8 χρόνια είχαμε να δούμε δίσκο από τους μυστηριώδεις Σκωτσέζους, 7 αν συνυπολογίσουμε και το Trans Canada Highway ΕΡ του 2006. Και μετά η απόλυτη σιωπή• εξαφανισμός από προσώπου Γης. Ώσπου ξαφνικά, από το πουθενά, εμφανίστηκε πριν μερικές εβδομάδες ένα βινύλιο με 40 δευτερόλεπτα ηχητικού υλικού –μια μελωδία από πλήκτρα και ορισμένους ρομποτικά εκφερόμενους αριθμούς. Έτσι άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι που μας οδηγεί εδώ. Στο τελείωμα των παράπλευρων ασχολιών γύρω από τους Boards Of Canada και στο ξεκίνημα της μουσικής. Στο Tomorrow's Harvest.
Λίγο το ότι συμπέσανε χρονικά οι νέες τους δουλειές, λίγο το ότι και οι δύο χρησιμοποιήσανε τις ίδιες βασικές αρχές μάρκετινγκ για τις καμπάνιες προώθησής τους, δεν ήθελε και πολύ για να αρχίσουν οι παραλληλισμοί μεταξύ Daft Punk και Boards Of Canada. Λογικό και κατανοητό. Ενώ όμως οι Γάλλοι μασκοφόροι παίξανε με καθαρά mainstream όρους, οι αδερφοί Sandison ποντάρανε σε όσα πάντα τους χαρακτήριζαν: στο μυστήριο, στους γρίφους, στο να βάλουν τους ακροατές σε μια διαδικασία αναζήτησης και σκέψης.
Και τι δεν περιλάμβανε λοιπόν το κυνήγι χαμένου θησαυρού που έστησαν οι Boards Of Canada για τους οπαδούς... Μυστήρια βινύλια, συλλογή κωδικών από διαφορετικές πηγές, αποκρυπτογράφηση φωτογραφιών/ηχητικών δειγμάτων, ανακάλυψη ιστότοπου σε interface MS Dos, διαφημιστικό στο δίκτυο κινουμένων σχεδίων Adult Swim και άλλα πολλά. Για να μην πούμε για την προακρόαση την οποία διοργάνωσαν στη μέση κάποιας αμερικάνικης ερήμου, με την τοποθεσία να διαρρέει στους ενδιαφερόμενους σε μορφή γεωγραφικών συντεταγμένων!
«Γιατί όλα αυτά;», θα αναρωτηθεί ίσως ο τυχαίος αναγνώστης. Ένας λόγος είναι βεβαίως για να δημιουργηθεί ο απαραίτητος θόρυβος πριν την κυκλοφορία του Tomorrow's Harvest. Ένας δεύτερος, γιατί ο Μάικλ και ο Μάρκους είναι τύποι τους οποίους εύκολα θα χαρακτήριζες «περίεργους»: εμμονικοί με εκπομπές και ντοκιμαντέρ της δεκαετίας του 1970 και του 1980, με μαθηματικά μοτίβα πάνω στα οποία βασίζουν ολόκληρα τραγούδια τους, με φωνητικά samples από τις πιο απίθανες πηγές (βλέπε Leslie Nielsen όσο ήταν ακόμα εκφωνητής στην καναδέζικη τηλεόραση) και δεν συμμαζεύεται. Προσθέστε και το γεγονός ότι το στούντιό τους το έχουν σε απομονωμένο σπίτι σε κάποιο δάσος της Σκοτίας –ώστε να μην επηρεάζονται από τις τρέχουσες ηχητικές τάσεις– κι έχετε μια καλή εικόνα γιατί τους λένε περίεργους.
Το Tomorrow's Harvest ξεκινά με μια μελωδία που θυμίζει έναρξη τηλεοπτικών εκπομπών όταν ακόμα η εικόνα ήταν ασπρόμαυρη (τουλάχιστον στα καθ’ ημάς) –ακολουθούν ηλεκτρονικά στοιχεία τα οποία παραπέμπουν σε παρόμοια χρονολογία και, λίγο πριν το τέλος, μερικά αχανή, σχεδόν φρικιαστικά synths. Το "Reach For The Dead", στη συνέχεια, φέρνει στο μυαλό το Geogaddi του 2002. Οι ψυχεδελικές, ξεκούρδιστες κιθάρες του "Campfire Headphase" δείχνουν να έχουν παραμείνει κλειδωμένες σε κάποιο δωμάτιο του 2005, ενώ το "White Cyclose" έρχεται ως το κατάλληλο παράδειγμα της διάθεσης των Boards Of Canada για την αρχή του Tomorrow's Harvest: μελωδίες από μπλιμπλίκια, χαοτικές πινελιές στο παρασκήνιο και έντονες αναφορές σε soundtracks ξεχασμένων από τον χρόνο sci-fi ταινιών και τηλεοπτικών σειρών. Και στα καπάκια, "Jacquard Causeway"• με τις γνώριμες ιδέες τους και με μια ρυθμική βάση που δείχνει πως ακούγανε και λίγο dubstep στο μεσοδιάστημα (προσοχή, μιλάμε περί επιρροής, αφορμής για έμπνευση και όχι συγγένειας). Το "Telepath" πάλι μας στέλνει γραμμή πίσω στο Music Has The Right To Children του 1998, με μια όμως εμφανώς πιο σκοτεινή διάθεση. Κάτι που ισχύει και για το μεγαλύτερο μέρος του παρόντος δίσκου.
