Επιστρέφει 15 χρόνια μετά με τραγούδια που δεν αφαιρούν από τον μύθο του, αλλά ούτε και ρισκάρουν σε κάτι, καταλήγοντας να λιμνάσουν στα γνώριμα κόλπα, καθώς και σε ένα κλίμα νοσταλγίας...

Η ίδια θεωρεί ότι έβγαλε έναν δίσκο με επίκαιρους στίχους και προοδευτικούς ρυθμούς. Πρόκειται όμως για σοφιστικέ ψευδαίσθηση, κάτω από την οποία υπάρχουν παιδαριώδη μηνύματα και μια μαντάρα από trap, cumbia, disco και τζαμαϊκανά beats...

Απομακρύνεται από τη σκοτεινή ambient φαντασμαγορία που κυριαρχεί στον dungeon synth χώρο, επιδιώκοντας τη θαλπωρή εκείνη που δίνει η θράκα της σόμπας...

Το αγγλικό γκρουπ επιστρέφει με ευφορική διάθεση, έχοντας στο πλάι του τον αδικοχαμένο Philippe Zdar των Cassius, ο οποίος προσθέτει μερικές από τις διονυσιακές του μίξεις στο όλο τεχνικολόρ αφρόλουτρο του δίσκου...

Ρωμαλέα αυτοσχεδιαστική σύμπραξη σε live συνθήκη, με τα πιάνα των δύο συντελεστών να ξεκινούν από την παρακαταθήκη του Cecil Taylor, παίρνοντας φωτιά...

Δίσκος ήσσονος σημασίας, όμως ακόμα κι εδώ δεν λείπει η σνομπ επιτήδευση, η αέναη πόζα και η γοητευτική σκατοψυχιά ενός performer με άφθαρτη φωνή, με τον οποίον είναι απλώς αδύνατον να μην ασχοληθείς...

Καφκικές δομές, ζόφος αρθρωμένος με αγκαθωτά riffs και μια σαρδόνια απόγνωση χαρακτηρίζουν τη βροντερή επιστροφή των Γάλλων, που όμως διαλέγουν να σταθούν απέναντι στα κινήματα των δικαιωμάτων, στον στιχουργικό τομέα...

Ποπ και folk επιλογές απογυμνώνονται και τοποθετούνται σε έναν κόσμο ελλειπτικής τζαζ, σε εκτελέσεις που μπορεί να μην συναγωνίζονται τα πρωτότυπα κομμάτια, αλλά διατηρούν μια ενδιαφέρουσα οπτική γωνία...

Κρατώντας την αίσθηση ότι κάτι το απόκρυφο διακυβεύεται ακόμα και στις πιο αβαρείς στιγμές, η Ουαλή τραγουδοποιός φτιάχνει έναν δίσκο που κουβαλά κοινό DNA με τις πιο παράξενες στιγμές των πρώιμων Pulp, Stereolab και Broadcast...

Νεκρομεταλλικοί στίχοι με pulp αποκρυφισμό και sci-fi αναφορές, περίεργοι ρυθμοί και βίαια, καλλιγραφικά riffs χτίζουν έναν δίσκο που κάνει το death metal να ηχεί ξανά πρωτοπόρο και απολαυστικό...

Αναζητεί διαδρομές στο μεσοδιάστημα όσων αντιλαμβανόμαστε ως «ήχο» και «μουσική» και καταφέρνει να διατηρηθεί στη γόνιμη πλευρά του διαλόγου, παρά τους αυτοπεριορισμούς που διακρίνουν την όλη αισθητική...

Ο 3ος τους δίσκος είναι αυτός που μάλλον θα τους βγάλει από τη λίστα όσων ονομάτων θεωρούνται ότι προσφέρουν φρεσκάδα και ζωντάνια στην περίεργη βρετανική σκηνή του σήμερα...

Με όπλο το τίμιο space rock, οι Καναδοί υπερασπίζονται το δικό τους γαλατικό χωριό από την επέλαση του μοντερνισμού, παραμένοντας πιστοί κλειδοκράτορες των εμμονών τους...

Έκταση αραιοκατοικημένη, στην οποία απηχείται ο folk κόσμος της Αρμενίας, διαθλασμένος όμως μέσω ενός διαπολιτισμικού μινιμαλισμού με αμιγώς Δυτικά χαρακτηριστικά...

Μπερδεμένο ως προς τον μουσικό του προσανατολισμό και αρκετά αδύναμο στιχουργικά, απογοητεύει όσους έχουν χορέψει στα indie clubs με τα τραγούδια τους...

Electro pop που φροντίζει να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στην οπτιμιστική διάθεση και στο γκροτέσκο, επιβεβαιώνοντας όσους πιστεύουμε στη συνέχεια και στην εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού...

Εκφράζει μια πλευρά της νεότητας που αρνείται τον ροζουλί ρομανδισμό, κάνοντάς σε να αναρωτηθείς αν τα δωμάτια των έφηβων μουσικών αυτής της δεκαετίας είναι το σύγχρονο αντίστοιχο των γκαράζ των 1960s...

Άλμπουμ αλλαγής ύφους αλλόκοτα πολυσυλλεκτικό και αχρείαστα μεγάλο, από το οποίο δεν λείπουν πάντως οι καλές στιγμές: η vanilla rock προσέγγιση των Ivy Leaguers γεννά τραγούδια κομμένα και ραμμένα για soundtrack σε κυριακάτικο μπάρμπεκιου...

Τύμπανα που ακούγονται σαν πολιορκητικές μηχανές, άξεστη παραγωγή και στιχουργικές αναφορές στους Manilla Road, αναδεικνύουν ένα επικό, ηρωικό στοιχείο που μπορεί εν δυνάμει να αγγίξει ο καθένας...

Τα ηλεκτρονικά τους δεν ραγίζουν πια τα πατώματα, ούτε λιώνουν τους τοίχους. Παρά όμως το αδιόρατο άγχος που τα διακατέχει, επαναφέρουν πετυχημένα τη συζήτηση στο επίπεδο του χορού, κάνοντάς σε να περνάς καλά...