Πάσχει στη διεισδυτικότητα των στίχων και δεν διαθέτει τα διαπιστευτήρια σημαντικότητας που του έχουν αποδοθεί, είναι όμως ένας δίσκος συνέπειας και επιμονής, με αρκετές ωραίες στιγμές...

Με τη φωνή της στον πρωταγωνιστικό ρόλο και το πιάνο σαν βασικό σύντροφο, χρησιμοποιεί τη μουσική ως ξόρκι απέναντι στην κακοποίηση και στην κυριαρχία, φτιάχνοντας έναν δίσκο ακραίο, όμορφο και δηλητηριώδη...

Έρχονται μεν ως προσκυνητές στους βωμούς των Metallica, των Slayer και των Sodom, όμως, παρά την προσπάθειά τους, αποτυπώνονται ως χίπστερ τουρίστες στο Bay Area...

Πραγματεύεται τη γέννηση, τον θάνατο, την πατρότητα και τις παιδικές αναμνήσεις με μια νέα πνοή, παραμένοντας όμως πιστός στη βαθυστόχαστη americana και στα βαρύτονα φωνητικά του...

Το κυπριακό γκρουπ επιδίδεται σε ένα αναχρονιστικό πλην όμως φαντασμαγορικό heavy metal βγαλμένο από τα πρώιμα 1980s, έχοντας ως μεγάλο ατού το εύρος της φωνής του Jimmy Μαυρομμάτη...

Δεν υπάρχει ούτε ιδιαίτερη έμπνευση, ούτε κάποια τραγουδάρα, αλλά λίγο η συμμετοχή του Tony Iommi, λίγο η επιστροφή στα φωνητικά του Johan Längqvist 32 χρόνια μετά το οριακό Epicus Doomicus Metallicus, σώζουν την κατάσταση...

Αν και λείπει η θαλπωρή της ολοκληρωμένης παραγωγής, αυτά τα 15 demo για τραγούδια που φτιάχτηκαν για άλλους καλλιτέχνες από το 1981 ως το 1991, υπογραμμίζουν το πολυεπίπεδο πλατό ιδεών και ενορχηστρώσεων που υπήρχε στο μυαλό του...

Χωρίς να έχει ακόμα δρασκελίσει στην επικράτεια του σπουδαίου, ο Νορβηγός ακορντεονίστας συνεχίζει να ανησυχεί για το «παλιό» και το «νέο», με έναν αξιόλογο δίσκο...

Mανιφέστο κολασμένου thrash παλαιοευρωπαϊκής κοπής, με punk νοοτροπία και με θέματα ωμά, τα οποία βρωμάνε γράσο και αλυσοπρίονο...

Οι Φινλανδοί δυσαρεστούν κάποιους fans αλλάζοντας τον ήχο τους προς το πιο μελωδικό, όμως τα πιασάρικα, AOR κομμάτια που θυμίζουν 1980s ακούγονται ευχάριστα και αποδεικνύονται ιδανικά για τη φωνή του Γιάννη Παπαδόπουλου...

Κάπου ανάμεσα σε χτυπητές αστοχίες, ανεπάρκειες και πολλή παρέα με ντεμέκ προοδευτικούς, συζητά ανοιχτά για την επιρροή του Αγιαχουάσκα στη δημιουργική διαδικασία και απαιτεί από όσους ακολουθούν να έρθουν στο νέο άλμπουμ με ανοιχτά αυτιά και διάθεση για δουλειά...

Ογκώδες, επιβλητικό doom metal, γλαφυρά κιθαριστικά θέματα και εξαιρετικές μελωδικές γραμμές, αρθρώνουν έναν επικό δίσκο ανάλαφρης θρησκευτικότητας...

Ποτισμένο με υπαρξιακή αγωνία, νεανική δίψα για ζωή και πολλές ...ουσίες, το ντεμπούτο των Νεοϋορκέζων αναζητά την αλήθεια τους στη χαοτική ζούγκλα μιας σύγχρονης μητρόπολης...

Μένει στο γνώριμο rock 'n' roll ύφος και στο συνηθισμένο πάνω-κάτω «ταβάνι» επιδόσεων, αν και αυτήν τη φορά υπάρχει μια κάποια τσαχπινιά παραπάνω...

Τραγουδοποιός, ποιήτρια, εκπαιδευτικός και ακτιβίστρια, εμπνέεται από σημαίνουσες μορφές της μαύρης ιστορίας για να καταθέσει έναν δίσκο που ξεχειλίζει ενέργεια, φως και χιούμορ...

Στον Πόλεμο για τη Διαδοχή του Litourgiya o Krzysztof Drabikowski κερδίζει εύκολα την αντίπαλη μπάντα του Bartłomiej Krysiuk, κηρύττοντας με μοχθηρή αυτοπεποίθηση από τον μαύρο του άμβωνα...

Σε ένα άκρως βυζαντινό σκηνικό, ο Bartłomiej Krysiuk μπαίνει στον αγώνα για τον Σιδερένιο Θρόνο του Litourgiya με ένα άλμπουμ που δεν είναι για πέταμα, αλλά δεν διαθέτει τη (σχεδόν) doom, βλάσφημη κατάνυξη του προκατόχου του...

Όλα ακούγονται όμορφα, όμως δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου μετά την ακρόαση: αναμοχλεύεται μεν η αστείρευτη παράδοση της disco pop, αλλά είναι λες και ο Λονδρέζος παραγωγός την έμαθε από βιβλία και ντοκιμαντέρ...

Ο τρομπετίστας από τη Νέα Ορλεάνη ξανοίγει την τζαζ σε τέτοιον βαθμό ώστε παύει ίσως να προσδιορίζεται έτσι, παράλληλα όμως καταθέτει μια πρόταση περί σύγχρονης, ριζοσπαστικής σκέψης, αλλά και για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει η μουσική του μέλλοντος...

Μικρός ο ορίζοντας για τον Γάλλο πίσω από το κατακλυσμιαίο hit "Taki Taki", με την αισθητική του να απομένει αλυσοδεμένη στην αγοραία χορευτική διασκέδαση μιας νεολαίας για την οποία η μουσικοφιλία εξαντλείται σε φωτιές, κομφετί, χέρια ψηλά και προμιξαρισμένα sets...