«Look out Mama, there’s a white boat comin’ up the river/With a big red beacon and a flag, and a man on the rail...». Αυτό τραγουδούσε ο Neil Young στο Rust Never Sleeps και ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα τον τίτλο του νέου δίσκου των Hurray For The Riff Raff –οι οποίοι τελικά δεν κινούνται και πολύ μακριά από τα μονοπάτια των Crazy Horse.
Μουσικές από τη Νέα Ορλεάνη και από τις βόρειες Πολιτείες της Αμερικής, μουσικές από το Μπρονξ και το Νάσβιλ με κοινό παρανομαστή την Alynda Lee Segarra, μια νέα γυναίκα μεγαλωμένη στις γειτονιές του Μπρονξ, η οποία εγκατέλειψε έφηβη το σπίτι όπου ζούσε με τη θεία και τον θείο της για να γυρίσει τις Η.Π.Α. Και τα κατάφερε, ταξιδεύοντας για καιρό με εμπορικές αμαξοστοιχίες. Αργότερα η Νέα Ορλεάνη θα γινόταν το σπίτι της, εκεί όπου παρέα με μουσικούς του δρόμου θα μάθαινε την άλλη πλευρά των μπλουζ, του ragtime και της τζαζ, για να φτιάξει λίγο μετά το δικό της μουσικό της όχημα, τους Hurray For The Riff Raff.
Στο φετινό άλμπουμ, η νεαρή τραγουδοποιός φτιάχνει ένα πλαίσιο ιδιαίτερα χαλαρό και εκεί ανακατεύει με μπόλικη μαεστρία τις εξαιρετικές μουσικές αναμνήσεις και επιρροές της: Gypsy ντυλανικά βιολιά και φυσαρμόνικες, πλήκτρα και μπάντζο, ηλεκτροακουστικά νωχελικά riffs που λοξοκοιτούν προς τον Neil Young, τζαζομπλούζ διάθεση και 1960s folk ατμόσφαιρα, μπητλικές ποπ αποχρώσεις και περάσματα από τους Ventures, ενώ η κάντρι διατρέχει αρκετά μέρη των συνθέσεων.
Η «χαμογελαστή» φωνή της Segarra με το ελαφρύ βιμπράτο στο τελείωμα δεν διαθέτει κάτι ασυνήθιστο ή ξεχωριστό, έχει ωστόσο μια δυνατότητα προσαρμογής σε όλα τα προαναφερθέντα και μάλιστα χωρίς καμία αίσθηση δυσκολίας: είτε τραγουδάει τζαζ, είτε κάντρι, είτε μπλουζ, δείχνει να μπορεί να μπει με άνεση στο κέντρο της μουσικής. Σε αυτό τη βοηθάει –πέρα από την εμφανή της μελέτη πάνω σε μεγάλες γυναικείες φωνές (Billy Holliday, Bessie Smith, Joni Mitchell)– το γεγονός ότι βγαίνει ιδιαίτερα βιωματική η ερμηνεία στις ιστορίες που τραγουδά. Ιστορίες, που, αν και συχνά πικρές λόγω θέματος (αγάπη/απώλεια), λειτουργούν μάλλον καθαρτικά στο τέλος, αφήνοντας μια γεύση αισιοδοξίας. Πράγμα ιδιαίτερα επιτακτικό στους καιρούς μας.
Προκειμένου να συγκεντρώσει τα χρήματα για να βγει το Look Out Mama των Hurray For The Riff Raff στην Αμερική (με δεδομένες τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες), η Segarra ζήτησε τη συνδρομή όλων των φίλων της μπάντας μέσω του διαδικτύου, βγάζοντας προς πώληση το άλμπουμ My Dearest Darkest Neighbor, με διασκευές πάνω σε τραγούδια των John Lennon, Leadbelly, Billy Holiday, Lucinda Williams, Townes Van Zandt, Gillian Welch και άλλων. Σε αυτόν τον δίσκο διασκευών, η τραγουδοποιός έχει επίσης κάνει αξιόλογη δουλειά. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για αρπαχτή, για κάτι που έγινε απλά για την επίτευξη του απώτερου σκοπού. Αντίθετα, μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, με μουσικές οι οποίες βρίσκονται κοντά σε ό,τι κάνει η Segarra –από μπλουζ και κάντρι μέχρι ροκ. Το χαρακτηρίζουν ακουστικές γήινες μελωδίες και πιο έντονο country/folk χρώμα σε lo-fi αισθητική, λίγα όργανα και περισσότερος χώρος στη φωνή και στην ερμηνεία. Μία από τις αξιόλογες στιγμές του είναι το “Jealous Guy”, με πιάνο και ακουστική κιθάρα στο παρασκήνιο να συνοδεύουν τη μουσικό, όσο εκείνη πατάει πάνω στους τρόπους του Lennon, δίνοντας μια πιο εσωστρεφή εκδοχή στο τραγούδι του.
Ίσως η Alynda Lee Segarra –όπως και αρκετοί ακόμα καλλιτέχνες του είδους– έπρεπε να έχουν γεννηθεί σε άλλη εποχή, αφού η μουσική της έχει έντονο το ρετρό στοιχείο. Όμως ο τρόπος με τον οποίο μπορεί αυτή και στέκεται στο σήμερα, είναι η επιτυχία της. Φορτωμένη λοιπόν έναν μεγάλο όγκο παραδοσιακών μουσικών της χώρας της, αλλά και με τις folk rock επιρροές της Αγγλίας των 1960s, η τραγουδοποιός δείχνει ότι μπορεί εύκολα να γεφυρώνει εποχές και να μπλέκει επιρροές για να δώσει ηλιόλουστες μελωδίες –δίχως νοσταλγία και φιοριτούρες– οι οποίες μπορούν να κάνουν ακόμα και τον πιο μελαγχολικό ακροατή να χαμογελάσει στραβά. Δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό;
{youtube}T8UCWmdEwHs{/youtube}
