Μετά το live album "Double live assassins" o Blackie και η τρελοπαρέα του επιστρέφουν με ένα δίσκο που προσωπικά με κατανεθουσίασε!
Το "Helldorado" μας προσφέρει ένα ταξίδι, πάνω στο φοβερό όχημα του εξωφύλλου, στην δεκαετία του '80, τότε που το ωμό, βρώμικο Rock 'n Roll και το heavy metal μεσουρανούσαν. Τότε που νεαροί με γυναικεία χτενίσματα και εκκεντρικό μακιγιάζ έπαιρναν τις κιθάρες στα χέρια και έγραφαν τραγούδια που έσφυζαν από δύναμη και ενέργεια.
Μία εισαγωγή ("Drive by") συν εννιά τραγούδια - δυναμίτες δείχνουν σε όλους τους πολέμιους του heavy metal πως η αγαπημένη μας μουσική ζει και βασιλεύει στην παραδοσιακή της μορφή. Από που να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Τα κιθαριστικά riffs, αντάξια του παρελθόντος ενός θρύλου που λέγεται W.A.S.P., προσφέρουν άλλοτε μελωδικότητα και άλλοτε άκρατη ενέργεια για headbaning δίχως όρια! Η rhythm section φυσικά κάνει εξαιρετικά τη δουλειά της, ενω τα φωνητικά του Blackie θυμίζουν εποχές "I wanna be somebody" , δίχως να στερούνται δυναμικότητας από εκείνα τα χρόνια.
Η παραγωγή είναι πολύ καλή - αναμενόμενο πλέον για μεγάλα συγκροτήματα εν έτει 1999 - και σε αυτήν έχει συνεισφέρει και ο γνωστός μας από το συγκρότημα του Bruce Dickinson , Roy Z, μαζί με τον Bill Metoyer. Εντελώς υποκειμενικά θα ξεχωρίσω τα "Helldorado","Dirty Balls","Can't die tonight" και "Saturday night cockfight" ενώ το κύριο riff του "Damnation Angels" μου έφερε στο νου το "Hell's Bells" των AC/DC .
To "Helldorado" είναι ένα άλμπουμ που θα συγκινήσει σίγουρα όλους τους οπαδούς της heavy μουσικής, κάνοντας τους να βγάλουν από τα ράφια τους όλους τους δίσκους εκείνων των θρυλικών συγκροτημάτων των 80's - βλέπε Τwisted sister, Lizzy Borden αλλά και τους ίδιους τους W.A.S.P. - αφού το "Ηelldorado" λιώσει από την επανειλλημένη χρήση του στο CD-player.
Είναι σίγουρα από τα must της εποχής. Ο βαθμός που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερος αλλά βλέπετε πρέπει να σεβαστούμε τα μνημεία του παρελθόντος "The headless children" και "Crimson Idol" οπότε...
