Built to Spill

Μερικές μπάντες έχουν ένα περίεργο χάρισμα. Λατρεύουν να παίζουν με τα κλισέ, κι αφού τα ταλαιπωρούν να μας τα δίνουν πάλι πίσω εμάς τους γκρινιάρηδες και τους δύσκολους σε αποστομωτικές δόσεις.

Στα εκ πρώτης όψεως κοινότυπα τζαμαρίσματα και τις ατέλειωτες σολιές της κιθαριστικής δουλειάς των αμερικάνων Built To Spill αναφέρομαι.

Τι σκατά έχουν αυτοί οι Built To Spill και μας παρασέρνουν σε χάσιμο κυριολεκτικά σε κομμάτια όπως την επιθετική εικοσάλεπτη έκδοση στο κομμάτι του Neil Young "Cortez The Killer", ή την παρέλαση παραμορφώσεων και feedback τοίχων στο ψυχεδελικό γαϊτανάκι του δεκαεννιάλεπτου "Broken Chairs"; Θα σας γελάσω. Ο Doug Martsch, πάντως, δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται και ιδιαίτερα για το τι λένε οι απέξω.

Εμείς από την άλλη ξεσηκωνόμαστε με τις κιθαριστικές του εκρήξεις και τις μινιμαλιστικές μελωδίες που κρύβονται μέσα σε δαιδαλώδεις, απρόβλεπτες και ανορθόδοξες δομές και ενίοτε spacey ηχοτοπία.

Η γλυκάδα και το πάθος που αναδύουν οι ζωντανές εκτελέσεις, κυρίως "τελευταίου" υλικού, η πολύ καλή παραγωγή και η φανερή επέμβαση που απορροφά από το αληθινό πράγμα, το πως σας έρχεται η μείξη progressive rock και του λεγόμενου -κάποτε- εναλλακτικού rock, η αδύναμη φωνή του Doug Martsch (ειδικά live), αποτελούν βάρη, που, ανάλογα με την οπτική που κανείς τα αντικρύζει, γέρνουν το ζύγι προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Η κιθάρα του Doug Martsch έχει πάντως τους δικούς της, πιστούς, fan, και όχι άδικα.

n7.gif (441 bytes)