Φαίνεται ίσως δύσκολο να το πιστέψουμε, αλλά στα ξεκινήματά τους οι Stereophonics ήταν μοντέρνο συγκρότημα, με cuttin’ edge και πυγμή.
Βέβαια, εξίσου δύσκολο είναι να ξαναπιστέψουν όσοι ακροατές έχουν εγκαταλείψει πια το τρένο τους, ότι εν έτει 2017 το συγκρότημα δεν ηχεί καθόλου παρωχημένο και βαρετό. Το νέο άλμπουμ Scream Above Τhe Sounds δεν διαθέτει απολύτως τίποτα εναλλακτικό –και, όχι, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Επίσης, δεν διακυβεύονται πολλά σε επίπεδο «δράματος» και ο δίσκος είναι ακριβώς ό,τι θα χαιρόταν μια cool, σύγχρονη μαμά να ακούει στα ακουστικά του ο ανήλικος γιος της. Όχι, ούτε αυτό είναι απαραίτητα κακό.
Θεωρώ ότι ο σημαντικότερος λόγος που οι Stereophonics δεν έχουν πνιγεί στο βόλεμα και στην προβλεψιμότητα, παραμένοντας μια μπάντα συγκινητική, είναι η φωνή του Kelly Jones. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ωραία και άνετα τραγουδάει ο Jones. Οι ερμηνείες του διαθέτουν την ευγένεια ενός ανθρώπου που έχει ακόμα τη διάθεση να «τα χώσει»: η φωνή του έχει αρρενωπότητα, μα και μια ικεσία ταυτόχρονα. Ο άλλος σημαντικός λόγος είναι ότι το γκρουπ εκμεταλλεύεται την εμπειρία του, μένοντας ταγμένο στη δουλειά και στην ενορχήστρωση και όχι στο κυνήγι της εύκολης, κολλητικής μελωδίας.
Το “All In One Night” προκαλεί εκείνη τη μοναχική μελαγχολία μετά το hangover που προκαλούσε και η παλιότερη αγαπημένη επιτυχία τους, το “Maybe Tomorrow”. Η γκρουβάτη αναπόληση του “What’s All The Fuss All About”, με τα παρατεταμένα πνευστά, καθώς και το τρυφερό “Geronimo” –το οποίο θα υπέγραφαν δίχως δεύτερη σκέψη οι Waterboys– είναι τραγούδια που μας θυμίζουν ότι το rock ‘n’ roll μπορεί να είναι απλή υπόθεση, όπως ένα (ημι)έξαλλο ξεφάντωμα με παιδικούς φίλους, χωρίς δράματα και δεύτερες σκέψεις.
Πίσω όμως από τα «κολεγιακά κουσούρια» του παρεΐστικου rock, τα κομμάτια του Scream Above Τhe Sounds είναι τεχνικώς οργανωμένα: πουθενά δεν υπάρχει στις ηχογραφήσεις μία έστω και φευγαλέα ένδειξη ότι το συγκρότημα δεν «σοβαρολογεί». Αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που συνδέει με κάποιον τρόπο τους Stereophonics με την «άλλη σοβαρή μπάντα απ’ την Ουαλία», τους Manic Street Preachers. Άλλωστε και τα δύο γκρουπ είχαν από έναν αδικοχαμένο ντράμερ.
Οι Stereophonics παίζουν την ηρωική και «αγορίστικη» μουσική τους με το σθένος 20άρηδων και μας πείθουν να ξεχάσουμε την ηλικία τους. To ανάλαφρο “Caught By The Wind” και το εμψυχωτικό “Cryin’ In Your Beer” εξυπηρετούν ένα συνολικό, συνεκτικό όραμα, ωραία εκτελεσμένο, που τουλάχιστον φτιάχτηκε με σκληρή γυμναστική στον στίβο των συναυλιών και όχι με new age βότανα ευεξίας και μάσκες ομορφιάς.
{youtube}yo5gI3sZ4A4{/youtube}
