Το δωδέκατο album του παραδίδει με το Kingdom Come ο Jay-Z, που υποτίθεται βέβαια πως είχε αποσυρθεί τον τελευταίο καιρό, αλλά όλο και κάτι έκανε, είτε δισκογραφικά (πλήθος συνεργασιών και δουλειές με τον R. Kelly αλλά και τους Linkin Park), είτε ως δημόσιο πρόσωπο (ως την Τουρκία έφτασε η χάρη του, για να μιλήσει, λέει, για την... παγκόσμια κρίση νερού!!!). Φανταστείτε δηλαδή να αποφασίσει να επιστρέψει τι έχει να γίνει...
Αλλά πέρα από την πλάκα νομίζω πως κάποιες πραγματικές διακοπές μάλλον τις χρειάζεται ο Jay-Z. Γιατί δεν είναι ότι το Kingdom Come δεν είναι καλό - οποιοσδήποτε πρωτόβγαλτος ράπερ θα σκότωνε να είχε βγάλει τέτοιο album - σε σύγκριση όμως με τα standards στα οποία μας έχει συνηθίσει στέκεται σε ένα εμφανώς υποδεέστερο επίπεδο. Η βάση του βέβαια είναι γερή: καλές παραγωγές, έξυπνα samples, ηχηρές συνεργασίες (Pharrell, Beyoncé, John Legend, ακόμα και ο Chris Martin των Coldplay εμφανίζεται στο φινάλε) χαρακτηρίζουν το σύνολο. Και δεν λείπουν βέβαια και κάποια πολύ καλά τραγούδια, τα οποία θα αποζημιώσουν τους φίλους του Νεοϋρκέζου star, όπως το θυελλώδες “Kingdom Come”, το θαυμάσιο “Do U Wanna Ride”, ή το αστραφτερό “Hollywood” (όπου και η Beyoncé, για όσους την ψάχνουν).
Κατά τα άλλα όμως το Kingdom Come πάσχει από μηρυκασμούς - αξιοπρεπείς, πράγματι, μα μηρυκασμούς. Ο Jay-Z αναπαύεται απλά σε κεκτημένες δάφνες σε στιγμές όπως τα “Lost One”, “30 Something”, “Beach Chair” και “Dig A Hole”, ενώ γλιστράει και στη μπανανόφλουδα του δακρύβρεχτου μελό στο “Minority Report” (όπου κουβαλιέται και ο Ne-Yo), στο οποίο μας σερβίρει τα γνωστά και μη εξαιρετέα: για τον τυφώνα Κατρίνα, για τον George W. Bush που δεν νοιάζεται για τους μαύρους κτλ. Λες και δεν το ξέραμε ότι ο Bush αδιαφορεί για τους μαύρους (ψηφίζουν Δημοκρατικούς άλλωστε) και λες και δεν υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να κάνεις ένα τέτοιο τραγούδι...
Με αυτά και με αυτά κάπου καταλήγει να μας απογοητεύσει ο Jay-Z. Ευτυχώς όμως όχι και δραματικά, γι’ αυτό άλλωστε και τα τρία αστέρια...
