To πρώτο άλμπουμ του γερμανού DJ και παραγωγού στην εξαιρετική ετικέτα, έρχεται να προστεθεί στην τεράστια σε ποσότητα αλλά και ποιότητα δισκογραφία του.

 Η μπάντα συνεχίζει να (εξ)ελίσσεται ανάμεσα στις επιρροές της και προσθέτει καλοδεχούμενα στοιχεία όπου το black metal της το έχει ανάγκη.

 Στην εγχώρια nu jazztronica λέμε ναι.

Δυο φίλοι συναντιούνται ξανά, για μια γεμάτη συγκίνηση και αγάπη μουσική συζήτηση.

 Οι Καναδοί μπαίνουν σε πιο μεγάλα black metal σαλόνια, χωρίς να αλλοιώνουν τον τρόπο τους.

Ο Burial έχει ακόμη κάτι να πει και σε αυτό τον βοηθάει ο Blackdown, για να παραδώσουν μαζί ένα ep-τροφή για σκέψη.

Η Annie Clark θα κάτσει σπίτι -εκεί που το ημερολόγιο δείχνει 1970 και η ρετρομανία πάει ένα βήμα πέρα από το προφανές.

Οι Black Midi και οι Black Country, New Road βρήκαν τα νέα τους αδερφάκια, σε ένα ντεμπούτο που δε βολεύεται ποτέ σε γραμμικά σενάρια.

 O γλυκός ρομαντισμός που λείπει από τη θεότρελη εποχή μας, μέσα από χαλαρές και ευχάριστες μελωδίες.

 Οι Γάλλοι συνεχίζουν με φιλικά προσκείμενο προς μη metal ακροατήρια ήχο, ακόμα κι αν ο εκτροχιασμός που περιμένουμε δεν έρχεται ποτέ.

Μια ανθοδέσμη τραγουδιών που μας γυρνάει στο σπίτι -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Ή πώς να τα πάει κανείς περίφημα στην τέχνη της εξαπάτησης.

 Με διάθεση αναγέννησης και εξωστρέφειας, η βρετανική μπάντα ψάχνει τα επόμενα βήματά της.

Λίγη ακόμη alt.rock κιθαριστική οικειότητα από τους Dinosaur Jr., όχι πάντα στις σωστές δόσεις.

Λίγη slow motion techno από κάποιον που την ξέρει καλά είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

Γιατί, τι χρειάζεται το Πάσχα αν όχι το κλαρίνο του Τάσου Χαλκιά;