Χορευτικό, υπνωτικό, λυσσαλέο και επαναστατικό, προτάσσει μια δυστοπική κριτική της εγχώριας καθημερινότητας και θυμίζει ιλιγγιώδη περιπλάνηση ανάμεσα σε ελικοφόρες μηχανές και νέον οθόνες...

Κινούμενοι και πάλι στα ενδιάμεσα μεταξύ παράδοσης/συγχρονικότητας και τοπικότητας/οικουμενισμού, φτιάχνουν έναν δίσκο αντάξιο της ιστορίας τους, με μερικά πραγματικά όμορφα τραγούδια...

Χωρίς στείρους νεοχιπισμούς, σερβίρουν ένα πανσεξουαλικό χαρμάνι από post-psych groove και απαστράπτουσες κιθάρες, δοξάζοντας τη Διονυσιακή ψυχεδέλεια των 1960s...

Η καθημερινότητα των απόκληρων στην Αθήνα αποτυπώνεται γλαφυρά, ενίοτε με αναίδεια και τσαμπουκά, από ένα παιδί μεταναστών που κρατάει κομπολόι και δηλώνει «μαύρος Ελληνάρας»...

Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που ακούσαμε σε επίπεδο πρότασης στην εγχώρια δισκογραφία των τελευταίων χρόνων: ένα σημαντικό στιγμιότυπο που γενικά πέτυχε, παρά τις επιμέρους αστοχίες...

Οι Θεσσαλονικείς παραμένουν στις επάλξεις του ακραίου και παράδοξου ήχου, παραδίδοντας έναν black metal κατακλυσμό με σαφή ψυχεδελικά θέλγητρα, με την καρδιά τους να παραμένει σταθερά σκοτεινή...

Συμμετέχει με ενδιαφέροντα τρόπο στον αδιάκοπο διάλογο του χθες και του σήμερα, αλλά δεν προχωρά την όλη ιδέα στο επόμενο στάδιο...

Παχύρρευστα κιθαριστικά riff και επιθετικό heavy rock με stoner πανωφόρι, σε έναν εφευρετικό εγχώριο δίσκο, που οφείλει να ακούγεται δυνατά...

Δυνατό του χαρτί, ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, το εκφραστικό βάρος του οποίου σκορπά τους κρητοέντεχνους των καιρών μας με την ορμή που σκόρπισε και ο Ιησούς τους αργυραμοιβούς από τον Ναό του Σολομώντα...

Αν και υπάρχει μια αμηχανία ως προς τη διαχείριση της βαριάς σκιάς του προηγούμενου άλμπουμ, το αθηναϊκό γκρουπ είναι σε φόρμα και καταθέτει έναν ακόμα καλό δίσκο...

Δουλειά που μπορεί να καταταχθεί στις κορυφές της εγχώριας prog σκηνής, μα στέκει ταυτόχρονα και πάνω από τον μέσο όρο της διεθνούς παραγωγής του σήμερα...

Έχει και πάλι την αίσθηση του πηγαίου, χρησιμοποιεί όμως τη γλώσσα της παράδοσης χωρίς να περνάει μέσα από τις λέξεις κάτι το επίκαιρο, πέρα από έναν φλου αναχωρητισμό...

Ο γνωστός μας από τους Your Hand In Mine συνθέτης ταξίδεψε μέχρι την Ισλανδία γι' αυτές τις ηχογραφήσεις, που χαράσσουν μεν ονειροπόλες διαδρομές, μα βλέπουν τα μελωδικά τους αναπτύγματα να εξατμίζονται γρήγορα...

Φειδωλός, απέριττος και ουσιαστικός στέκει στον πρώτο του προσωπικό δίσκο ένας από τους πιο γνωστούς μπασίστες στους τζαζ κύκλους των Αθηνών... 

Δεν κρύβονται πίσω από την αγορίστικη, σέξι λαγνεία και τον rock 'n' roll τσαμπουκά του εξαιρετικού για τους κώδικες της σκηνής τους εξωφύλλου, μα αποδεικνύονται αντάξιοι των υποσχέσεών του...

Γράφουν επιθετικά όχι γιατί έτσι προστάζει μια καναπεδάτη «αντί» νοοτροπία, μα επειδή αποτυπώνουν κάτι από τη βία των σύγχρονων δρόμων, κάτι από την τρομακτική στιγμή που βουτάς το χέρι στον κάδο με τα σκουπίδια...

Αν και ο Θεσσαλονικιός συνθέτης δείχνει να θέλει ν' αποφύγει τα «hooks», τα καταφέρνει καλά και με αυτά, δίνοντας στον Φοίβο Δεληβοριά το ωραιότερο τραγούδι που δεν έγραψε ο ίδιος...

Λείπει ένα «attack», που θα βοηθούσε τους Θεσσαλονικείς να διεισδύσουν βαθύτερα στις εντυπώσεις του ακροατή, πάντως η δουλειά τους διεκδικεί επάξια μια παρουσία στο σημερινό γίγνεσθαι...

Ο Sin αγαπάει την americana και στα δικά της νερά επιχειρεί να κολυμπήσει...