Χωρίς φιοριτούρες, μάς φέρνει σε επαφή με τα ρεμπέτικα που άνθισαν στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ού αιώνα, ανάμεσα σε ανθρώπους που πήγαν εκεί ως ανειδίκευτοι εργάτες και όχι ως αναγνωρισμένοι μουσικοί...

Δοξάζουν την απρόσωπη απανθρωπιά του Διαστήματος, καθώς πλέουν ανάμεσα στις θάλασσες του black, του death και του crust, με ένα σκαρί από hardcore και grind...

Μπαίνεις με το δεξί μα βγαίνεις με το αριστερό, σε έναν δίσκο που έχει κάτι να πει, μα την ίδια στιγμή δείχνει και να το χάνει...

Ένας δίσκος απλός, μαζί όμως και ιδιότυπος, εκεί όπου η πιο παιχνιδιάρικη όψη του Μάνου Χατζιδάκι συναντά τον Μιχάλη Σιγανίδη, με καταλύτη τη Λένα Πλάτωνος...

Ενδιαφέρουσες ζυμώσεις με πειραματικό χαρακτήρα, σε έναν δίσκο-συγκατοίκηση ικανό να ανατρέψει τα δεδομένα με τα οποία τον πλησιάζεις...

Στον μόλις 2ο δίσκο τους εδώ και 15 χρόνια, κατορθώνουν να παρουσιάσουν ένα fantasy concept προσωπικής σύλληψης με την εύπεπτη επιφάνεια του σουηδικού μελωδικού death...

Φρεσκάρει τα δεδομένα, φτάνοντας στον πιο ενδιαφέροντα δίσκο του εδώ και αρκετά χρόνια. Για επανεκκίνηση ή για νέο ήχο, όμως, ούτε λόγος...

Η καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά του εγχώριου σαξοφωνίστα, που φανερώνει μεγάλη άνεση στο πώς ενσωματώνει όσες τζαζ ή φανκ παραδόσεις επικαλείται, χωρίς να χάνει την αντίληψή του για τα σύγχρονα δρώμενα...

Προσγειώνεται στο κεφάλι μας φλεγόμενος, μαινόμενος, (εξ)οργισμένος, διεκδικώντας τη δική του σπιθαμή γης, την ίδια όμως στιγμή ξοδεύεται και σε ένα άσκοπο νταηλίκι...

Με τον χαρακτηριστικό ήχο του σιτάρ, χτίζει μια περίτεχνη γέφυρα από από την ινδική χερσόνησο στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, μα και έναν δίσκο με πνευματική και συναισθηματική διαύγεια...

Ο αεικίνητος Λευτέρης Μουμτζής κρύβεται πίσω από τις ψυχεδελικές δονήσεις, τις progressive rock πινελιές και την εξευγενισμένη stoner «βρωμιά» αυτής της κυπριακής μπάντας, που κάπου όμως χάνεται στον ορυμαγδό συγκροτημάτων με παρόμοια αναβιωτικό ήχο...

Εξερευνητικές διαδικασίες και καταμετρήσεις χάους σε μια επαρχιακή πόλη στα μέσα της δεκαετίας του 1980, στις οποίες ο θορυβώδης, οργιαστικός αυτοσχεδιασμός συνηπήρξε με πιο εσωστρεφείς στιγμές...

Δεν είναι κακή δουλειά, είναι όμως μέτρια. Ένας δίσκος που ενώ έχει τα «υλικά» για κάτι καλύτερο, για διάφορους λόγους δεν φτάνει σε αυτό...

Δυναμικές ερμηνείες και τραγούδια για όλα τα γούστα, ορισμένα μάλιστα με «βαριές» υπογραφές. Λείπει όμως η αίσθηση μιας συγκεκριμένης ταυτότητας, που πλέον κρίνεται απαραίτητη...

Δίσκος πέρα από τα συνηθισμένα, που κάνει την έκπληξη ακριβώς γιατί ακόμα και τα όσα περιμένεις καθώς το βάζεις να παίξει, είναι εν τέλει αλλιώς...

Ένας δίσκος με τον οποίον πρωτίστως περνάς καλά, μα την ίδια στιγμή δείχνει και το πώς μια τοπική μουσική καταφέρνει να διαχειριστεί την ενσωμάτωση του υπερ-τοπικού, χωρίς να χάσει την κρίσιμη διάκριση μεταξύ ταυτότητας και (ευπρόσδεκτης) ετερότητας...

Δίσκος «παλαιάς κοπής», βρίσκει τον συνθέτη να ξαναβάζει σε τροχιά τα κεκτημένα με τη βοήθεια τριών όμορφων νέων φωνών, ικανών τόσο για επιδόσεις, όσο και για συναισθηματικές αποτυπώσεις...

Πρώτη δισκογραφική κατάθεση για το σχήμα του Νίκου Τσιλογιάννη, που περιπλανιέται στο ευρύ χωράφι της αυτοσχεδιαστικής τζαζ, χωρίς όμως να γίνεται χαώδες ως άκουσμα...

Απολαμβάνουμε τα μικρά θαύματα που μπορεί να συμβούν όταν μια ομάδα καλών μουσικών αναπνέει τον ίδιο αέρα και συντονίζεται σε κοινές ανάσες -με το πιάνο του Κώστα Ζουλιάτη να δίνει τις βασικές κατευθύνσεις...

Μια δουλειά με ποιητική αφετηρία, η οποία διαθέτει βάθος και ουσία που σπάνια συναντάμε στο σημερινό δισκογραφικό τοπίο...