Οι ανάγκες και τα αισθήματα επικοινωνούνται καλύτερα σε ενεστώτα χρόνο. Με όλη την υπέρβαση, τη γοητεία, την ατμόσφαιρα και τη ματαιότητα που κουβαλάει στην πράξη ένα τέτοιο αίτημα. Αυτόν τον «αβίωτο» ενεστώτα του έρωτα διακυβεύει και το νέο άλμπουμ των Wild Beasts. Σαν να ένιωσαν ξαφνικά ότι έχουν βαθείς λόγους να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ για να ανταποκριθεί στη ζωτική ανάγκη των ανθρώπων να συνοδεύσουν με μουσική τη δέσμευσή τους με τα πιο επείγοντα αισθήματα. Αλλά τελικά δημιουργούν κάτι πολύ περισσότερο: ένα ζωντανό φεστιβάλ γνησιότητας και πάθους.
Τρία χρόνια μετά το σχεδόν αψεγάδιαστο Smother και μετά από μια δεκαετία ζωής, τα «Άγρια Θηρία» παρουσιάζονται αρκετά εξημερωμένα ως προς την ερωτική χίμαιρα της μοντέρνας ποπ και αποταυτίζονται από ταμπέλες και αναζητήσεις ύφους. Επιστρέφουν με γεμισμένους κινητήρες, σαν να έχουν καταπιεί έναν ωκεανό καλλιτεχνικού πολιτισμού, πρόθυμοι να πρωταγωνιστήσουν σε κοινωνικές εμπειρίες και εφοδιασμένοι με μια αίσθηση υγιούς επαγγελματισμού, η οποία τους κηρύσσει νικητές σε κάθε στοίχημα συναισθηματικής και ενορχηστρωτικής ευφυΐας.
Οι Βρετανοί φροντίζουν να μπολιάσουν τα τραγούδια τους με την ικετευτική φύση των εξομολογήσεών μας για δυσβάσταχτα μυστικά, αυτά που φαντάζουν με αόρατη γκιλοτίνα πάνω από το κεφάλι μας. Γράφουν στίχους για να δημιουργήσουν ρεαλιστικά πεδία ταύτισης και σύγκρουσης με τον ακροατή, εκφράζοντας την οδύνη κάποιου όταν εισπράττει ένα αδιαπραγμάτευτο «όχι» από το αντικείμενο του πόθου του. Ακυρώνουν τις μανιέρες και τις τεχνολογικές δυνατότητες κάθε κονσόλας για να χτίσουν μουσικούς συσχετισμούς με την απελπισία που σιγοβράζει στην ψυχή όσων βρίσκονται σε πάλη με την αυτονόητη «συνύπαρξη». Φιλοτεχνούν με βελούδινη synth επένδυση τη δομή των κομματιών για να ντύσουν το αίσθημα πικρίας όσων συνειδητοποίησαν νωρίς ότι η σπατάλη ενέργειας στο κυνήγι της παραζάλης και των αιφνιδιαστικών ερωτικών τσουνάμι, τελικά δεν άξιζε τον κόπο. Ξανοίγονται όμως κατακτητικά, λιβανίζοντας τη μαχητικότητα και τα «guts» όσων αντιλαμβάνονται τα αισθήματά σαν ιαχή που επιμένει να ακούγεται.
Ο Hayden Thorpe ερμηνεύει με διαπραγματευτική διάθεση, ταλαντευόμενος πάνω σε ένα καρουζέλ από καλαίσθητα synthesizer και καταπραϋντικές μπασογραμμές. Διαθέτει ευέλικτη εκφραστικότητα στο μικρόφωνο, που τον ξεχωρίζει απ’ το παραπονιάρικο ύφος κάθε νεο-crooner ενώ παράλληλα του επιτρέπει να εξαπολύει παθιασμένους στίχους (don’tconfusemewithsomeonewhogivesafuck, από το "Wanderlust") χωρίς ευτυχώς να στους απευθύνει κατάμουτρα. Όπως οι ψιλές συχνότητες θρυμματίζουν τα γυαλιά, έτσι και η «ευγενική» αρμονία των Wild Beasts σε κόβει κομμάτια, χωρίς ποτέ να σου δώσει περισσότερο από όσο επιθυμείς. Σαν μια μαλακή αγκαλιά που θες τόσο πολύ να σε σφίξει, αλλά παραμένει τρυφερή. Σαν χάδι πάνω σε δέρμα, που θες να σε γρατσουνίσει έντονα αλλά το νύχι δεν μπήγει ποτέ στη σάρκα. Δείχνοντας έτσι προς τον μονόδρομο του repeat. Και μετά ξανά το ίδιο.
Θα βγουν πολλά άλμπουμ φέτος που θα τραγουδηθούν, που θα χορευτούν και θα θαυμαστούν. Όμως το Present Tense ίσως να είναι το μοναδικό που θα μπορείς να «ακουμπήσεις» πάνω του. Όπως σε τραγούδια σαν το “Mecca”, το οποίο ιονίζει νεορομαντικά την ατμόσφαιρα, σαν το βραδείας καύσεως “Sweet Spot” με το λικνιστικό groove ή σαν το “Pregnant Pause”, το οποίο σου σκίζει τα σωθικά χωρίς προειδοποίηση. Όπως όλα. Τραγούδια ολοστρόγγυλα και σπαθάτα στις προθέσεις τους, με αλάθητο αισθητικό κριτήριο, τοποθετημένα στο ενεργό παρόν της synth pop (όρος περιοριστικός για το πολυπρισματικό σύμπαν του άλμπουμ) επιμελημένα με έμπνευση πέρα από trends, γενιές και μουσικές τάσεις. Η ρομαντική νιρβάνα η ίδια. Πρέπει να το «πιστέψετε».
{youtube}9IIbbFIQTKI{/youtube}
