Ένας παράξενος συνδυασμός μελαγχολίας και ελπίδας, μοναξιάς και συντροφικότητας, ματαιώσεων και υποσχέσεων. Χωρίς εκρήξεις πικρίας, μα και δίχως την έξαψη του ακράτητου ενθουσιασμού...

Ένα συμπαγές, ακομπλεξάριστα ροκ άλμπουμ, το οποίο οφείλει τα μέγιστα στην αμερικανική, παλιομοδίτικη κληρονομιά που σμιλεύτηκε εκεί γύρω στα τέλη των 1960s-αρχές των 1970s...

Η εγχώρια μπάντα που πόσταραν κάποτε και οι xx δίνει έναν όμορφο indie δίσκο με ηλεκτρονικές παρεμβολές, που ψάχνει τις βαθύτερες ανάγκες κάτω από τις γλυκόπικρες στιγμές της καθημερινής ζωής...

Αν και δεν υπάρχουν καραμπινάτες κακοτεχνίες, ο δίσκος πάσχει από τραγούδια που ανακυκλώνουν χωρίς πηγαιότητα τα ερωτικά, υπαρξιακά και λοιπά θέματα που πλέον έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές...

Άλμπουμ περιπλανώμενο, γοητευτικό και «τυχοδιωκτικό», σε φυσική αλληλουχία με τις αστικές νευρώσεις, που γεμίζει με αυτοπεποίθηση το κενό μεταξύ των Κόρε.Ύδρο. και του The Boy...

Ένας δίσκος με όξινα αμβλυγώνια riffs, μελωδίες και επικούς, ακουστικούς ήχους με Bathory χροιά, που όμως είναι κατάλληλος για να κάτσεις να πιεις μια μπύρα όσο τον ακούς...

Διαδρομές επίκαιρες, περιπετειώδεις, με αφετηρία τους επιγραμματικούς στίχους του ποιητή Τάκη Μιχόπουλου -με το πνεύμα της Λένας Πλάτωνος, μα με τρόπους του 21ού αιώνα...

Καλλιέργησε προσδοκίες και επεδίωξε να συστήσει μια καινούρια φωνή πάνω σε μια εκ νέου συνεργασία του δημοφιλούς συνθέτη με τη Λίνα Νικολακοπούλου, όμως εν τέλει αποτυγχάνει αισθητά...

Χωράνε στο ίδιο δωμάτιο την indie pop, το kraut rock και την ψυχεδέλεια επενδύοντας σε στρογγυλές μελωδίες, οι οποίες δεν ξεχνούν τις ηδονές των hooks...

Διαθέτει όμορφα δείγματα σύγχρονης πιανιστικής τζαζ και κάποιες εκφραστικές απαγγελίες από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, αλλού όμως δείχνει επιμονή σε μία κάπως συμβατική λογική...

Μοντέρνα ηλεκτρονικά, synths, κρητική λύρα και γαλήνια έγχορδα παντρεύονται σε μια λειτουργική και ουσιώδη μελωδικότητα, σε έναν δίσκο που έχει ως επιπλέον ατού τα φωνητικά προσόντα της δημιουργού του...

Το ντεμπούτο του νέου γκρουπ της Εύης Χασαπίδου-Watson κεντράρει αναμενόμενα στη φωνή της, έχει όμως και καλά τραγούδια, ενώ ξέρει να τηρεί τις αποστάσεις μεταξύ παρωχημένου και διαχρονικού...

Αν και έβγαλε το σουξέ που έφτασε ως την τηλεοπτική διαφήμιση της Fix και έχει το ατού μιας φωνής που παραμένει μοναδική, είναι δίσκος που βρίσκεται σε ένα άβολο μεταίχμιο...

Μύηση στην τέχνη της ακρόασης του καθημερινού, στο πώς δηλαδή μπορείς να φανταστείς ολόκληρους κόσμους εκεί όπου φαινομενικά υπάρχουν μόνο «ηχητικά σκουπίδια» και «κοινός θόρυβος»...

Τα λοξά του τραγούδια έρχονται λες από ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο η Judy Garland δεν πήρε ποτέ υπερβολική δόση βαρβιτουρικών, μα έζησε και τα 1990s και μπήκε στο στούντιο με παραγωγό τη Björk...

Δισκογραφικό ντεμπούτο που διαθέτει φαντασία, ζωντάνια, ευχέρεια να αλλάζει πρόσωπα, μα κι έναν κάπως ποπ αέρα, χωρίς όμως να καταφεύγει σε ευκολίες...

Στηριγμένος στο πιάνο του και στα όσα αγαπά από τη μεγάλη ρομαντική παρακαταθήκη της λόγιας Δυτικοευρωπαϊκής μουσικής, «φωτίζει» ουσιαστικά και συγκινητικά την ποίηση του Λαπαθιώτη...

Κάπου πέτυχαν, κάπου αστόχησαν οι συγκεκριμένες μελοποιήσεις σε Κωστή Παλαμά, ευτύχησαν όμως να έχουν έναν ερμηνευτή που έδωσε ζωή ακόμα και στις πιο πεζές μελωδικές οδούς...

Χατζιδακική αύρα και υπέροχες ερμηνείες, σε μια δουλειά που ξαναθυμίζει τις εποχές ακμής του έντεχνου ήχου...

Επιχειρεί  (και καταφέρνει) να δώσει έναν νέο ορίζοντα ρεπερτορίου στο λαϊκό πιάνο, απέχοντας από εστετίστικες αντιλήψεις ή «αποβουτυρωμένες» προσεγγίσεις...