Δεν συνάντησε και λίγα εμπόδια η Όλγα Κουκλάκη για να πραγματοποιήσει ετούτο το ντεμπούτο στη δισκογραφία. Σαν τη Μπουμπουλίνα όμως στο εξώφυλλο πέτυχε τελικά να κλείσει αρκετά στόματα εγχώριων επικριτών, ερχόμενη, με παριζιάνικο αέρα και τη σφραγίδα ενός ονομαστού label του εξωτερικού, να διεκδικήσει ό,τι νομίζω πως άξιζε: μια θέση ανάμεσα στους υποσχόμενους νέους δημιουργούς, από τους οποίους δικαιούμαστε να περιμένουμε πράγματα. Δεν χρειάζονται ούτε υπερβολικοί ενθουσιασμοί, ούτε και κάποιο τεχνητό hype, που μόνο κακό θα έκανε μακροπρόθεσμα στην Όλγα Κουκλάκη. Τα διαπιστευτήρια του Getalife απέχουν, για την ώρα, από το σπουδαίο, κερδίζουν όμως με άνεση τις πρώτες μάχες στον δρόμο προς τα εκεί. Το album της είναι αναμφίβολα ηλεκτρονικό ως προς την κύρια κατεύθυνση την οποία ακολουθούν οι μελωδίες, τα τραγούδια όμως χτίζονται με pop υλικά. Με αποτέλεσμα έτσι να προκύπτει ένα σύνολο κάπου μεταξύ pop και electronica, με μια γοητευτική «σκοτεινή» εσωστρέφεια να το διαποτίζει. Δεν ήταν η φωτεινή όψη της ζωής που ενέπνευσε τις συνθέσεις του Getalife, αλλά η άλλη της πλευρά, σε όλες της μάλιστα τις αποχρώσεις, από τη γκριζάδα της χαρμολύπης, ως το καθαρό μαύρο του βαθύτερου σκοταδιού - αυτό που τροφοδοτεί π.χ. το θαυμάσιο οργανικό “Melted Torch”. Όλες οι παραπάνω ποιότητες έχουν θαυμάσια υπηρετηθεί από την παραγωγή του Marc Collin (των Nouvelle Vague), η οποία και τις αναδεικνύει όπως τους πρέπει. Η εσωστρέφεια αυτή υπήρξε το μεγαλύτερο ατού του album, καθώς του πρόσφερε μια σαγηνευτική ατμόσφαιρα, αλλά και η αιτία που το εμπόδισε να πετάξει ψηλότερα, αφού σε στιγμές όπως τα “Be4 The Night Ends” ή “Calling You” το έκλεισε περισσότερο από όσο έπρεπε στον εαυτό του. Το πιο προσβάσιμο τραγούδι, που νομίζω πως έχει και πιθανότητες να γίνει ραδιοφωνικό hit, είναι το “Getalife”, το οποίο μάλιστα δεν είναι ερωτικού περιεχομένου. Πρόκειται για ένα τραγούδι με χορευτικούς ρυθμούς, που μιλάει για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα και αδιέξοδα του σήμερα, το πώς δηλαδή χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα της ζωής εξαιτίας των ρυθμών των επαγγελματικών μας υποχρεώσεων, πέφτοντας στην παγίδα να ταυτίζουμε τη ζωή με τη δουλειά μας. Πού είναι όλοι αυτοί οι του λεγόμενου «ποιοτικού» ελληνόφωνου τραγουδιού δημιουργοί να ακούσουν και να παραδειγματιστούν, για να σταματήσουν επιτέλους να μας φλομώνουν στις μανιέρες και να κάνουν την υπέρβαση προς το σήμερα; Πλην του “Getalife” αξίζει να μην χάσετε τη σκοτεινή γοητεία του προαναφερόμενου “Melted Torch”, αλλά και να προσέξετε επίσης στιγμές όπως τα “Call Me Liar” και “Afissos”, αλλά και το φινάλε με το “Pick Up Your Pieces”, το οποίο και φανερώνει μια αρκετά διαφορετική δημιουργική όψη της Όλγας Κουκλάκη. Τέτοιες στιγμές δεν ανακαλύπτονται με την πρώτη - κρατήστε κατά νου πως το Getalife ανθίζει στην τρίτη με τέταρτη ακρόαση, και αντέχει σε πολλαπλές ακροάσεις. Με αυτό η Κουκλάκη κέρδισε με το σπαθί της το πρώτο κρίσιμο στοίχημα. Και το λιγότερο που της χρωστάμε για την ώρα είναι ένα θερμό «καλώς όρισες».
