Ο «Διάφανος» είναι η ομαδική έκρηξη συναισθημάτων που θα ανέμενε κανείς μετά την κλειστοφοβική ομορφιά του άλμπουμ που κυκλοφορησε νωρίτερα μέσα στο χρόνο. Καο τα δύο άλμπουμ δημιουργήθηκαν από τις ίδιες στάχτες, πατούν ακόμα και στα ίδια ρυθμολογικά πρότυπα, μόνο που στο «Βροχή από κάτω» τα πάντα φάνηκαν να αποδομούνται ηλεκτρονικά και να ευωδιάζουν ψυχεδελικά μέχρι εκεί που δεν πάει. Στο νου μας έρχεται η αντιστοιχία με τις Ανάσες των Λύκων του Γιάννη Αγγελάκα. Κι έπειτα ήρθε η φωτοβολίδα, η διονυσιακή γιορτή, το πανηγύρι, όπως συνέβαινε στις εποχές της Ανδρομέδας, όπως συμβαίνει από κάποια στιγμή και μετά στις ζωντανές συγκεντρώσεις του. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που είχε εμφυσήσει αέρα αμερικανικής ερήμου ή Tom Waits στο ελληνικό τραγούδι. Το αποδεικνύει στο "Πες μου κάτι". Παράλληλα ο ίδιος που έκανε το "Βάλε Κρασί" να μοιάζει με κλασικό, παραδοσιακό μας άσμα, στην εκτέλεσή του χωρίς λόγια. Εδώ λέγεται "Κομμωτριάκι" και είναι όσο χαζό επιβάλλεται. Τα αναμειγνύει όλα στο "Στην Αμερική". Στα "παξιμάδια", βιολιά, τζουρά, πλήκτρα και τρομπέτα δε θα μπορούσαν να δέσουν καλύτερα... Ξέρει πως να χαϊδέψει το φαινομενικά πιο δύσκολο κομμάτι του κοινού με ένα tribute στους bloggers. Το κάνει έξυπνα, γρήγορα και -όπως αποδεικνύεται από τη μανία μας να τοποθετούμε ταμπέλα προστασίας ποιότητας και μοναδικότητας σε κάθετί που ασχολούμαστε- πολύ πιο εύκολα από ότι το ίδιο το target group είχε υποψιαστεί. Είναι με όλους. Αλλά τελικά στο "Διάφανος", είναι περισσότερο ο εαυτός του από ποτέ. Ο σημερινός, κατασταλλαγμένος και μπολιασμένος με διαφορετικούς ήχους προερχόμενους από ερεθίσματα μερικών εκ των καλύτερων ελλήνων μουσικών.
