Ο φίλος μας ο χοντρούλης συνεχίζει να αρμέγει την αστείρευτη αγελάδα που ονομάζεται Pixies και βγάζει ένα διπλό cd αποκλειστικά με υλικό που έχει γράψει και εκτελέσει με τη θρυλική πλέον μπάντα. Το περίεργο της υπόθεσης είναι το πώς του επιτρέπουν οι υπόλοιποι να το κάνει, όσο κι αν πρόκειται για δικά του κομμάτια!
Τέλος πάντων, αυτά είναι νομικά ψιλά γράμματα που δεν μας ενδιαφέρουν και πολύ, ας δούμε τι μπορείτε να ακούσετε εδώ. Το πρώτο cd είναι η φυσική συνέχεια της “Purple Tape” που είχε κυκλοφορήσει η ίδια εταιρία, δηλαδή πρόκειται για τα κομμάτια που είχε στις αποσκευές του όταν αποφάσισε να ξεκινήσει την καριέρα του με τους Pixies, παιγμένα από τον ίδιο με την ακουστική του κιθάρα στο σπίτι του παραγωγού του Gary Smith, μια μέρα μάλιστα πριν μπουν για να ηχογραφήσουν το “Come On Pilgrim”.
Ακούγοντας τα 15 τραγούδια που φτύνει στο μικρόφωνο ενός κασετοφώνου, καταλαβαίνεις αμέσως ότι δεν γινόταν να κάνει λάθος μ’ αυτά τα καυτά κομμάτια ροκ εν ρολ λάβας, πολύ περισσότερο τώρα που γνωρίζουμε και την κατάληξη της όλης ιστορίας. Ο Black ερμηνεύει με τρομερό πάθος τη μουσική του, λες και η ζωή του εξαρτάται απ’ αυτή – και το πιθανότερο είναι να συνέβαινε πράγματι κάτι τέτοιο εκείνη την εποχή! – δίνοντας μια μοναχική παράσταση ισάξια μιας αντίστοιχης μπροστά σε στάδιο (ή το κοινό του Rockwave, για να θυμηθούμε πάλι μια μαγική στιγμή που ζήσαμε φέτος).
Το δεύτερο cd αποτελεί μια συνεργασία του με τους Two Pale Boys, τον Andy Diagram και τον Keith Moline που αποτελούν τη μπάντα του David Thomas. Τον Ιούλιο του 2003 μπήκαν μαζί στο στούντιο των τελευταίων και στην ουσία αυτό που έκαναν ήταν να γράψουν ξανά 13 από τα τραγούδια των Pixies, με φωνητικά και ακουστική κιθάρα από τον Black και όλα τα υπόλοιπα από τους άλλους δύο μουσικούς. Το πείραμα παρουσιάζει σίγουρα ενδιαφέρον, τα Δύο Χλωμά Αγόρια έχουν αφήσει ανεξίτηλη την ηχητική τους στάμπα και μια διάθεση πειραματισμού διακατέχει όλη τη δράση εδώ. Οι ενορχηστρώσεις πάνε συχνά τα κομμάτια αλλού, και πάντοτε έχουν κάτι να προτείνουν. Το σίγουρο είναι ότι δεν ακούγονται ποτέ βαρετά.
Ίσως να βρείτε απαραίτητη την προσθήκη του διπλού αυτού cd στην Pixies δισκοθήκη σας, ίσως και να είναι, ας ευχηθούμε τουλάχιστον αυτή να είναι η τελευταία φορά που κάποιος ανακατεύεται με τα τραγούδια αυτά. Οι θρύλοι οφείλουν να είναι κάπου ψηλά και να μην αγγίζονται για ψύλλου πήδημα, έτσι δεν είναι; Γιατί μετά την πολύ χρήση κάπου χάνουν τα μαγικά τους συστατικά και γίνονται καταναλώσιμα υλικά καθημερινής χρήσης, και είναι το τελευταίο πράγμα στον κόσμο που θα θέλαμε να δούμε αυτό…
