Δίσκος διασκευών που θα βούλιαζε εύκολα στη χλιαρότητα χωρίς την κλάση του πιο λαμπρού διεθνούς αστεριού αυτής της χώρας, που στα 84 μπορεί ακόμα να ισορροπήσει τις αβαρίες με τη φωνή της...

Μένει σε μια ζώνη ασφαλείας που επιμελείται και οριοθετεί η παρουσία του Χρήστου Νικολόπουλου, μέσα στην οποία δίνει εξαιρετικές ερμηνείες σε γερά τραγούδια, με ατόφια λαϊκότητα...

Χάνουν λίγο σε συναίσθημα και κάποιοι ίσως νοσταλγήσουν την ανατριχίλα της έκπληξης του πρώτου δίσκου, κερδίζουν όμως στα σημεία το παιχνίδι της μουσικής εξέλιξης...

Πιστοί στο οργανικό ηλεκτρονικό όραμα που εγκαινίασαν με το Téléphérique, παραδίδουν έναν δίσκο με ζουμερές μελωδίες και αφράτα σύνθια, που επαναδιαπραγματεύται με φρεσκάδα διάφορες διεθνείς αναφορές...

Ακoύμε την πληρότητα της έμπνευσης ενός δημιουργού στο λάπτοπ ή στο κινητό; Κι αν ο ίδιος ο καλλιτέχνης μετατρέπει τον θόρυβο σε μουσική, γιατί να μας πειράζει λίγος ακόμα θόρυβος;

Έχει τα ευδιάκριτα πλην του το παρόν ντεμπούτο, ειδικά στον ερμηνευτικό τομέα, όμως παντρεύει τον ενθουσιασμό των παιδιών με παιξίματα που πολύ σπάνια βρίσκει κανείς σε ανάλογες εκδόσεις...

Ξεροί ρυθμοί, ρομαντική υπεροψία, η λαμαρίνα του πρώιμου γερμανικού industrial και εγχώριες μνήμες από Χωρίς Περιδέραιο και Cpt. Nefos εκτοξεύονται μαεστρικά στο ηλεκτρονικό darkwave περιβάλλον των δικών μας ημερών...

Σκάει μέσα από μια ηχητική ομίχλη ζαλωμένη εργαστηριακά πειράματα ναογραφίας (λονδρέζικης, νεοϋορκέζικης ή και σουηδικής) για να παίξει τη δική του rock 'n' roll ζαριά –σταράτα και αντρίκια...

Μόλις στο ντεμπούτο του, το εγχώριο supergroup ενώνει τις τελείες μεταξύ Frank Zappa, τζαζ και kraut rock, φτάνοντας σε μουσική γεμάτη ιδέες, εγκεφαλικότητα, αλλά και εκφραστικότητα

Μας ξαναπετάνε λίγο στον τοίχο με τις ρουκέτες τους, τώρα που η κυριαρχία της τάχα μου πολυφωνίας του Metacritic έχει στερήσει από το rock 'n' roll την πιθανότητα να σου δαγκώσει και κανά δάχτυλο...

Μερακλίδικο ελληνικό black metal με pulp χαρακτήρα, ακουστικές πινελιές και διακριτικά πλήκτρα, ιδανικό για περιηγήσεις σε αμμώδη τοπία...

Καθώς οι απαντήσεις για το προς τα πού πάνε οι προσευχές μας όταν πετούν σαν πουλιά έχουν δοθεί, εδώ μας ξαναθέτουν ερωτήσεις, σε μια προσπάθεια χαρτογράφησης αλλά και εξημέρωσης του σημερινού αστικού τοπίου...

Μελωδίες μακρόσυρτες, πλήρεις συναισθημάτων (με μελαγχολικές προεκτάσεις), οι οποίες συνθετικά αποδίδονται με riffs που παραδόξως σε κάποια γυρίσματα εσωκλείουν κάτι από μουσική ελληνικού 1970s κινηματογράφου...

Ο 24χρονος Θεσσαλονικιός βγάζει προς τα έξω την τραγουδοποιία του με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αρτιότητα, ενώ όμως έχει πράγματα να πει, το μήνυμα συχνά αποδυναμώνεται από τις αοριστίες των στίχων...

Δεν ισοφαρίζει τα σπουδαία επιτεύγματα του Θεσσαλού τραγουδοποιού, διατηρεί όμως την ταυτότητά του και τον εκφραστικό του πλούτο, έχοντας ως μπροστάρη έναν θαλερό Σωκράτη Μάλαμα...

Δέκα στιγμιότυπα που έμειναν πίσω όταν πέθανε και δείχνουν ποια θα ήταν η συνέχεια του σόλο δίσκου Ως Το Τέλος (2012) και των αναζητήσεων που εκφράστηκαν με τραγούδια όπως το "Ξανάρθαν Τα Σύννεφα"...

Το όραμα υπάρχει και έχει ενδιαφέρον, όσο όμως καλά ειδωμένο κι αν είναι στο κεφάλι της δημιουργού του, δεν φτάνει προς τα έξω με τρόπο που να γίνεται κατανοητό ή/και θελκτικό...

Το κυπριακό γκρουπ μάλλον βρήκε σε σκόπελο αυτή τη φορά, χάρη όμως στις ενορχηστρώσεις του, το μπρίο του και σε κάποια καλά τραγούδια βγαίνει ξανά ασπροπρόσωπο...

Μία προσωπικότητα της εγχώριας τζαζ συναντά έναν από τους πιο δημιουργικούς ντράμερ της χώρας, για έναν δίσκο από τον οποίον δεν λείπει η φαντασία του παιχνιδιού, ούτε κι εκείνο το «μαζί» που συνιστά την ουσία του αυτοσχεδιασμού...

Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στο ότι ο ερμηνευτής είναι αισθητά «μεγαλύτερος» από όλα τα τραγούδια που καλείται να πει. Ακόμα κι αν σημειώσεις 2-3 φιλότιμες προσπάθειες, στο τέλος μένει μόνο ο απόηχος της φωνής...