Έχει κάτι το παλιακό και λάθος η εξωφυλλική προσέγγιση στο δεύτερο δισκογράφημα της σαξοφωνίστριας Melissa Aldana ως leader για λογαριασμό της Blue Note. Είναι το ίδιο πρόβλημα που συναντούσαμε και στον κατάλογο με κυκλοφορίες κλασσικής μουσικής, που ιδίως σε περιπτώσεις γυναικών, η πόζα στο εξώφυλλο υπονοούσε σοφιστικέ sexiness και λειτουργούσε απορριπτικά ή έστω διαθλαστικά. Εν προκειμένω, όταν βλέπεις το Echoes Of The Inner Prophet (με τον εσωτερικό προφήτη να αφορά την ίδια την Aldana), δεν υποθέτεις πως θα ξεκινά με μιαν αφιέρωση στον Wayne Shorter.
Προσπαθώ να θυμηθώ αν το όνομά της το πρωτοάκουσα από το Γιώργο Κοντραφούρη, όταν εγώ επέμενα στις αρετές της Muriel Grossmann, μα εκείνος θα θυμάται καλύτερα. Η Aldana γεννήθηκε στη Χιλή, άκουσε το Sonny στο Plus 4 και το γύρισε στο τενόρο ως ακόμη πιτσιρίκα. Το 2013, ούσα μόλις 24 ετών, γυναίκα και Νοτιοαμερικάνα, έγινε η νεότερη νικήτρια του Thelonious Monk International Jazz Saxophone διαγωνισμού, στην περιπέτεια του οποίου, ο μπαμπάς της είχε βρεθεί στα ημιτελικά το 1991. Χάρη στο έπαθλο της υποτροφίας αλλά και του συμβολαίου με την Concord, τα πράγματα έγιναν ευκολότερα.
Η περίπτωση του μεταπανδημικού 12 Stars για λογαριασμό της Blue Note, η ισορροπία του ευάλωτου με το θριαμβευτικό, του καλιγραφικά λυρικού και «γεμάτου» παιξίματός της, η εμπλοκή στις Artemis κι οι Grammy υποψηφιότητες μάς φέρνουν στο σήμερα και στη συμπαραγωγή με τον Lage Lund στο Echoes Of The Inner Prophet. Οι Melissa Aldana (tenor saxophone), Fabian Almazan (piano), Lage Lund (guitar), Pablo Menares (bass) και Kush Abadey (drums), έχουν λείες γωνίες στα παιξίματα, κοσμοπολιτισμό, διάθεση για το βαθύτερο, χώρους στα ανοίγματα και την κλιμάκωση.
Αν εστιάσω στον Shorter, αλλά και στους Rollins και Cannonball, μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει στην περίπτωση της Aldana και στο πως διαφοροποιείται από περιπτώσεις όπως η Grossmann που λέγαμε παραπάνω ή η Lakecia Benjamin. Elegant και downtempo ωριμότητα, νύξεις σε Metheny πεδία, γυαλισμένες contemporary ισορροπίες, μα κι ομοιογένεια μέχρι τελείας. Κι είναι κρίμα ενώ είναι εμφανές σε σημεία εντός πχ των “Unconscious Whispers” και “Cone Of Silence” να βλέπεις πως αποφεύγεται η διατάραξη στις ατμόσφαιρες χάριν του υποτονικού στυλιζαρίσματος.
Σε δίσκους σαν και αυτόν ή σαν τον πρόσφατο του Iyer, κρατώ μια πισινή στο πως τους προσλαμβάνω ως ακροατής που δεν παίζει κάποιο μουσικό όργανο, ως μουσικόφιλος εκτός αμερικανικών συνόρων. Πιθανότατα οι παρατηρήσεις του αμερικανικού μουσικού τύπου που εξάρουν το αποτέλεσμα, των ακροατών που έχουνε φάει με το κουτάλι τα πεπραγμένα στη νεοϋορκέζικη jazz σκηνή των clubs και bars, εντοπίζουν στις εσωτερικές εξιστορήσεις της Aldana, περισσότερες αρετές απ’ όσες αντιλαμβάνομαι εγώ που κομπιάζω προσπαθώντας να πω κάτι καλύτερο ώστε να σας προτρέψω προς την ακρόαση για τη συγκεκριμένη Blue Note κυκλοφορία, που αναντίρρητα της αρμόζει προσοχή. Πάντως, για όσους και όσες ενδιαφέρονται για τη γνώμη μου, και παρότι ο δίσκος θα φιγουράρει στις jazz κυκλοφορίες της χρονιάς, έπειτα από 3,4 ακροάσεις, τελικά δε μου φαίνεται αταίριαστη της δυναμικής η εξωφυλλική πόζα που επιλέχθηκε, μα απολύτως τίμια και περιγραφική...
