H σημαντικότερη αλήθεια για τον Tim Easton είναι ότι πρόκειται για έναν εξαίρετο τραγουδοποιό. Μία ακόμη, όμως, αλήθεια είναι ότι στη δεύτερη προσωπική κυκλοφορία του διάλεξε το καλύτερο team για να τον συνοδεύσει και το ηχητικό αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό...
Τα τρία τέταρτα των Wilco (Jay Bennett, John Stirratt και Ken Coomer -μόνο ο τραγουδιστής Jeff Tweedy λείπει) που τον συνιοδεύουν, δίνουν μια μεταμοντέρνα πνοή στην παλιομοδίτικη αποξένωση του Easton. Κι έτσι οι ζωντανές εικόνες των folk ιστοριών του αποκτούν μη προβλέψιμα συστατικά -οι όμορφες μελωδίες και οι κοφτεροί στίχοι για ιδιότροπους χαρακτήρες απογειώνονται από την καλή παραγωγή.
Είναι οι drum λούπες, το υποχθόνιο mellotron, το μαντολίνο, η δωδεκάχορδη ηλεκτρική κιθάρα, οι ιδέες που αφήνουν τους υπόλοιπους να αναρωτιούνται εαν πρόκειται για lo-fi ή hi-fi. Κάτι σαν John Prine και Bob Dylan του 2001...
Αλλά και οι στίχοι δεν πάνε πίσω: Ο Tim Easton μιλά για μοναχικούς άντρες που οδηγούν σε σκοτεινούς δρόμους, για κακότυχες γυναίκες, για μελλοντικούς εραστές που δεν μπορουν να βρεθούν μαζί, για ανθρώπους που μετανιώνουν για τις επιλογές τους, αλλά δεν μπορούν να αποφύγουν την επανάληψη των λαθών...
Ο Tim κινείται άλλοτε στα χωράφια της folk / alt.country μουσικής, άλλοτε (ελάχιστα, βέβαια) σε πιο radio-friendly αμερικάνικα rock πλαίσια και κομμάτια που θα μπορούσε να έχει πει και ο Tom Petty -ουσιαστικά όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί δεν είναι παρά για το εξωτερικό ένδυμα καλοφτιαγμένων, ακουστικών κατά βάση συνθέσεων με ευδιάκριτες μελωδίες και ξεχωριστές ατμόσφαιρες. Με λίγα λόγια πρόκειται για δημιούργημα που θα χορτάσουν για τα καλά οι φίλοι του είδους, και όχι μόνο…
