Τετάρτη 9 Ιουλίου, πρώτη φορά θα ακούσω ζωντανά τους Τhe Dandy Warhols, ένα από τα αγαπημένα Indie συγκροτήματα της Ελλάδας, που λατρεύτηκε ειδικά κατά τη δεκαετία του 90 από τους φίλους της ψυχεδέλειας και της εναλλακτικής ροκ. Ήταν μια από αυτές τις βραδιές που η Αθήνα δεν χρειάζεται πολλά για να θυμίσει γιατί αγαπάμε το σκοτάδι της. Ένα ελαφρύ αεράκι Ιουλίου, εκεί που η θερμοκρασία γίνεται τελικά υποφερτή, και το Universe γεμίζει, με κόσμο από όλες τις ηλικίες που έχει ακούσε το Bohemian Like You περισσότερες φορές απ’ όσες θα ήθελε να το παραδεχθεί. Γνώριμα πρόσωπα γύρω μου και περισσότερος κόσμος από ότι περίμενα! Ήρθα λοιπόν να ακούσω και να φωτογραφίσω τη μπάντα που πήρε το όνομά της από την αγαπημένη μου περσόνα, που άφησε τη δική της ιστορία στο χώρο της τέχνης τον Andy Warhol.
20:30 • Οι The Callas, σε ρόλο opening act. Δεν τους πρόλαβα, γιατί ως συνήθως με πήρε η ώρα. Αλλά αν κρίνω από προηγούμενες φορές που τους έχω παρακολουθήσει, θα ήταν ένα ωραίο καλωσόρισμα του κόσμου. Αθηναιική μπάντα με μυρωδιά από Εξάρχεια, φασαρία από Ρομάντσο, ντίσκο ψυχεδέλεια και λίγη punk ασέβεια. Φαντάζομαι πως αυτά θα έφεραν στη σκηνή του Universe. Τα τραγούδια τους σαν ηχητικά φαντάσματα μιας πόλης που καταρρέει όμορφα. Γνωστοί στα Αθηναικά stages, πιστεύω θα άνοιξαν τη βραδιά σωστά, προετοιμάζοντας τον κόσμο για τη συνέχεια.
21:30 • Μπαίνουν οι Sisters of Your Sunshine Vapor απευθείας απ’το Detroit. Ήχοι εμπνευσμένοι απ’τους Doors, Pink Floyd, The Black Angels και ηχόχρωμα κοντινό με των Headliners της βραδιάς. Ζέσταναν πράγματι τον κόσμο δημιουργώντας ένα κλίμα οικείο με ριφάκια που κάπου έχεις ξαναακούσει. Ο ήχος τους για να είμαι ειλικρινής μου φάνηκε λίγο μπουκωμένος και μου έλειπε κάτι από αυτή την εμφάνιση. Σαν φιγούρες ήταν σίγουροι γι αυτό που έκαναν. Με φόντο ψυχεδελικά σχέδια και βιντεάκια, έπαιξαν τα κομμάτια τους και φάνηκαν να χαίρονται που βρέθηκαν σε ένα ελληνικό stage. Το ίδιο χαρούμενος φάνηκε και ο κόσμος κάτω από τη σκηνή που χόρευε στους ρυθμούς τους, Παρά το ότι το όνομά τους παραπέμπει σε κάτι αέρινο και φωτεινό, θα χαρακτήριζα το σετ τους περισσότερο ως σκοτεινό ψυχεδελικό, με fuzz κιθάρες και πιο υπνωτικά φωνητικά.
Ούτε ζέστη, ούτε κρύο κατά τα προσωπικά μου γούστα, έδωσαν ένα βάιμπ στη βραδιά αλλά μέχρι εκεί για εμένα.
