Πίσω από το καλλιτεχνικό παρατσούκλι Weird κρύβεται ο Γιώργος Φλωρής των Modus Vivendi, κάνοντας με το Ραψωδικός Παροξυσμός το πρώτο του προσωπικό βήμα στην εγχώρια hip-hop δισκογραφία. Παρά τις κάποιες καλές ιδέες όμως και τη φροντισμένη παραγωγή η γενική εντύπωση που αφήνει το album είναι ότι στέκεται στα σύνορα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.Ο Weird είναι ένα νέο παιδί με φαντασία και κάποια ικανότητα στη hip-hop σύνθεση. Το rappin’ του όμως δεν έχει στιβαρότητα και κινείται σε πολύ μέτρια επίπεδα. Ενώ ας πούμε εκσφενδονίζει τα μύρια όσα προς κάθε κατεύθυνση, δηλώνοντας μεταξύ άλλων ότι κάνει κίνηση υπεροχής με το album αυτό ή ότι για να σταθεί κανείς στον χώρο πρέπει να έχει πυγμή και φωνή (“Άλλο Ρίμες Κι Άλλο Στίχοι”), οι λέξεις πέφτουν χάμω ακίνδυνες γιατί οι ερμηνείες του δεν διαθέτουν πειστικότητα, ούτε όγκο. Εξαίρεση αποτελούν μεμονωμένες μόνο στιγμές, σαν το “Όλα Κυλάνε” ή το “Ψέματα”, το οποίο πάντως θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο εκρηκτικό - με δεδομένο ότι πρόκειται για μια επίθεση σε χρωστούμενα πισώπλατα μαχαιρώματα. Πρόβλημα όμως υπάρχει και στον στιχουργικό τομέα, γιατί κάποιες πετυχημένες ατάκες χάνονται μέσα σε σύνολα κοινότυπα ή όχι τόσο καλοδουλεμένα όσο θα έπρεπε. Τα κομμάτια όπου ο Weird αναλύει πόσο φοβερός και τρομερός είναι δεν έχουν ενδιαφέρον παρά μόνο σε περιπτώσεις όπως στο “Άλλο Ρίμες Κι Άλλο Στίχοι” ή στο “Απλά Αναπαύομαι” όπου συνοδεύονται από κάποιες ευφάνταστες μελωδικές ιδέες. Τα υπόλοιπα πάλι - όσα δηλαδή καταπιάνονται με τη ζωή στη Νίκαια και στα δυτικά προάστια της Αθήνας, με το σύστημα ή τις φτωχογειτονιές και «την πουτάνα την ηρωίνη» - έχουν μεγάλη διάθεση να καταγγείλουν, το κάνουν όμως μένοντας στο πρωτόλειο επίπεδο συζήτησης μιας παρέας πρωτοετών φοιτητών με αριστερή ιδεολογία μαζεμένης σε μεζεδοπωλείο του Ψυρρή. Όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Weird στο “Δυτικά Προάστια”, ο δρόμος του hip-hop είναι δύσκολος πόσο μάλλον στην ελληνική σκηνή. Προσόντα υπάρχουν, απαιτείται όμως πιστεύω περισσότερη προσπάθεια αν φιλοδοξεί να περπατήσει τον δρόμο αυτόν με το κεφάλι ψηλά.
