H deluxe edition του πλέον αμφιλεγόμενου άλμπουμ των Arcade Fire άργησε 2 χρόνια, αλλά κατέφθασε εξίσου «συγχυσμένη» με την αρχική έκδοση. Στα πλαίσιά της κυκλοφορεί (χωριστά) κι αυτό το ΕΡ, με 5 τραγούδια που δεν κατάφεραν να βρουν τον δρόμο για την original tracklist του δίσκου, συν ένα remix, στο μάλλον χειρότερο κομμάτι του τελευταίου.
Αλήθεια, τι είχαν στο μυαλό τους οι Arcade Fire επιλέγοντας το format της κασέτας; Το γεγονός προσδίδει βέβαια μια ρετρό χροιά, έρχεται πάντως σε πλήρη αντίθεση με την ανανεωτική λογική της παραγωγής μα και της αισθητικής του Reflektor –εξ' ου και η σύγχυση. Μήπως προσπαθούν να ξανακερδίσουν την υπόληψή τους στα μάτια της μερίδας των hipsters που τους έχει αποκηρύξει από ιερές αγελάδες της indie κοινότητας, ήδη από τις εποχές του The Suburbs (2010);
Εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν πολύ ουσιαστικότερα φάουλ να σχολιάσει κανείς στο The Reflektor Tapes, που πάσχει από την ίδια έλλειψη συνοχής και προσανατολισμού την οποία πολλοί παρατήρησαν και στον αυθεντικό δίσκο του 2013. Με τη διαφορά ότι εκεί υπήρχε πληθώρα καλού υλικού (ακόμα κι αν διαχεόταν προς κάμποσες ηχητικές κατευθύνσεις), ενώ τα «νέα» αυτά κομμάτια αποδεικνύονται πολύ αδύναμα στην πλειονότητά τους για να σταθούν δίπλα στην υπόλοιπη Arcade Fire δισκογραφία. Λογικό από μία άποψη, αφού πρόκειται για υλικό που απορρίφθηκε. Απογοητευτικό από την άλλη, μιας και δεν είναι επ' ουδενί ικανό να ξεδιψάσει όλους εμάς που μετράμε μήνα-μήνα, εδώ και χρόνια, τις παραδοσιακές (πλέον) τριετίες για κάθε νέα κυκλοφορία του καναδικού συγκροτήματος.
Πρακτικά, λοιπόν, οι πραγματικά καλές στιγμές της εν λόγω έκδοσης εξαντλούνται σε ένα, το πολύ δύο κομμάτια. Πρόκειται κυρίως για το "Soft Power", το οποίο αντηχεί κάτι από τη σκοτεινή ανθεμικότητα του Neon Bible (2007), και το "Crucified Again", γνωστό στους fans αρκετά πριν το Reflektor, το οποίο επίσης αναβλύζει έναν κλασικό Arcade Fire-ικό λυρισμό, που θα τολμούσε να πει κανείς ότι παραπέμπει έως και στο Funeral. Δεν έχει καμία βέβαια σχέση ως σύνθεση με οτιδήποτε μέσα από τον κορυφαίο δίσκο της περασμένης δεκαετίας.
Κατά τα άλλα, έχουμε ένα απόλυτα ανιαρό "Apocrypha", που ανακυκλώνει επί 5 λεπτά το ίδιο μοτίβο προβάλλοντας ως μοναδική του ιδιοτυπία το μονό του μέτρο, ένα σαχλούτσικο "Women Of A Certain Age", που μοιάζει με φτωχό ξαδελφάκι του "Here Comes The Night Time", αλλά και έναν άστοχο blues πειραματισμό με το "Get Right", που μάλιστα επιλέχθηκε και για single –αν και στο δεύτερο μισό βρίσκει τον δρόμο του. Και φυσικά το remix του Dennis Bovel στο "Flashbulb Eyes", στη μεγάλη δηλαδή reggae/dub ακυρότητα του Reflektor: με τη συμμετοχή του Linton Kwesi Johnson στα φωνητικά, το τραγούδι χάνει πλέον και το τελευταίο σημείο επαφής με τον ήχο της μπάντας, μοιάζοντας έτοιμο για τις playlists του επόμενου φεστιβάλ νομιμοποίησης της κάνναβης.
Συνολικά, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια μάλλον φτωχή δισκογραφική προσθήκη στον κατάλογο των Arcade Fire, η οποία απευθύνεται αποκλειστικά στους σκληροπυρηνικούς fans και έχει αξία περισσότερο συλλεκτική, παρά ουσιαστική. Ας ελπίσουμε ότι το ραντεβού με τους Καναδούς θα ανανεωθεί σύντομα με μία κανονική κυκλοφορία, στα επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια.
{youtube}7zymFvGkLJQ{/youtube}