22:45 • Η ώρα που όλοι περίμεναν με αγωνία έφτασε. Με ένα setlist σαν ψυχεδελικό mixtape μιας άλλης εποχής. Οι The Dandy Warhols ανεβαίνουν στη σκηνή, αχνοφαίνονται.. Αναδύονται μέσα από τον καπνό, φιγούρες που ίσα διαγράφονται από τα έντονα φώτα που τους χτυπούν από πίσω. Σαν ξωτικά αμέσως γέμισαν το χώρο με ενέργεια απ΄τα 70s. Ακούγονται οι πρώτες κραυγές και το Ride ξεγυμνώνει τις πρώτες αναμνήσεις από εποχές που οι indie νύχτες ήταν ιερές. Η σκιά του Courtney Taylor-Taylor δέσποζε στο κέντρο της σκηνής. Απόμακρος, κάπως κουρασμένος, αλλά παρών. Φαινόταν να γνωρίζει πολύ καλά τη θέση του, δεν θα τον χαρακτήριζα performer αλλά statement. Μία persona μυστηριακή, σαν φάντασμα από προηγούμενες δεκαετίες που ήρθε να μας θυμίσει πως το έκαναν τότε και να αποδείξει πως συνεχίζουν να το κάνουν σωστά. Τα φώτα με τυφλώνουν, δυσκολεύομαι να τους πιάσω με τον φωτογραφικό φακό, αλλά δεν πειράζει. Δεν είναι όλα τα live για καθαρές εικόνες.
Δεν προσπαθούν να αποδείξουν τίποτα οι 4 τύποι από το Πορτλαντ. Τους ακούω, μετά βίας τους βλέπω και σκέφτομαι.. Πώς γίνεται να κάνεις επιτυχία σαν τη δική τους; Ο κόσμος τραγουδούσε τα τραγούδια τους, γνώριζε τους στίχους και ήταν σαν να συμμετείχε βιωματικά σε αυτό το λάιβ. Σαν ο καθένας ξεχωριστά να λέει ιστορίες από τη ζωή του και οι Warhols στην πρώτη φωνή, γνωρίζουν καλά τι είναι αυτό που τους ενώνει. Νοσταλγία, απόλυτη ψυχεδέλεια, δεν έπαιζαν για εμάς, μας καλούσαν να τζαμάρουμε μαζί τους. Δεν θυμάμαι να έχω ζήσει κάτι παρόμοιο. Oι Velvet Underground ήταν κάπου εκεί, όπως και όλοι οι ήρωες των 70ς με ένα ωραίο και ενδιαφέρον μπέρδεμα με την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα όλα ήταν μεθυστικά και σε ταξίδευαν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Ι love you, I’d like to Help You with your Problem, We used to be friends, Godless. Καλά τι να πω για αυτή τη μορφή, Zia McCabe στα συνθς, το ντέφι και τις μαράκες, σαν να φέρνει το Woodstock στον 21ο αιώνα. Απίστευτη φιγούρα, αισθησιακή με δυναμισμό, χανόταν στο ρυθμό χτυπώντας το ντέφι στους γοφούς της και δίνοντας στον όρο σεξι άλλη υπόσταση. Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της, όπως και πολλοί άλλοι εκεί μέσα φαντάζομαι.
Οι στίχοι μιλούσαν από μόνοι τους και η επαφή της μπάντας με το κοινό δεν ήταν λεκτική παρά ενεργειακή. Δυσκολεύομαι να το περιγράψω στο κείμενο, αλλά με συνεπήραν, με συγκίνησαν και με έκαναν να θέλω να με πάρουν μαζί τους φεύγοντας απ’την Αθήνα προς τον επόμενό τους προορισμό.
Κορυφαίες στιγμες φυσικά όταν μπήκαν τα "Get Οff" και "A Bohemian Like You". Όλοι τραγουδούσαν δυνατά, μαγεμένοι και κοιτώντας τους Warhols με δέος, όπως τους αρμόζει. Κλέινοντας, η Zia εξομολογήθηκε στο ελληνικό κοινό πως είναι ευγνώμων για την αγάπη που τους έδειξε αυτό στα 90s κάνοντάς τους αγαπητούς και εξέφρασε τον ενθουσιασμό τους για την επιστροφή τους στην Ελλάδα αρκετά χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση.
Μια βραδιά ξεχωριστή, που η indie κοινότητα της Αθήνας θα θυμάται για καιρό, όπως και εγώ. Σίγουρα πολλοί έχουν βρει τον εαυτό τους μέσα στους στίχους των The Dandy Warhols και αυτό το λάιβ με έκανε να το συνειδητοποιήσω με τον πιο όμορφο τρόπο.
