Ο νεαρός Πολωνός βρήκε μεν τον τρόπο να βάζει τη μουσική του σε αμερικάνικα σίριαλ, όχι όμως και για να αυτονομήσει επαρκώς την πρότασή του κόντρα στον Bon Iver ή στα soundtracks του Nick Cave και του Warren Ellis...

Η Αμερικανίδα τραγουδοποιός τόλμησε να αφεθεί και να ανοιχτεί, με αποτελέσματα τα οποία συχνά είναι συναρπαστικά. Έστω κι αν δεν κρύβουν μια αλλαγή στις ισορροπίες, που θα χρειαστεί χρόνος για να αντιμετωπιστεί...

Ένα μετρημένο, φυσιολατρικό ντεμπούτο, βγαλμένο από μια παράλληλη black metal διάσταση, στην οποία οι Ulver δεν άλλαξαν ποτέ ύφος και καλά κρατούν τόσο το tape trading, όσο και τα φωτοτυπημένα zines...

Διασκευάζουν ολόκληρο τον δίσκο του 1968, φτάνοντας σε ένα ομιχλώδες υβρίδιο από βουνίσια folk, σκονισμένη country και ψυχεδελικό bluegrass –όλα περασμένα μέσα από ένα dream pop φίλτρο...

Μακριά πλέον από τον συμφωνικό metal ήχο των πρώτων κυκλοφοριών, η μπάντα της Sharon Den Adel περιπλανιέται στο pop/rock πεδίο με αρκετή επιτυχία, σπάζοντας παράλληλα την 5ετή σιωπή που ανησύχησε τους οπαδούς...

Άχαρη, άοσμη, επίπεδη και κούφια επιστροφή, με τραγούδια για την ουρά των τυριών στο σούπερ μάρκετ γεμάτα R'n'B κολπάκια, μα δίχως ούτε μία μελωδία της προκοπής...

Οι Σκωτσέζοι πιστεύουν ξανά σε αυτό που κάνουν, απουσία όμως κάποιας μεγάλης μελωδικής προέλασης, μένουν και πάλι μέσα στην αναβιωτική post-punk αχλή και στο απροσδιόριστο, φλου δράμα...

Ο έντονος συναισθηματικός κόσμος που η Καναδή τσελίστρια φανέρωσε στις μέρες των Antony Αnd The Johnsons, βρίσκεται να εκτελεί μερικές ευπρόσδεκτες ασκήσεις ισορροπίας στα βραχώδη όρη της techno υφολογίας...

Ο Bradford Cox ξορκίζει το zeitgeist που δεν ευνοεί πια τους indie ογκόλιθους των '00s με μια επιστροφή στις εμμονές, στις νευρώσεις και στις πυρηνικές αρχές που έχτισαν το όνομα της μπάντας...

45 χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, τα μαγκριτικά αυτά πλάσματα μοιάζουν να έχουν την ίδια με τότε ανησυχία και όρεξη να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους...

Ο αλαζόνας Kanye West θα μπορούσε να πάρει μερικά μαθήματα από αυτόν τον πιτσιρικά από την Ατλάντα, με τον μαστουρωμένο νιχιλισμό και την καλή ισορροπία ανάμεσα στην αδρεναλίνη και στη σκοτεινιά...

Τα γράφουμε στα μούσια μας όλα, πάρτε τραγούδια για μπύρες, ουίσκι και χορό στις συναυλίες μας...

Αναπαριστούν επιτυχώς εκείνο τον άτεχνο μα μανιασμένο πρωτο-thrash metal ήχο που τους καθιέρωσε, όμως η αυθεντική ζωώδης εντύπωση μετατρέπεται πλέον σε στυλ...

Πρόσκληση καταβύθισης σε μια μουσική που χρειάζεται κόπο για να παρακολουθήσεις όπως της αξίζει, αποδεικνύεται όμως ικανή για βαθιά υπαρξιακή αναστάτωση...

Ο κάποτε μπροστάρης των Beta Band επιστρέφει με ένα άλμπουμ καταδικασμένο θαρρείς σε μία τετράγωνη, μονότονη και άνοστη συμβατικότητα...

Δαμάζουν τα καρδιοχτύπια τους και μαθαίνουν να τα απολαμβάνουν, καλώντας μας συνάμα να κάνουμε το ίδιο, ώστε να περιπλανηθούμε κι εμείς στο ηλεκτρονικό βασίλειο που έχουν οικοδομήσει την τελευταία πενταετία...

Είναι μεγάλο πράγμα ότι σύνδεσαν την ηλεκτρική κιθάρα με την επικαιρότητα της δικής τους γενιάς, όμως το ντεμπούτο καταγράφεται ως ένα άσφαιρο άλμπουμ, με «ιδέες» εκνευριστικά ξεσηκωμένες από τους Led Zeppelin...

Από κομμάτια που λειτούργησαν σαν soundtrack για σεξ στις τουαλέτες των clubs της Γκρενόμπλ και της Μόσχας, έφτασε τώρα να εξερευνά το σκοτάδι της, ψάχνοντας απαντήσεις σε πανάρχαια ερωτήματα...

Από τα καλύτερα νεκρομεταλλικά πράγματα που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία: ένα άλμπουμ σκοτεινού και αεικίνητου death metal, ρωμαλέο, τρανταχτό και γεμάτο με thrash παραφυάδες...

Χωρίς πλέον λυμένη γραβάτα, γίνεται ο παράνομος jazz crooner με τη μπλαζέ μελαγχολία, που ακόμα είναι ικανός να κάνει τις γυναίκες στο κοινό να δαγκώσουν με λαγνεία τα καλαμάκια των κοκτέιλ τους...