwork αναμνήσεων, εξώφυλλων, στιγμών από video clip και ανεξίτηλων καρέ της ζωής της μπάντας που όλοι αναγνωρίσαμε.
Στη σκηνή και η μαγική ομάδα των Billie Joe Armstrong, Tre Cool και Mike Dirnt που 35 χρόνια τώρα σύρουν τον πανκ χορό, Billie Joe από την αρχή ζεστός και σε φανταστική επικοινωνία με το κοινό, Mike που έκλεβε την παράσταση σαν γνήσιος ροκ σταρ και Tre Cool με καρό σορτς στα ντραμς που στην αρχή έλεγες "την βγάζει δεν την βγάζει" κι όχι μόνο σε διέψευσε, αλλά επιβεβαίωσε και τον τίτλο του "The world’s most dangerous drummer" που του απέδωσε o Armstrong. Δίπλα τους μουσικοί υπέρ-ήρωες στο ύψος των προηγούμενων οι κιθαρίστες Kevin Preston και Jason White κι ο Jason Freese στα πλήκτρα.
Setlist σφιχτό, αλάνθαστο χωρίς ούτε μια κοιλιά, κοινό μαγικό με τα πιο χρωματιστά μαλλιά και την πιο εντυπωσιακή ανταπόκριση, μπλουζάκια ευφάνταστα με ήλιους ΠΑΣΟΚ και Green Day εξώφυλλα, φρέσκια στρωμένη άσφαλτος που έβραζε κάτω από τα πόδια μας, σερπαντίνες, κορδέλες, κομφετί, ένα λευκό Ζέπελιν με τη λεζάντα "Bad Year" που κερνούσε μικρές αναμνηστικές οβίδες και σου έφερνε στο μυαλό το Dookie, άνθρωποι μέσα σε τεράστιες λούτρινες στολές, φουσκωτά μπαλόνια, εντυπωσιακά γραφικά, πυροτεχνήματα, μια παράσταση υπερ-θέαμα που να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο κομματάκι δύσκολο, αφού ξυπνούσε μέσα σου ο ενθουσιασμός του μικρού παιδιού σε luna park με τούτα και με τα άλλα, αν και σε μια μπάντα πανκ σαν και αυτή, τα μισά θα μπορούσαν να λείπουν, δικαιολογούνταν, όμως, από την γιορτή, θα πω.
Στα αξιοσημείωτα της βραδιάς η μνεία στον Ozzy Osbourne με το riff του "Iron Man" κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ozzy και τους Black Sabbath και σαν να ακούστηκαν τα κρακ της καρδιάς μας στους νεότερους που δεν κατάλαβαν ακριβώς τι γινόταν, το sing along στα "Boulevard of Broken Dreams" και "Wake Me Up When September Ends", οι στριγκλιές του Mike στο "Dilemma", τα μαγικά τύμπανα και τα συντονισμένα χέρια του κοινού στο "Jesus of Suburbia", οι κιθάρες στο πρόσφατο διαμαντάκι "Bobby Sox", το "You Invented This" και το χαμογελάκι του Billie Joe μετά το στίχο "Do You Wanna Be My Boyfriend", η στιγμή που στο "Know Your Enemy" ο Armstrong σήκωσε την πιτσιρίκα στη σκηνή, η ελληνική σημαία στην οποία τυλίχτηκε ο Billie Joe και το «σήμερα είμαστε οι Greek Day», το απόλυτο χάος στο "St. Jimmy" στο τέλος του οποίου βρεθήκαμε αλλού, το συναισθηματικό "21 Guns" που μας έκανε κομμάτια, ο απόλυτος χορωδιακός συντονισμός του κοινού στο "Basket Case", τo συγκινητικό και τόσο ταιριαστό "I Hope You Had the Time of Your Life" από το "Good Riddance" στο κλείσιμο με τις υποκλίσεις της μπάντας, το παιχνίδι των μουσικών on stage, τις μπαγκέτες κι τις πέννες που δωρίστηκαν σε πλήθος στο κοινό, τις αγκαλιές, σαν μια τεράστια ικανοποίηση κι ενθουσιασμός εφήβων που κατάφεραν και έβγαλαν ένα τόσο ωραίο σετ σαν να είναι η πρώτη φορά και να μην το έχουν κάνει εκατοντάδες φορές ήδη, η διάλυση στο τέλος οργάνων και σκηνής, ακριβώς όπως πρέπει να τελειώνει μια πανκ συναυλία- τουλάχιστον.
Μου έλειψε ίσως ένα ξεκάθαρο "Free Palestine", ένα "Fuck Trump" από το στόμα του Billie Joe, που συνηθίζει να είναι πιο πολιτικός και λίγο ίσκιος στους The Overjoyed και στους Inhaler. Εννοείται υπήρξαν πολιτικά σχόλια και αλλαγή στίχων όπως το "I Am Not Part of a MAGA Agenda" και το "No War", ενώ το «Runnin’ away from pain like the kids from Palestine» που αντικατέστησε το «Runnin’ away from pain when you’ve been victimized» στο "Jesus Of Suburbia" πόνεσε περισσότερο από όλα.
Ο μηχανισμός νοσταλγία-μνήμη- ανάμνηση αναλύθηκε στο review της συναυλίας των Air και δεν θέλω να επαναληφθώ. Εδώ θα μπορούσε να αναλυθεί η επίδραση του πανκ ήχου στον άνθρωπο και ίσως να μετριόταν καλύτερα σε clicks και χοροπηδητά, σίγουρα όχι σε λέξεις. Υπάρχουν αυτοί που άκουγαν πανκ στην εφηβεία και τώρα ακούνε jazz, αυτοί που συνεχίζουν να ακούνε punk μετά από 30 χρόνια, γιατί είναι οι τύποι οι σωστοί, και αυτοί που την ανακαλύπτουν τώρα μέσα στην νιότη τους. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκες, το live των Green Day την Κυριακή στο ΟΑΚΑ σε ένωνε σε μία. Σαν να έσβηνε τα χρόνια και τις γενιές και όλες τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος. Γιατί αυτή τη φορά δεν ήταν το θέμα η νοσταλγία, αλλά η πανκ.
Το αναμενόμενο "Good Riddance" στο κλείσιμο ήταν αυτό που εγώ προσωπικά ήθελα να ακούσω περισσότερο κι εκεί ήρθε σε όλους μια συγκίνηση βαθιά.
Με τους punk τύπους, βέβαια, κυλά λίγο πιο δύσκολα το δάκρυ, γιατί το σώμα δεν σταματά να χοροπηδά και παρασύρει την καρδιά.
Σου βγαίνει, όμως, μια λέξη τόση δα.
Θες έτσι λίγο να τους πλησιάσεις και να ψιθυρίσεις... Ρε…
