Το Δεκέμβριο του 2000 κυκλοφόρησε ένα cd αφιερωμένο στον Παύλο Σιδηρόπουλο, με τίτλο «Στον Π», ένα cd που περιέχει διασκευές κάποιων τραγουδιών του. Οι δημιουργοί που συμμετέχουν είναι οι : Γιώργος Δημητριάδης και οι Μικροί Ήρωες, Όναρ, Υπόγεια Ρεύματα, Μάσκες, Διάφανα Κρίνα, Μανώλης Φάμελλος, Τα Φώτα Που Σβήνουν, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Σπυριδούλα, Πυξ Λαξ, ενώ τα τραγούδια που αντίστοιχα διασκεύασαν είναι τα :Ξέσπασμα, Στην Κ, Εν Κατακλειδι, Πες Μου Αν Θέλεις Κάτι, Θάνατος, Voodoo Child, Που Να Γυρίζεις, Το Μπλούζ Του Αποχαιρετισμού, Η Ώρα Του Stuff, Κάποτε θα ΄ρθουν.Παράλληλα, στο ένθετο του cd οι παραπάνω δημιουργοί έχουν καταθέσει κάποιες σκέψεις τους για τον Σιδηρόπουλο. Στο σημείο αυτό πρέπει να παρατηρηθεί μία σχετική προχειρότητα, αφού στο ένθετο υπάρχουν λάθη στο ονόματα των μουσικών!Το συγκεκριμένο cd ακριβώς λόγω της φύσης του-αποτελείται από διασκευές και όχι νέα τραγούδια- στερείται καταρχήν κάποιου ενδιαφέροντος, δεν καλλιεργεί συναισθήματα που έχουν τη δυνατότητα να διεγείρουν νέα τραγούδια στο πρώτο τους άκουσμα. Αντίθετα, τα τραγούδια που περιέχει είναι πολύ γνωστά, πολύ αγαπημένα κι έτσι σχεδόν αυτόματα αναπτύσσεται μία επιφυλακτικότητα και εντελώς αυθόρμητα μία κάποια αρνητική διάθεση απέναντι στο όλο εγχείρημα.Κρίνοντας πιο αποστασιοποιημένα και λαμβάνοντας υπόψη ότι η διαδικασία της διασκευής είναι πολύ πιο δύσκολη από την ίδια τη γένεση ενός τραγουδιού θα έλεγα ότι είναι μία γενικά καλή προσπάθεια. Τα τραγούδια είναι ανανεωμένα, μία σημαντική προσαρμογή του παρελθόντος στο παρόν. Το θετικότερο στοιχείο της είναι ότι ενώ ο πυρήνας, η ψυχή των τραγουδιών φέρει την υπογραφή του Σιδηρόπουλου, τόσο τα συγκροτήματα όσο και οι μεμονωμένοι δημιουργοί που συνεργάστηκαν κατόρθωσαν όχι απλά να διασκευάσουν τα τραγούδια, αλλά να αποτυπώσουν σε αυτά το στίγμα τους. Είναι ευδιάκριτο το προσωπικό τους στοιχείο, είναι αναγνωρίσιμα τα χαρακτηριστικά της μουσικής τους.Mία πιο εξειδικευμένη όμως, θεώρηση των τραγουδιών οδηγεί στη διαπίστωση ότι όλες οι διασκευές δεν είναι εξίσου «επιτυχημένες». Το cd έχει ξεχωριστές στιγμές όπως για παράδειγμα αυτή που προσφέρουν τα Διάφανα Κρίνα και ο Μανώλης Φάμελλος, ιδιαίτερες ερμηνείες όπως αυτή του Στάθη Δρογώση(από τα Φώτα Που Σβήνουν) και του Αλκίνοου Ιωαννίδη, αλλά και αδιάφορες όπως η απόπειρα διασκευής των Όναρ.Επίσης, απορία δημιουργεί η επιλογή κάποιων-όχι όλων- από τους δημιουργούς. Ποια ήταν δηλαδή τα κριτήρια με τα οποία αυτή έγινε. Αν επελέγησαν ως εκπρόσωποι του σύγχρονου ελληνικού ροκ, ως κατά κάποιο τρόπο συνεχιστές- «διάδοχοι» του Σιδηρόπουλου είναι σε κάποιο βαθμό άστοχη ή τουλάχιστον ελλιπής!Συμπέρασμα: Το cd «στον Π» «ξανασυστήνει» μερικά τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου παρουσιάζοντάς τα υπό το μουσικό πρίσμα του παρόντος. Είναι μία αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση. Αφήνει θετικές εντυπώσεις και είναι ευδιάκριτες οι δυνατότητες των δημιουργών που συμμετείχαν .Δεν παύει όμως, να αποτελεί ένα cd- διασκευή που μειονεκτεί έναντι στη νέα δημιουργία και που κατά συνέπεια αδυνατεί να διεκδικήσει περαιτέρω αξιώσεις.