Αλλά το Tomorrow's Harvest δεν τσουβαλιάζει τραγούδια στοχεύοντας στη συμπλήρωση κάποιου ηχητικού ορίου. Ναι, θα μπορούσες να ακούσεις τα τραγούδια του αποσπασματικά. Όμως έτσι θα έχανες τη μαγεία που προσφέρει αυτό το ηχογράφημα αν το αφήσεις να παίξει από την αρχή μέχρι το τέλος. Γιατί πρόκειται για μια μουσική διαδρομή, για μια αβέβαιη εξόρμηση στον ήχο και στις δυνατότητές του, για μια νοητική μα και ψυχολογική εμπειρία. Ένα ταξίδι, για να καταφύγω και σ' ένα χρήσιμο κλισέ, εσκεμμένα μουντό και βουτηγμένο στο σκοτάδι. Που –όπως αναφέρουν και οι ίδιοι οι Boards Of Canada– δεν σκιαγραφεί τον κόσμο μετά την καταστροφή του, αλλά εκείνο το αναπόφευκτο, δυσοίωνο στάδιο κατά το οποίο η ανθρωπότητα βρίσκει αυτή τη στιγμή μπροστά της. Τίτλοι τραγουδιών: "Reach For The Dead", "Cold Earth", "Sick Times", "Collapse", "Nothing Is Real". Εξώφυλλο: η πόλη του Σαν Φρανσίσκο ξεθωριασμένη, ως πόλη-φάντασμα, λένε οι ίδιοι. Ως κάτι που κάποτε υπήρχε αλλά πλέον διατηρείται μόνο σαν ανάμνηση παλιών, ένδοξων εποχών οι οποίες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, θα προσθέσουμε εμείς.
Μέσα στον όλο ζόφο και την παρακμή, έρχεται το τελείωμα του δίσκου να δώσει μια ελπίδα –ένα σημάδι πως η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο και επανέρχεται. Το "Nothing Is Real" αναδεικνύεται σε αυτήν την πρώτη ηλιαχτίδα. Και μετά το "Sundown", κάτι σαν την ήρεμη νύχτα ύστερα από μια επεισοδιακή ημέρα, έρχεται το "New Seeds": ο σπόρος της αναγέννησης, με τον μουσικό προσανατολισμό να πορεύεται ευδιάκριτα προς την αισιοδοξία και την ελπίδα. Το "Come To Dust" αποπνέει αποφασιστικότητα, ψυχική δύναμη, την περισυλλογή πριν από το κρίσιμο βήμα. Και στο τέλος; "Semena Mertvykh" και μια διάθεση βυθισμένη στο πένθος... Ένα άσμα που στο μυαλό σου παίζεται σε κάποιον φουτουριστικό επικήδειο, φανταστικό ή απλά όχι ακόμα επίκαιρο.
Με μια απουσία 7 ετών και με ένα προηγούμενο άλμπουμ που για τα δικά τους δεδομένα έδειχνε να ζορίζεται στις δημιουργικές ανηφόρες, οι Boards Of Canada κάνουν εδώ το αδιανόητο: αγγίζουν δηλαδή το στάτους του κατά γενική ομολογία magnum opus τους. Το Music Has The Right To Children δεν είναι πλέον άπιαστο, παρά τα δυσθεώρητα ύψη τα οποία κατέκτησε στα τέλη των 1990s. Το Tomorrow's Harvest δεν είναι λοιπόν απλά ο νέος δίσκος του μυστήριου ντουέτο. Δεν είναι απλά υποψήφιο για τη θέση του καλύτερου δίσκου της καριέρας τους. Είναι διαχρονική μουσική, που θα παραμένει σχετική ακόμα και 15 χρόνια μετά. Με τον ίδιο δηλαδή τρόπο με τον οποίον παραμένει επίκαιρο, απολαυστικό και εκθαμβωτικό το Music Has The Right To Children, από το 1998 έως και σήμερα. Ναι, οι Boards Of Canada επέστρεψαν. Και κατάφεραν για ακόμα μία φορά να κυκλοφορήσουν ένα κλάσικ.
{youtube}nvCsPMyey9A{/youtube}
