Η ακρόαση του αναίσχυντα εμπορικού, μα catchy-as-hell "Hysteria", με τη μανία εκείνης της εποχής για κυκλοφορίες αλλεπάλληλων singles, ως κόλπο για να συνεχίσει να πουλά το album, εμπεριέχει για μερικούς και τις συνοδευτικές ενοχές... Εκτός και αν ζήσουμε τη φάση αναβίωσης εκείνης της εποχής (κάτι που δεν αποκλείεται να συμβεί μαζικά, πέρα από κάποιες 'οσμές'), δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, ούτε και με την κυκλοφορία ενός (σχετικά) καλού album.
Πάντως, η ουσία είναι ότι οι ίδιοι αντιλήφθηκαν ότι το μοναδικό που μπορούν πλέον να κάνουν με επιτυχία είναι εκείνο που καλά γνωρίζουν. Τα πειράματα με πιο σύγχρονους ήχους δεν τους βγήκαν κι έτσι έχουμε επιστροφή πάλι στον προ δεκαπενταετίας ήχο.
Ο Σουηδός Max Martin, που έδωσε ένα ισχυρό χέρι βοήθειας στους Bon Jovi με το "It's My Life", παρουσιάζεται εδώ, με την πρόθεση να ανεβάσει το ηθικό, αλλά η ίδια η μπάντα το έχει πάρει απόφαση. Χωρίς τον Mutt Lange, αλλά με ήχο που σε κάνει να ορκίζεσαι ότι είναι παρών, μόνοι τους, με τον Pete Woodroff στο studio του Joe Elliott στο Δουβλίνο, βάζουν όλη τη soft-metal / power μπαλλάντα τέχνη.
Εκτός από το lead single "Now", που κινείται σε πιο σύγχρονα μονοπάτια και το discoειδές Gravity, όλα τα άλλα ξεπηδούν από εκείνη τη γνωστή συνταγή. Το "Photograph" γίνεται "Four Letter Word", love songs, όπως το "Unbelievable" και "Long Way to Go" εγείρουν νοσταλγικά συναισθήματα και κάμποσα mid-tempo hard rockin' κομμάτια είναι κάτι παραπάνω από άξια αναφοράς, χωρίς βέβαια να φτάνουν το σύνολο του "Pyromania" ή έστω του "Hysteria".
Πάντως θα πω την αμαρτία μου. Δεν έχω καταλήξει σε σαφές συμπέρασμα: Αν είναι οι αναμνήσεις και το νοσταλγικό συναίσθημα που θα με κάνουν, κάποιες στιγμές το χρόνο, να βάλω στο player το "Χ" κι ευθύς αμέσως κάποια παλιά τους ή αν τα ίδια τα κομμάτια διαθέτουν από μόνα τους τη λάμψη που μοιάζουν να εκπέμπουν αρχικά. Προς το παρόν κλίνω προς την πρώτη άποψη, αναγνωρίζοντας όμως την προσπάθεια, αλλά και τη 'ζήτηση' των die-hard fans... Για τους τελευταίους, ούτε συζήτηση.
