Ρωτήσαμε 100 ανθρώπους (όπως και στο γνωστό τηλεπαιχνίδι), ψάχνοντας τις δημοφιλέστερες απαντήσεις στην εξής ερώτηση: τι σας λέει το όνομα Ice-T; Το μεγαλύτερο ποσοστό τον ξέρει από τον ρόλο του στην αστυνομική σειρά Νόμος και Τάξη: Ειδική Ομάδα· ένα μικρότερο ως ράπερ, κι ένα ακόμα πιο μικρό από τους Body Count. Ίσως είναι και θέμα ηλικίας. Οι άνω των 30 δηλαδή θα θυμούνται το περιβόητο “Cop Killer” τουλάχιστον, ενώ οι μικρότεροι την τηλεοπτική σειρά. Τη θυμάμαι κι εγώ καλά την εποχή που είχε κυκλοφορήσει το “Cop Killer”, με τον ντόρο τον οποίο προκάλεσε, όπως και τραγούδια όπως το “Body Count's In The House” ή το “Born Dead” στη συνέχεια, που τα ακούγαμε παντού.
Μιλάμε για την ίδια εποχή (1992) που είχαν βγάλει και οι Rage Against The Machine την ομώνυμη κυκλοφορία τους, η οποία συνέβαλλε τα μέγιστα στη «γέννηση» ενός μουσικού ύφος που τότε πολλοί λοιδόρησαν μα τώρα αποθεώνουν. Φυσικά μιλάω για το πάντρεμα του ραπ στοιχείου με το μέταλ, το οποίο προϋπήρχε μεν σε ορισμένες μορφές και στα 1980s, αλλά ήταν με τους Rage Against The Machine, τους Body Count και με μερικά ακόμα συγκροτήματα που απέκτησε δημοφιλία. Στην πάροδο των χρόνων τρία από τα πέντε μέλη των Body Count απεβίωσαν (ο D-Roc, o Mooseman και ο Beatmaster V), οπότε ήρθε και η φυσική διάλυσή τους. Νέο άλμπουμ είδαμε ξανά εκ μέρους τους το 2006: ήταν απλά καλό, δίχως κάτι το ιδιαίτερο –και πάλι έπειτα το συγκρότημα μπήκε στον «πάγο».
Το φετινό Manslaughter έρχεται έτσι σχεδόν από το πουθενά, δείχνοντας τις διαθέσεις του Ice-T ήδη από το “Talk Shit, Get Shot”, πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, αλλά και βιντεοκλίπ: τσαμπουκάς κι επιθετικότητα στους στίχους, με το motherfucker να επαναλαμβάνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Στη διασκευή μάλιστα του κλασικού “Institutionalized” των Suicidal Tendencies έχει αλλάξει και τα λόγια, προσαρμόζοντάς τα στο σήμερα –η Όπρα Γουίνφρεϊ αναφέρεται με «ευγενικό» τρόπο πολλές φορές. Στο “Pop Bubble”, πάλι, όπου συμμετέχει και ο Jamey Jasta, τα βάζει με την ποπ πτέρυγα του σύγχρονου χιπ χοπ, λέγοντας ότι δεν είναι παρά μια τσιχλόφουσκα: κατά τη γνώμη του Ice-T, δεν είναι δυνατόν πιτσιρικάδες με ακριβά αμάξια να τραγουδάνε για θέματα τα οποία δεν έχουν ζήσει. Στο δε “99 Problems” οι Body Count διασκευάζουν ακόμα και τον... εαυτό τους, επιστρέφοντας στο τραγούδι που οι νεότεροι έμαθαν μέσω του Jay-Z, ο οποίος πήρε σημεία του και τα έβαλε στο δικό του, ομώνυμο κομμάτι.
Όση όμως έμπνευση έχει ο Ice-T στους στίχους, άλλη τόση διαθέτει και ο Ernie C (κιθάρες). Πατώντας στα βήματα των Slayer, Suicidal Tendencies, αλλά και συγκροτημάτων όπως οι Black Sabbath, ο Ernie C μας παρουσιάζει εδώ μια σειρά από ριφ που κολλάνε ιδανικά στους στίχους του Ice-T, με τα σόλο του να θυμίζουν την παράνοια των Slayer (“Get A Job”).
Εάν λοιπόν θεωρήσουμε ότι η πρώτη κυκλοφορία των Body Count είναι η καλύτερη, το Manslaughter είναι η αμέσως επόμενη, καθώς προκύπτει ως ιδανικός συνδυασμός μεταξύ των στίχων του Ice-T και των ριφ του Ernie C. Πραγματικά, ο τελευταίος δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε σχέση με γνωστούς κιθαρίστες του είδους του: ας ακούσει και τα σόλο του ένας γνωστός καράφλας (Kerry King), μπας και του έρθει έμπνευση τώρα που γράφει νέο δίσκο... Λίγο προς το τέλος μας τα χαλάει πάντως το Manslaughter με τις μπαλάντες (ή τύπου μπαλάντες) που παρουσιάζει, καθώς δεν νομίζω ότι κολλάνε τέτοιες επιλογές με το ύφος του γκρουπ. Πάντως σε τίποτα δεν αλλάζει κάτι τέτοιο τη γενική εντύπωση που μου άφησε ο δίσκος.
Δεν θα προκαλέσουν ντόρο όπως το 1992 οι Body Count, καθώς το νέο αυτό άλμπουμ δεν διαθέτει τα τραγούδια που θα παιχτούν κατά κόρον στα clubs. Πρόκειται ωστόσο για την πιο ώριμη κυκλοφορία τους, οπότε δικαιωματικά παίρνει...
{youtube}sokdL-0iV9s{/youtube}
