Τελικά ο πιο πρόσφορος ρυθμός για κάθε είδους προσμίξεις είναι το hip hop. Ποιος να το περίμενε όταν πρωτοξεκίνησε, ότι το απλό αυτό beat θα στήριζε όχι μόνο τον ασταμάτητο κατεβατό στίχων των rappers αλλά θα έπαιζε και το ρόλο πλατφόρμας για τις abstract αναζητήσεις των σύγχρονων μουσικών, σε jazz, electronica, post rock και ethnic κατευθύνσεις. Οι Pilot Balloon είναι ένα καλό παράδειγμα τις προηγούμενης κατάστασης, αν και ακόμα και η ρυθμική τους βάση εξελίσσεται χαοτικά, με το hip hop μόνο ως σημείο εκκίνησης.
Το βιογραφικό τους δείχνει δυο άτομα με αντικρουόμενο background, ο ένας προερχόμενος από κλασική και jazz παιδεία ενώ ο άλλος με εμπειρία σε decks και studio. Αυτές οι αντιθέσεις όμως φέρνουν πάντα τα καλύτερα αποτελέσματα και οι Pilot Balloon κατέληξαν σε αυτό το fusion των στυλ που αναφέρθηκαν παραπάνω, από το ντεμπούτο τους κιόλας Ghastly Good Cheer. Τα συστατικά θυμίζουν αρκετά τις κυκλοφορίες της Ninja Tune, με τον συνδυασμό samples (διάλογοι από ταινίες, υπόκωφοι ήχοι, περίεργα φωνητικά), με live drums, μπάσο και αργόσυρτα beats που διακόπτονται περιστασιακά από breaks.
Βαριά γενικά ατμόσφαιρα, που δεν φωτίζεται σε κανένα σημείο του δίσκου, ενώ δε λείπουν και δυο αποσπάσματα με κανονικό rapping, τα ‘Hug Dusty’ και ‘Throe Stasis’. Αυτή η downtempo αισθητική θα μου πείτε φορέθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια αλλά θα ανταπαντήσω ότι διαθέτει τόση ποικιλία που μόνο κορεσμένη δεν μπορείς να την πεις. Αφορά μάλιστα και μεγάλο φάσμα ακροατών, γεγονός που το παρατηρείς και από το ρόστερ της εταιρίας των Pilot Balloon (2nd rec) που περιλαμβάνει από τους post-rockers Giardini di Miro μέχρι τους ηλεκτρονικούς Nitrada.
Με μια λέξη το Ghastly Good Cheer θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ‘ενδιαφέρον’. Χωρίς το άγχος του να φανεί πρωτότυπο, είναι προσιτό αλλά όχι απλουστευμένο. Το ότι δεν κατάφεραν οι Pilot Balloon στο Ghastly να αγγίξουν εκείνο το κάτι παραπάνω που κάνει ένα δίσκο εθιστικό τους το συγχωρούμε… άλλωστε βρίσκονται ακόμα στην πρώτη τους προσπάθεια και το μέλλον είναι μπροστά τους.
