Γνώριμοι, αλλά και με διαθέσεις για καινούρια μονοπάτια, απέδειξαν ότι άξιζε να περιμένουμε 10 χρόνια για νέο δίσκο, ενώ πέτυχαν και πάλι να σηκώσουν ντόρο χάρη στο βιντεοκλίπ του "Deutschland"...

Ο τρελοΚαναδός δοκίμασε να αλλάξει το εκφραστικό του ύφος, αλλά δεν πέτυχε παρά να συρρικνώσει τη γραφή του και να ακούγεται βαριεστημένα σοβαροφανής –η κανονικότητα, δεν του πάει...

Η γνώριμη ambient του ενσωματώνει το ηχητικό αποτύπωμα βαρυτικών κυμάτων χρονολογημένων στο απώτατο παρελθόν του Σύμπαντος, χαράσσοντας ένα προωθημένο διαστημικό ταξίδι στο άπειρο...

Πρόσφερε τραγούδια που μπορεί να τραγουδήσει δυνατά στο μπάνιο οποιοδήποτε κορίτσι της γειτονιάς, χορεύοντας στον καθρέφτη του, αλλά δεν έπεισε ότι είναι η νέα superstar, όπως ευαγγελίζεται...

Το τελευταίο αντίο δεν αποκαλύπτει νέα πράγματα, έχει όμως ως αιχμή και επίκεντρο μια Dolores O'Riordan που συχνά συγκλονίζει με την εκφραστικότητα, το πάθος της και εκείνη την ακαταμάχητη άρθρωσή της...

Το ντεμπούτο των Καναδών επιβεβαιώνει όσους πίστεψαν στο περσινό demo: παντρεύει επιτυχημένα το επικό στοιχείο με το doom καμίνι των Candlemass και αναδεικνύει τη γυναικεία παρουσία στη φανταστική τέχνη...

Ο Αμερικανός τραγουδοποιός καταλήγει καρικατούρα των μεγάλων του ηρώων, σε έναν άνοστο δίσκο που αδυνατεί να διαχειριστεί το βάρος των νοημάτων πίσω από λέξεις όπως «μετάνοια», «συγχώρεση» και «εξιλέωση»...

Λένε αντίο μετά από 60 χρόνια καριέρας με μια αγκαλιά τραγούδια μεστής, στιλιζαρισμένης και καλλίγραμμης soul, τα οποία χαρίζουν μία ακόμα μικρή νίκη στο καλαίσθητο easy listening...

Post-punk κιθάρες και δυνατοί, βιωματικοί στίχοι ζωντανεύουν την κυκλοθυμική σχέση αγάπης/μίσους της ιρλανδικής πεντάδας με το σύγχρονο Δουβλίνο, άλλοτε με ρομαντισμό κι άλλοτε με κυνισμό...

Aναβράζον, ρωμαλέο black/death με κριτσανιστή σχιζοφρένεια, κάτι από την τελετουργική τραχύτητα των Cultes Des Ghoules και πολλά στοιχεία από την ελληνική μαυρομεταλλική σκηνή των 1990s...

Δίσκος με απτή ομορφιά, κινούμενος στο μεσοδιάστημα του αμερικάνικου folk rock και των indie τιτιβισμάτων, ο οποίος απέχει ωστόσο από το σπουδαίο, παρά τους διθυράμβους που γράφονται γι' αυτόν...

 Παρά την παρουσία του Dave Sitek των TV On The Radio στην παραγωγή, η οικειοποίηση νέων ήχων αποτυγχάνει, ενώ ο αιώνιος πλακατζής Rivers Cuomo έχει χάσει κι αυτός τη στιχουργική του αιχμή...

Παρότι μένει στις γνώριμα «γυμνές» ερμηνείες και στα λίγα, τρυφερά ακόρντα για να μεταφέρει ξανά τη μοναξιά του έντεχνου indie rock της επαρχίας, του λείπει η διορατικότητα των μεγάλων τραγουδοποιών...

5 χρόνια μετά το "Take Me To Church" ο Ιρλανδός τραγουδοποιός δεν έχει να παρουσιάσει κάτι αναλόγως συνταρακτικό, παραμένει όμως πειστικός και αποτελεσματικός όταν ρίχνει τους τόνους...

Μετά από 12 χρόνια σιωπής, φτιάχνουν το πιο συνεπές, οικουμενικό και υγιές άλμπουμ του 2019, επενδύοντας σε έναν ήχο τεράστιο, στομφώδη, μα και προσωπικό...

Οι πύρινες, γήινες και ενίοτε άγαρμπες ερμηνείες της Maija Tiljander αφουγκράζονται την καρδιά του επικού στοιχείου, εκτοξεύοντας ένα άλμπουμ που ανθεί στο λεπτό σημείο μεταξύ hard rock, folk και doom metal...  

Γράφει μεν πανέμορφα τραγούδια, που ξεφεύγουν από την άνοστη pop/rock ουδετερότητα, όμως δεν είναι παρά ένα συμπληρωματικό άκουσμα στους κλασικούς δίσκους στους οποίους εμφανώς παραπέμπουν...

Ωραίος δίσκος, που επαναφέρει το κύρος της στιβαρής rock έκφρασης στο σύγχρονο αμερικάνικο top-10, προσδένοντάς τη στον μοντέρνο κόσμο μας τόσο με καλλιτεχνικούς, όσο και με εμπορικούς όρους...

Αν και βασίζονται σε γνώριμα υλικά, πετυχαίνουν να φτιάξουν κάτι το πρωτοποριακό: έναν άκρως παράδοξο και ιλιγγιώδη δίσκο, με αλλόκοτα υβρίδια κιθάρας, τυμπάνων και απόκοσμης φωνής...

Δεν μένει στις μνήμες των Hüsker Dü που κουβαλάει το όνομά του, αλλά παίζει δυνατό, ηλιόλουστο ροκ σε ενεστώτα χρόνο, με τις κιθάρες να τσιτώνουν και τα κρουστά να παφλάζουν στα αυτιά σου...