Τι περίεργο εξώφυλλο... Ένας μουσάτος, τυλιγμένος σε μια στολή από αλουμινόχαρτο, βρίσκεται σε παραλία ανεβασμένος σε ξυλοπόδαρα, φορώντας ένα ιδιόμορφο στέμμα στο κεφάλι. Είναι χωρίς αμφιβολία το πιο αλλόκοτο και ψαρωτικό εξώφυλλο ελληνικού άλμπουμ που ήρθε στα χέρια μας εδώ και χρόνια.
Τα ίδια ισχύουν και για το όνομα του καλλιτέχνη: J. Kriste, Master Of Disguise. Oι Masters Of Disguise ήταν βασικά το προηγούμενο γκρουπ του κατά κόσμον Λευτέρη Μουμτζή, το οποίο όπως φαίνεται αγαπάει ακόμα. O ίδιος έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αγγλία, αλλά κατάγεται από την Κύπρο, όπου το Girls, Ghosts And Gods έχει κυκλοφορήσει από το καλοκαίρι. Δεν πρόκειται όμως για το ντεμπούτο του, μιας και προ τριετίας είχε προηγηθεί μια δουλειά μικρής εμβέλειας με τίτλο This Is The Alternative, κυκλοφορημένη από την ελβετική Moon Records. Στα δικά μας τώρα: Κατά βάση, το Girls, Ghosts And Gods είναι ένα folk άλμπουμ. Ο ίδιος ο J. Kriste, πέρα από τα τραγουδιστικά του καθήκοντα, συνεισφέρει τα μέγιστα μουσικά, παίζοντας 10 διαφορετικά όργανα –από κιθάρα και ντραμς, μέχρι glockenspiel και μπουζούκι. Συμμετέχει ακόμα μια ντουζίνα μουσικών, μεταξύ των οποίων εντοπίζονται ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Μανώλης Φάμελλος και ο Δημήτρης Μπασλάμ.
Αναζητώντας τις αναφορές του δίσκου, σε πολλά σημεία το φλάουτο του Στέλιου Ρωμαλιάδη θυμίζει Jethro Tull. Μια άλλη ευδιάκριτη επιρροή είναι ο Nick Drake. Γενικώς μπορεί να βρει κανείς πολλά στοιχεία της βρετανικής folk από τα 1960s μέχρι σήμερα, από τότε δηλαδή που η μουσική αυτή σταμάτησε να βασίζεται σε δυο-τρία γρατζουνίσματα μισοξεκούρδιστης ακουστικής κιθάρας. Την ίδια στιγμή όμως, τίποτα δεν παραπέμπει σε αντιγραφή. Αντίθετα αφήνεται ανοικτό το έδαφος της κατάκτησης ενός προσωπικού ήχου.Θα μπορούσε βέβαια να επικρατεί χάος στο Girls, Ghosts And Gods. Κι αυτό γιατί υπάρχουν πολλά ετερόκλητα όργανα, ιδιόρρυθμες φόρμες κι ένα ριψοκίνδυνο, αν και πολυφορεμένο, πάντρεμα Ανατολής/Δύσης. Υπάρχουν όμως και δύο σωσίβια: Πρώτον, η σχεδόν άριστη ενορχήστρωση, η οποία λειτουργεί «δημοκρατικά», χωρίς δηλαδή επιδειξιμανία και υπερβολές. Δεύτερον, υπάρχει μια πολύ καλή αίσθηση μελωδίας, έστω χαλαρής, που κρατάει τα πράγματα σε μια ισορροπία.
Έτσι λοιπόν στην αρχή του δίσκου έχουμε το “Treesong” να ξεκινάει με μια ηλεκτρική κιθάρα και ατμοσφαιρικά keyboards και να τελειώνει με τσέλο, κύμβαλα, βιολί, φλάουτο και παλαμάκια, αλλά χωρίς να χάνεται. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα 4 επόμενα τραγούδια, μέχρι που σκάει ένα “Pretty Young Thing”. Ο μάγκικος, αργόσυρτα ροκ ρυθμός του –στημένος μόνο από ηλεκτρική κιθάρα και ντραμς– το φέρνει σε πλήρη αντίθεση με το γενικό ύφος του δίσκου. Σκάει όμως σαν χαμόγελο και συντελεί σε μια αποφόρτιση της ατμόσφαιρας, συχνά απούσα σε τέτοιου τύπου εγχειρήματα. Τα καλύτερα βέβαια δεν έχουν έρθει ακόμα: λίγο πιο κάτω βρίσκεται το εξαιρετικό “Mariposita”, με τη γλυκιά του μελωδία, τη ζεστή ερμηνεία και τον υπέροχο συνδυασμό ακουστικής κιθάρας και βιολιού. Highlight του δίσκου είναι όμως το “Keeper Of Joy”. Μια επαναλαμβανόμενη μελωδία στο τσέλο του Γιώργου Καλούδη, που παραπέμπει σε παραδοσιακά ακούσματα, γίνεται το εναρκτήριο λάκτισμα ενός τραγουδιού το οποίο ξεδιπλώνεται αργά και εν τέλει κορυφώνεται σε μια μουσική πανδαισία. Πατά και με τα δύο πόδια στο παρόν, κοιτάζοντας με δέος το παρελθόν και με αυτοπεποίθηση το μέλλον.
Ο 29χρονος Κύπριος προβάλλει λοιπόν εδώ σαν ένας από τους πιο ταλαντούχους νέους ανθρώπους που έχουν σαν μητρική γλώσσα τα ελληνικά. Όχι, δεν γράφει ελληνικούς στίχους. Οι επιρροές όμως που δέχτηκε από την Αγγλία τον βοήθησαν πολύ στην καλλιέργεια του ταλέντου του. Η θέληση και η ικανότητά του από εκεί και πέρα να τις συνδυάσει με την ελληνική –και κατ’ επέκταση την ανατολική– μουσική παράδοση, αφήνει πίσω ένα άλμπουμ σοβαρό και συναρπαστικό ταυτόχρονα. Αν το Girls, Ghosts And Gods δεν μπει στην επερχόμενη λίστα του Avopolis Greek με τα καλύτερα της χρονιάς, τότε μάλλον κάτι δεν θα πηγαίνει καλά.
Κι ας κάνει τον κόπο κάποιος να στείλει ένα link με τον δίσκο αυτόν στο MySpace των Fleet Foxes. Τους αφορά...
{youtube}mzJ1wG3gnjo{/youtube}
