Μία προσωπικότητα της εγχώριας τζαζ συναντά έναν από τους πιο δημιουργικούς ντράμερ της χώρας, για έναν δίσκο από τον οποίον δεν λείπει η φαντασία του παιχνιδιού, ούτε κι εκείνο το «μαζί» που συνιστά την ουσία του αυτοσχεδιασμού...

Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στο ότι ο ερμηνευτής είναι αισθητά «μεγαλύτερος» από όλα τα τραγούδια που καλείται να πει. Ακόμα κι αν σημειώσεις 2-3 φιλότιμες προσπάθειες, στο τέλος μένει μόνο ο απόηχος της φωνής...

Αν και πλέον καταγράφεται κάτι σαν «μανιέρα», έχουμε ένα ακόμα γενναιόδωρο και μεγαλοπρεπές αποκύημα δύο μουσικών ικανών να συντονίζονται υπαρξιακά και αισθητικά με τρόπο δυσεύρετο και ανατρεπτικό...

Οι 5 Θεσσαλονικείς πετυχαίνουν μια οριακή αλλά καθαρή νίκη, μπαίνοντας σφήνα στην ομάδα των νέων συγκροτημάτων που προσπαθούν να επαναφέρουν την ελληνική γλώσσα στο προσκήνιο της ροκ υπόθεσης...

Παλιοί χίπηδες και χαμένα καλοκαίρια πρωταγωνιστούν (μεταξύ άλλων) σε παραμύθια γεμάτα συμβολισμούς για το σήμερα, αλλά και για κάθε εποχή, από μια καλλιτέχνιδα που στα σίγουρα θα μας λείψει...

Στο ντεμπούτο της καλαματιανής μπάντας ακούμε πολλές από τις γνωστές επιρροές του stoner/heavy rock ήχου, δημιουργικά όμως φιλτραρισμένες, ώστε να δίνουν 46 λεπτά από ατσάλι...

Τζαζ που δεν θέλει να δυσκολέψει με τις γωνίες και τις αιχμές της, βασίζεται όμως σε μια πετυχημένη σύμπραξη μουσικών, η οποία την κάνει να τα καταφέρνει μια χαρά στο οικείο, χωρίς να εκπίπτει στο τετριμμένο...

Ξανατραγουδά 13 επιτυχίες μαζί με 14 συναδέλφισσές της, δίνοντας την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε ένα ποπ υλικό άρρηκτα δεμένο με τη γενική ευμάρεια των 1990s, που αδίκως έχει χαρακτηριστεί «μη-ποιοτικό»...

Φρεσκάδα στρογγυλή και καθάρια, σε έναν δίσκο που έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του έντεχνου τραγουδιού, θυμίζοντας τι (κακώς) χάθηκε στην πορεία από τον Χατζιδάκι στους επιγόνους...

Δωρικός, αφτιασίδωτος, παθιασμένος και βυθισμένος στα συνήθως ερεβώδη τοπία των ιστοριών που διηγείται, ο δημοφιλής ερμηνευτής επιστρέφει με έναν καλό δίσκο, χωρίς άγχος για μεγαλοστομίες...

Η τραγανή αμεσότητα των Coral και η οξυδέρκεια των Eels θρέφουν έναν δίσκο με όλες τις αρετές της ντόπιας ανεξάρτητης pop, ο οποίος αγαπάει τις στρογγυλές μελωδίες -έστω και αν βαδίζει σε χιλιοπατημένα μονοπάτια...

Τα συρτάρια του Γιαννιώτη δημιουργού που μάθαμε χάρη στη δράση των Κεφάλαιο 24 αποδείχθηκαν γεμάτα θησαυρούς, οδηγώντας σε μία σπουδή στο απόκοσμο, η οποία παραμένει προσβάσιμη παρά τον ενίοτε αυτοσχεδιαστικό της χαρακτήρα...

Στο 4ο άλμπουμ τους, οι Γιώργος Κολυβάς & Αλέξανδρος Μιαούλης παραμένουν ικανότατοι «οινοποιοί», τα πράγματα όμως κυλούν αρκετά προβλέψιμα, χωρίς δυνατή επίγευση...

Είσοδος στη δισκογραφία με το δεξί για τον νεαρό συνθέτη, ο οποίος προτείνει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια, καταπιανόμενος με τον αέναο κύκλο της φύσης και του ανθρώπου: από τη φθορά στην παγωνιά και στην αναγέννηση...

Ελληνικός στίχος, αμερικάνικο θράσος κι ένα φρενήρες καρουζέλ από ζαλιστικές κιθάρες, με το οποίο η βολιώτικη μπάντα εξαπολύει οργανωμένη επίθεση στα ασφαλή σαλόνια μας...

Στο πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ, το σαλονικιώτικο γκρουπ προσφέρει ένα καθόλα ισορροπημένο έργο φτιαγμένο με εξαιρετικά υλικά, στο πνεύμα του Four Tet και των πιο ηλεκτρονικών αφηγήσεων των Radiohead...

Ξαναγεννημένοι σε επίπεδο μεστότητας, μοιάζουν εδώ πιο σοφοί και πιο κατασταλαγμένοι, χωρίς οι αμέσως προηγούμενες δουλειές τους να προοιώνιζαν ακριβώς αυτήν την αλλαγή...

Βλοσυρό και δυσπρόσιτο άκουσμα, ικανό να βάλει έναν διεθνή black metal καλεσμένο σαν τον Aldrahn να συγκατοικήσει με αναφορές στον György Ligeti και στην τοπική λαϊκή παράδοση...

Απελπισμένη οργή, καυστική γραφή, crust punk κοπάνημα και έγχορδες ξερολιθιές διακρίνουν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του καρδιτσιώτικου γκρουπ...

Πάνω σε ένα 1980s υπόβαθρο πασαλείβονται διάφορες τάσεις της πειραματικής pop των καιρών μας, από μια καλλιτέχνιδα που έχει μεν όραμα και ιδέες, μα δεν βρίσκει πάντα πώς να κάνει δικά της τα πολυποίκιλα ερεθίσματά της...