Είναι ο πρώτος που έκανε stage diving σε μια συναυλία στο Ντιτρόιτ, ο πρώτος που αποφάσισε πως έχει πλάκα να κυλιέσαι πάνω σε σπασμένα γυαλιά, ο πρώτος που αποφάσισε να αποκαλύψει το –ευμέγεθες‒ μόριό του επί σκηνής...

Ένας καλλιτέχνης που διανύει τα τελευταία 20 χρόνια με μία χάρη που σπάνια βλέπεις στους μαθουσάλες του πενταγράμμου, συντονισμένος κοινωνικά με την πρόοδο του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος και με ένα ζωντανό ενδιαφέρον για το χιπ χοπ, σπάνιο για τη γενιά του...

Ήταν άραγε η δεκαετία στην οποία έγινε βαρετός; Σε κάθε περίπτωση, αφήνοντας πίσω όσα τον είχαν καταρρακώσει, μεταμορφώθηκε σε ισχυρό βρετανικό θεσμό, σφραγίζοντας τη θέση αυτή με ένα Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού και μια θρυλική live εμφάνιση στην κηδεία της Πριγκίπισσας Νταϊάνα...

Διατηρήθηκε σταρ κάνοντας το απαραίτητο πέρασμα στη γενιά του MTV, ήταν όμως μια δεκαετία χωρίς έμπνευση, με πιλότο τα ναρκωτικά και το αλκοόλ –κατά την οποία παραδέχτηκε δημόσια τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, αφού όμως παντρεύτηκε(!) τη Renate Blauel για μια 4ετία...

«Ξέρω ότι ο David Bowie ήθελε πάντα να είναι η Judy Garland. Τότε εγώ θα είμαι η Connie Francis του rock 'n' roll»

Οι πρώτες νότες στο πιάνο της γιαγιάς, οι σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία, οι Bluesology, ο θαυμασμός για τον Buddy Holly και τον Liberace, αλλά και η τυχαία γνωριμία με τον Bernie Taupin, σηματοδότησαν το πρελούδιο πριν τα γκλίτερ, τις μοϊκάνες και τα φτερά...

Δεν θα είχε δημιουργηθεί ποτέ ένας τέτοιος χώρος για τους μαύρους καλλιτέχνες, εάν δεν είχε επέλθει ο απίστευτος αυτός κορεσμός με τις αναβιώσεις, σήμα κατατεθέν της εξέλιξης του indie από την έλευση του νέου millenium και έπειτα...

Στο σημερινό περιβάλλον, οφείλεις να σκάψεις βαθιά. Και να έχεις πλέον κατά νου, ότι η «καθαρότητα» στην ακρόαση απλά δεν έχει νόημα –η «μόλυνση», είναι ευεργετική...

Aς μη γελιόμαστε: όσο υπάρχει ανεξάρτητο σινεμά, τόσο υπάρχει και ανεξάρτητη μουσική. Τα πράγματα δεν είναι ιδιαιτέρως αισιόδοξα, είναι όμως αυταπόδεικτα...

Ξεκομμένο από την περίφημη «Τριλογία του Βερολίνου», υπήρξε ένα από τα πιο περιφρονημένα του άλμπουμ. Ο χρόνος, όμως, το έδειξε ως ένα φανταστικό ταξίδι μεταξύ αιχμής και κοιλότητας, κατάθλιψης και χορού...