Posies - Blood/Candy

Οι Posies αποτέλεσαν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της power pop αναγέννησης στο πρώτο μισό των 1990s. Με αποκορύφωμα τον δίσκο Frosting On The Beater κυκλοφορήσανε όχι μόνο ένα από τα καλύτερα δείγματα του συγκεκριμένου ήχου αλλά και μερικά από τα πιo αξιομνημόνευτα singles που ξεπήδησαν από το τσούρμο του χώρου –σαν π.χ. τα “Solar Sister” και “Definite Door”. Συνέχισαν μάλιστα να δισκογραφούν μέχρι και τα τέλη της εν λόγω δεκαετίας, όταν και αρχίσανε οι «φαγωμάρες» μεταξύ των μελών. Κλασικά πράγματα δηλαδή… Στην επόμενη τώρα δεκαετία το μοναδικό ηχογράφημα που παρουσίασαν ήταν το “Every Kind Of Light” (2005), το οποίο και αποτέλεσε δίσκο επανασύνδεσης για το γκρουπ. Από τότε, όμως, έπεσε και πάλι σιγή στο στρατόπεδό τους, παρόλο που οι περιοδείες συνεχιζόντουσαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Το Blood/Candy επιστρέφει λοιπόν τους Posies στο σήμερα και, με την πρώτη κιόλας ακρόαση, αντιλαμβάνεσαι (αν τους έχεις παρακολουθήσει) πως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο κλασσικός power pop ήχος έχει αφήσει περισσότερο χώρο στα παραδοσιακά rock δρομολόγια, ενώ η πάντα χαρωπή διάθεσή τους, αν και ακόμα υπαρκτή, έχει περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, από μια τέτοια κίνηση θα δημιουργηθούν δύο στρατόπεδα στους φίλους των Posies: όσων θα αφορίσουν τον καινούργιο ήχο και όσων θα υπερασπιστούν την κίνηση υπέρ καινούργιων αναζητήσεων.

Η αλήθεια πάντως βρίσκεται, όπως συχνά, κάπου στη μέση. Η μπάντα μπορεί να δοκιμάζει καινούργια πράγματα εδώ, αλλά κάτι τέτοιο σημαίνει ταυτόχρονα πως παύει να εκμεταλλεύεται τα δυνατά χαρτιά της τραγουδοποιίας της. Επίσης, κακά τα ψέματα, αυτό που δοκιμάζουν να παίξουν στο Blood/Candy οι Posies μπορεί να ηχεί καινούργιο για εκείνους, όμως σαν ήχος υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες: μπιτλικές αναφορές και φωνητικές μελωδίες, 1970s και 1980s αμερικάνικο rock και μια σκελίδα από alt.rock των 1990s –κι έτοιμο το κέικ. Με τη διαφορά ότι όλα τα παραπάνω τα έχουμε ξανακούσει πολλές φορές από άλλα συγκροτήματα και με πολύ πιο αξιομνημόνευτα αποτελέσματα. Άσχημα δεν είναι τα νέα τους τραγούδια, αναβλύζουν ωστόσο μυρωδιά ναφθαλίνης.

Υπάρχουν βέβαια και τραγούδια που ξεχωρίζουν από τον σωρό, όπως λ.χ. τα “Glitter Prize”, “So Caroline” και “Notion 99” τα οποία, ενώ ούτε αυτά φέρνουν κάτι καινούργιο, είναι καλοφτιαγμένα και ελκυστικά για οποιονδήποτε φίλο του κιθαριστικού ήχου, χάρη στην αμεσότητα και στην αποτελεσματικότητά τους. Κορυφές ενός συνόλου που κυλάει ευχάριστα δίχως να ενοχλεί τα αυτιά σου και δίχως να διεκδικεί την περαιτέρω προσοχή σου. Σε καμία περίπτωση δεν ονομάζεις κάτι τέτοιο αξιόλογη δισκογραφική συνέχεια για μια μπάντα όπως οι Posies.