Προάγγελος του πρώτου album των Αίσιμον Ήμαρ (σημαίνει πεπρωμένη ημέρα για τους μη αρχαιομαθείς) είναι ετούτο το single, το οποίο μας συστήνει ως καλλιτέχνες τους δύο ανθρώπους (Γιώργος Γκόγκας και Δέσποινα Κατσούλη) που κρύβονται πίσω από τη δημιουργία της ανεξάρτητης εταιρείας Soulincident. Είναι πολύ δύσκολο να βγάλει κανείς ολοκληρωμένη αντίληψη για το group ακούγοντας δύο μόλις τραγούδια, φαίνεται πάντως ότι οι Αίσημον Ήμαρ διαλέξανε να υπηρετήσουν ένα «έντεχνο» μονοπάτι, έχοντας όμως κατά νου μια πιο φρέσκια προσέγγιση των δεδομένων του χώρου, τόσο μελωδικά όσο και ενορχηστρωτικά. Η μουσική του Γιώργου Γκόγκα είναι πολύ ενδιαφέρουσα (ιδίως στο “Αγάπη Θάλασσα”) και αρκετά ασυνήθιστη για τα «έντεχνα» standards. Δεν δείχνει όμως να συμβαίνει το ίδιο και με τους στίχους της Δέσποινας Κατσούλη, ούτε και με τα φωνητικά της. Από τους μεν πρώτους δεν λείπει η αξιοπρέπεια, λείπει όμως νομίζω η αιχμή και η ταυτότητα. Τα φωνητικά της πάλι βρίσκω πως πάσχουν λίγο στην εκφραστικότητα, καθώς δείχνουν να ανησυχούν τόσο πολύ για την τεχνική ορθότητα, ώστε να ξεχνούν ότι χρειάζεται και κάτι περισσότερο από καρδιάς. Ακόμα και έτσι πάντως οι Αίσιμον Ήμαρ ακούγονται διαφορετικοί από τα τετριμμένα και αφήνουν υποσχέσεις. Μέχρι όμως να ακούσω κάτι πιο ολοκληρωμένο δεν μπορώ να αποφανθώ με σιγουριά πόσα κατά τη γνώμη μου απίδια παίρνει ο σάκος.
