Λίγοι περίμεναν ότι ο Drake θα αποτελούσε ένα από τα πιο βαριά όπλα της μουσικής βιομηχανίας στο σημερινό mainstream, λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι έγινε γνωστός χάρη στα τηλεοπτικά σετ της σύγχρονης εκδοχής του Πριν Χτυπήσει Το Κουδούνι (ονόματι Degrassi - The Next Generation). Πρώτα όμως με τα mixtapes του, ύστερα με τις «κανονικές» κυκλοφορίες, η πορεία του υπήρξε αλματώδης: το κομμάτι "Best I Ever Had" κατέληξε να βρίσκεται στα αμερικάνικα charts για σχεδόν μισό χρόνο το 2009 (φτάνοντας ως το #2), ενώ ο προπέρσινος δίσκος Take Care επιβεβαίωσε το στάτους του ως superstar, κάνοντας το φετινό Nothing Was The Same ένα από τα πλέον αναμενόμενα άλμπουμ της χρονιάς.
«Ο πρώτος καλλιτέχνης που ραπάρει και τραγουδάει εξίσου καλά»
«Ο εκφραστής της νεότερης γενιάς»
«Ένας άνδρας που δεν φοβάται να δείξει τις ευαισθησίες του σε έναν σκληρό χώρο όπως αυτόν του χιπ χοπ»
είναι μερικά μονάχα από όσα ειπώθηκαν/γράφτηκαν για τον Drake τα τελευταία χρόνια.
Και είναι όλα τους υπερβολές, ακόμα μία υπενθύμιση πως ο 26χρονος Καναδός αποτελεί poster child για ένα τσούρμο που δημιουργεί μαύρη μουσική για ανθρώπους οι οποίοι δεν ακούνε μαύρη μουσική και προσπαθεί να πείσει ότι διαθέτει τα απαραίτητα street διαπιστευτήρια, ενώ βασικά απευθύνεται σε ακροατήρια που καμία σχέση δεν έχουν με τον δρόμο.
Ποπ με μια πρόφαση ραπ λοιπόν, κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί ο Drake είναι πονηρός, κι αυτά που λέει μη τα τρως. Τραβάει λ.χ. την προσοχή με ένα τραγούδι σαν το “Wu Tang Forever”, αλλά γράφει ουσιαστικά ένα ρομάντζο πετώντας απλά δυο αναφορές στους θρύλους από το Staten Island. Στο “Started From The Bottom”, πάλι, μας περιγράφει πώς κατάφερε να ξεφύγει από τις γειτονιές όπου μεγάλωσε, ξεχνάει ωστόσο βολικά να αναφέρει ότι το σχολείο στο οποίο πήγε –ένα εβραϊκό σχολείο, όπου ήταν ο μοναδικός έγχρωμος μαθητής– απείχε πολύ από τα κολαστήρια που έχουν περιγράψει άλλοι ράπερ• χώρια δηλαδή που η γειτονιά του Τορόντο στην οποία μεγάλωσε (το Weston Road) δεν υπήρξε ποτέ «πάτος», όπως αρέσκεται να λέει. Επιπλέον, τα περισσότερα τραγούδια του Nothing Was The Same ασχολούνται συνεχώς με τις ερωτικές σχέσεις και τους χωρισμούς, με έναν αναθεματισμένα σιροπιαστό τρόπο, που παραπέμπει σε ρομαντικές ταινίες του σωρού, παρά σε σοβαρή ποπ τραγουδοποιία.
Και ποιος ασχολείται με το τι λέει ένας ράπερ κι αν τα όσα αναφέρει είναι ή όχι βιωματικά; θα μου πείτε... Ας αφήσουμε λοιπόν τα των στίχων κι ας δούμε τα μουσικά: “Furthest Thing”, “From Time”, “Too Much”, “Hold On, We're Going Home”• όλα καλά τραγούδια, το πρώτο με πολύ ωραία εξέλιξη και κλιμάκωση, τα επόμενα δύο να κερδίζουν από τη βουτιά τους στη μελαγχολία και το τελευταίο να φαντάζει ως ιδανικό single. Επίσης, το εναρκτήριο “Tuscan Leather” διαθέτει όμορφο ηχητικό φόντο, χαντακώνεται όμως από το μέτριο delivery του Drake, όπως συμβαίνει και στα “The Language” και “Stared From The Bottom”, τα βρώμικα beats των οποίων αποδεικνύονται βαριά για τα κυβικά του. Όσο για τα “Own It”, “Worst Behaviour”, “Connect” και “305 To My City”, είναι απλά κακά, ανέμπνευστα τραγούδια. Ευτυχώς για το κλείσιμο του δίσκου επιστρατεύεται το διχοτομημένο “Pound Cake/Paris Morton Music 2”, προσφέροντας μια ικανοποιητική –αλλά όχι συναρπαστική– τελειωτική πινελιά (συμμετέχει και ο Jay Z, αν και δείχνει πια να έχει χάσει την ερμηνευτική φλόγα που κάποτε διέθετε. Ακόμα πάντως κι έτσι, ξεγυμνώνει τον Drake στο ίδιο του το κομμάτι).
Συμπερασματικά, το Nothing Was The Same είναι ένας δίσκος που δεν θα αρέσει ούτε κατά διάνοια στους ψαγμένους οπαδούς του χιπ χοπ ήχου, μα θα ενθουσιάσει με τα «επιθετικά» του τραγούδια τον μέσο ακροατή και ίσως μπερδέψει –ως προς τις προθέσεις του– τον σκεπτόμενο μουσικόφιλο. Παρ' όλα αυτά, πρόκειται για μια μέτρια δουλειά, που συχνά δείχνει πόσο χωλαίνει ο Drake ως ράπερ. Αυτό θα μπορούσε βέβαια να καλυφθεί (μερικώς) με ορισμένα πολύ καλά beats. Το γεγονός λοιπόν ότι σε ένα τόσο αναμενόμενο άλμπουμ κρίθηκε πως μπορούσε να απουσιάζει ένα instrumental της κλάσης του “5AM In Toronto”, αποτελεί δείκτη σοβαρών προβλημάτων επιλογής και στόχευσης στο επιτελείο του Καναδού.
{youtube}a2HzjNJxsqg{/youtube}
