Αν κάτι κρατάς από αυτήν την άνοστη ψευτοροκιά με την οποία χαζολογά επί του παρόντος ο Johnny Depp, είναι η ποιότητα και η πειθώ του αγέραστου Alice Cooper...

Oranssi Pazuzu και Dark Buddha Rising ενώνουν δυνάμεις για μια βαθυπελαγική κατάδυση, καλώντας τον ακροατή να μυηθεί σε μια απόκοσμα «σκληρή» τελετουργία με διαστημικές απολήξεις...

Ατιθάσευτο heavy metal στην παράδοση των Manilla Road και Brocas Helm, μπασταρδεμένο με ποικίλα rock στοιχεία και κελτική παράδοση, σε ένα αποτέλεσμα που αποπνέει mid-tempo νηφαλιότητα με διονυσιακές εξάρσεις...

Αν και σε σημεία βυθίζονται σε εύκολες λύσεις με παλιακή νοοτροπία, παραδίδουν έναν δίσκο με αρκετές διασκεδαστικές στιγμές και φανταστική παραγωγή, στον οποίον ακούμε τον πιο χαλαρό Jack White των τελευταίων (πολλών) ετών...

Φρεσκάρει τον δημιουργικό διάλογο Δύσης και Ανατολής με εξαίσιες γέφυρες μεταξύ της τζαζ και των αράβικων παραδόσεων, κουβαλάει όμως και ένα δυνατό μήνυμα ενάντια στον θρησκευτικό φανατισμό...

Αδιαφορώντας για την επιτυχία στις κορυφές των charts, στήνει ένα μυστήριο, στρυφνό και δύσκολα διαχειρίσιμο έργο, το οποίο προσπαθεί να επικοινωνήσει τις (συνήθως) νωχελικές του διαθέσεις υπολογίζοντας στο συναίσθημα...

Αν και ο ήχος στον οποίον έχει προσδεθεί δεν την αφήνει να πάει πολύ μακριά, εγκαταλείπει την υπερπροσπάθεια να τραγουδήσει, στρογγυλεύει τις λέξεις, παίζει τη φωνή της με τα beats και εκθέτει την ικανότητά της στη θεατρικότητα...

Στο πρώτο του σόλο βήμα μετά τη διάλυση των Wild Beasts, καταθέτει ένα μπουκέτο από εύγλωττα και τρυφερά τραγούδια με σήμα κατατεθέν το φαλσέτο του, χωρίς ψυχαναγκασμούς περί indie ταυτότητας...

Χειμαρρώδες US metal με θρασύτατη ταχύτητα, παθιασμένα φωνητικά, επικό συναίσθημα, και τον Cale Savy να δίνει ρέστα, αναδεικνυόμενος σε λαρύγγι με μεγάλο εύρος...

Είναι λυτρωτικό το άκουσμα του βρετανικού διδύμου, παρηγορητική η στάση τους, και καθησυχαστικό το γεγονός ότι μπορούν και συνεχίζουν ακάθεκτοι...

O κάποτε frontman των Only Ones παραδίδει έναν δίσκο μελωδικού, κιθαριστικού ροκ, με διαυγείς ιδέες και νηφάλιους στίχους πάνω στη βρετανική καθημερινότητα των καιρών μας...

Αδημοσίευτη ζωντανή ηχογράφηση, η οποία συμπληρώνει ικανοποιητικώς μια συζητημένη στούντιο απόπειρα του μεγάλου Αμερικανού τζαζίστα πάνω στον Μπαχ, μα δεν προσθέτει ουσιωδώς, ούτε και επιλύει τα αδιέξοδα αυτής...

Δίσκος γεμάτος μικρές διηγήσεις για αληθινές ζωές, για ανθρώπους ελεύθερους, δίχως χαλινάρια, οι οποίοι αφήνουν πίσω το χθες, περιμένοντας την υπόσχεση του αύριο...

Η τέχνη τους διατηρείται καθόλα αναγνωρίσιμη καθώς τραγουδούν τους καιρούς μας ως σημερινοί 60άρηδες: χωρίς να τους δαιμονοποιούν, αλλά και χωρίς να τους εξωραΐζουν...

Τελετουργία με μυστικιστικό χαρακτήρα και υποβλητική πνευματικότητα, η οποία σε καλεί να κοινωνήσεις την αληθινή παγκοσμιότητα βαδίζοντας σε ένα ανεπανάληπτα διαπολιτισμικό συνεχές, ανάμεσα σε παμπάλαιες μνήμες που μετασχηματίζονται σε κάτι το νέο...

Μπορεί να είχαν 33 χρόνια να βγάλουν δίσκο, αλλά χάρη στις ξυραφιές, στον όγκο και στις υπόγεια ανατολίτικες κλίμακες στα συνθετικά θεμέλια, ντροπιάζουν πολλούς νεότερους νεκρομέταλλους με το καταχθόνιο και πηγαίο όραμά τους...

Αποτινάζει τις μπερδεμένες σκιές της αναρρωτικής δισκογραφικής περιόδου και, με έμπνευση από τα σκωτσέζικα Highlands, κάνει ένα ταξίδι εποικοδομητικής νοσταλγίας σε μια δική του, κοντινή Αμερική...

Επιστρέφει 15 χρόνια μετά με τραγούδια που δεν αφαιρούν από τον μύθο του, αλλά ούτε και ρισκάρουν σε κάτι, καταλήγοντας να λιμνάσουν στα γνώριμα κόλπα, καθώς και σε ένα κλίμα νοσταλγίας...

Η ίδια θεωρεί ότι έβγαλε έναν δίσκο με επίκαιρους στίχους και προοδευτικούς ρυθμούς. Πρόκειται όμως για σοφιστικέ ψευδαίσθηση, κάτω από την οποία υπάρχουν παιδαριώδη μηνύματα και μια μαντάρα από trap, cumbia, disco και τζαμαϊκανά beats...

Απομακρύνεται από τη σκοτεινή ambient φαντασμαγορία που κυριαρχεί στον dungeon synth χώρο, επιδιώκοντας τη θαλπωρή εκείνη που δίνει η θράκα της σόμπας...