Το 12ο άλμπουμ του R. Kelly θα μπορούσε να λέγεται και απλώς «Pussy», καθώς αυτή φαίνεται να είναι η μοναδική έμμονη ιδέα που κολάζει το μυαλό του παραγωγού/soulman, ο οποίος –για κάποιον περίεργο λόγο– πιστεύει ότι κρεμόμαστε όλοι από τα χείλη του όταν τραγουδάει. Όμως ούτε το sexploitation της σαλονάτης παραγωγής του Black Panties, ούτε τα επικοινωνιακά τρικ του εξωφύλλου της deluxe έκδοσης, με τα αψεγάδιαστα κορμιά στα πρόστυχα, τα μαύρα τα εσώρουχά τους, γεφυρώνουν το κενό ανάμεσα στον αστείο ναρκισσισμό του R. Kelly και στον αληθινό soul αισθησιασμό της λεγόμενης «baby-making music».
Αν και βρίσκεται πάνω από 20 χρόνια στο κουρμπέτι και έχει μεγάλη γκάμα εμπειριών, ο R. Kelly αισθάνεται εδώ τόσο λίγος, ώστε αρνείται πεισματικά να δείξει κάποιες αληθινές προσωπικές του στιγμές. Αντίθετα, περιφέρει τη σεξουαλική του εξάρτηση σαν περήφανο γαλόνι και φαντασιώνεται τον εαυτό του σε πριβέ γκαλά και σε υποσχόμενα πάρτι, να αποπλανεί ανήλικα νυμφίδια κρατώντας ακριβό κοκτέιλ και φορώντας μεταξωτό Versace πουκάμισο –με ξεκούμπωτα τα πρώτα δύο κουμπιά. Κανένα προσγειωμένο πνεύμα, μόνο ψωνισμένο γκλάμουρ.
Αν και περιόρισε τις εμμονές του στα πρόσφατα άλμπουμ LoveLetter(2010), όπου ανακάλυψε ξανά τη neo-soul, και WriteMeBack (2012) –στο οποίο έπαιξε με τη ντίσκο– εδώ το ξαναρίχνει στη φτηνή erotica. Όμως δεν υπάρχει τίποτα τσαλακωμένο και βρώμικο (εκτός από τις περιγραφές του σεξ) στο Black Panties. Ο R. Kelly αντιλαμβάνεται πλέον τον εαυτό του καλύτερα όταν φλερτάρει, παρά όταν στοχάζεται πάνω στη θηλυκή σαγήνη και θέλει να νιώθει μονίμως τρόπαιο στα νύχια διαθέσιμων γυναικών.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι αν αντιλαμβάνεται το σεξ σαν εξάρτηση (μαζί του) ή το πότε προλαβαίνει να κατουρήσει, όταν όλη μέρα ρίχνει μοντέλα στα ακριβά σεντόνια του (ξανά μαζί του)· είναι ότι δεν υπάρχει κανένα ανθρώπινο σημείο αναφοράς μέσα σε αυτό το φλύαρο καυλάντισμα αέρινης πόζας. Σε ορισμένα σημεία το άλμπουμ θυμίζει όλα εκείνα τα ευτυχή κλισέ της soul κρεβατοκάμαρας (τα σέξι γρυλίσματα), σε κάποια άλλα φέρνει στο μυαλό τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας των Isley Brothers από τα χρόνια που είχαν συνεργαστεί (εκείνο π.χ. το υπέροχο single του 1995 “Down Low Nobody Has To Know”), αλλά δυστυχώς τα περισσότερα τραγούδια ακούγονται σαν μουσική επένδυση για ανέμελο χάζι σε νεανικά μπούστα.
Η καλύτερη στιγμή του BlackPanties είναι το "Genius", στο οποίο υπεισέρχονται ανθρώπινα ψήγματα, ενώ η Kelly Rowland καλύπτει πετυχημένα το κενό της Aaliyah στο "All The Way". Ευτυχώς δεν λείπει και το χιούμορ. καθώς στο “Cookie” το αιδοίο της συντρόφου παρομοιάζεται με μπισκότο Oreo. Ακολουθεί όμως μια σειρά από τραγούδια που οι τίτλοι τα λένε όλα: "Legs Shakin'”, “Every Position”, "Crazy Sex", "Marry The Pussy", “Show Ya Pussy” –και η λοβοτομημένη αλαζονεία πάει λέγοντας…
Είναι παράξενο το πώς εξελίχθηκε ο R. Kelly από το ντεμπούτο του (12 Play, 1993), όταν ήθελε να γίνει το R στο R'n'B, μέχρι την παρωδία του εαυτού του στο σήμερα, στο οποίο το μόνο που τον ενδιαφέρει τελικά είναι το Β στο R'n'B να είναι οι Bitches. Ίσως να ήταν καλύτερα αν ερμήνευε κατά βούληση διασκευές-σούπες για μαζική ψυχαγωγία, παρά αυτή η αχρείαστη επίδειξη γοητείας, η οποία ξέμεινε από καύσιμα στην αρχή του δρόμου.
Για να μιλήσω στη γλώσσα του R. Kelly, το λες και πρόωρη εκσπερμάτωση...
{youtube}F9OhxEA5NHY{/youtube}
