Τι Ακούσαμε τον Μάιο;

Μαζί με τον Μάιο αφήσαμε πίσω μας την άνοιξη αλλά και πολλά από όσα μας περιόριζαν τους τελευταίους, αρκετούς μήνες. Αυτό που έμεινε σταθερό, είναι οι νέοι δίσκοι που πέρασαν και αυτό τον μήνα από τα ακουστικά μας.

Έτσι, λοιπόν, στο Avopolis τον Μάιο…

...μπήκαμε στη χρονομηχανή και προσγειωθήκαμε απροκάλυπτα στα 70s

St. Vincent - Daddy’s Home
(Loma Vista)

«Έπειτα από επανειλημμένες ακροάσεις, το Daddy’s Home αποκαλύπτεται ως κάτι περισσότερο από έναν «δίσκο παλαιάς κοπής», επιβιβασμένο στο βαγόνι της ρετρομανίας. Φαντάζει σαν ένα art project πάνω στη δεκαετία του 1970 ή ίσως ένα OST προορισμένο για ταινία που απεικονίζει την εποχή, πλην όμως αριστοτεχνικά δουλεμένο και απέχον παρασάγγας από τη λογική της προχειρότητας ή της επιφανειακής ανακύκλωσης γνώριμων συνταγών που προσβλέπουν στην εύκολη σαγήνη της οικειότητας».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άρη Καζακόπουλου εδώ.

Βρήκαμε τα νέα αδερφάκια των Black Midi και των Black Country, New Road

Squid - Bright Green Field
(Warp)

«Πειραματικό αλλά και προσβάσιμο, avant-garde αλλά και ευθύβολο, χαοτικό αλλά και κοντρολαρισμένο, το Bright Green Field, σε παραγωγή του Dan Carey της δισκογραφικής Speedy Wunderground (που συνδέει όλα τα παραπάνω συγκροτήματα στα πρώτα τους βήματα), είναι ένας κατά βάση post punk δίσκος που δε βολεύεται, όμως, ποτέ σε μία εύκολη και γραμμική εξέλιξη του σεναρίου του. Δεν είναι τόσο η ποικιλία ήχων (οι jazz-funk, indie, dub και post αναφορές μοιάζουν σα να υπάρχουν συνεχώς κάπου τριγύρω) που φέρνει έναν φρέσκο αέρα εφευρετικότητας και πρωτοτυπίας, όσο η αριστοτεχνικά ισορροπημένη δομή του άλμπουμ».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.

Γυρίσαμε σπίτι με τους Teenage Fanclub...

Teenage Fanclub - Endless Arcade
(PEMA/Merge)

«Για να ξορκίσουν αυτή τη συναισθηματική αποξένωση που έρχεται με τα χρόνια, οι σκωτσέζοι βετεράνοι επιστρέφουν με μία ανθοδέσμη τραγουδιών που αναβλύζει τέτοια σπιτίσια οικειότητα που νομίζεις πως πρόκειται για δίσκο διασκευών. [...] Ο δίσκος είναι γεμάτος από τέτοιες στιγμές που μοιάζουν να ενεργοποιούν ένα συλλογικό, μελωδικό ασυνείδητο -σαν ένα ξεχασμένο ρεφρέν που είχες ακούσει κάποτε στο ραδιόφωνο και έπιασες τον εαυτό σου να το σφυρίζει μετά από χρόνια».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.

...για να συνεχίσουμε με την οικειότητα των Dinosaur Jr.

Dinosaur Jr. - Sweep Into Space
(Jagjaguwar)

«Οι Dinosaur Jr. προσφέρουν σε όλους από κάτι, τόσο σε αυτούς που έφτασαν εδώ για μία από τα ίδια, όσο και σε αυτούς που ζήτησαν το κάτι παραπάνω. Κανείς δε θα φτάσει στο τέλος του δίσκου απόλυτα ικανοποιημένος και ίσως προσπεράσει 2-3 τραγούδια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα εμπιστευτεί ξανά τους Dinosaur Jr. για ακόμα μερικές στιγμές 90s κιθαριστικής ανεμελιάς, χωρίς παραπάνω απαιτήσεις και προσδοκίες».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.

Αφήσαμε τους Armed να μας εξαπατήσουν

The Armed - Ultrapop
(Sargent House)

«Με το Ultrapop οι Armed εξασκούνται για μια ακόμα φορά στην τέχνη της εξαπάτησης, απογειώνοντας την πάγια τακτική τους να αποπροσανατολίζουν (με την καλή έννοια) τον ακροατή τους σε τέτοιο βαθμό που ό,τι και να του πεις ότι συμβαίνει σε αυτόν τον δίσκο, θα το πιστέψει. [...] Το Ultrapop λούζει το σκληρό ήχο με μια σύγχρονη πειραματική φινέτσα, συστήνοντάς μια αναπάντεχη εκδοχή του σε ένα κοινό που υπό κανονικές συνθήκες θα τον απεχθανόταν, βγάζοντας τη γλώσσα σε κάθε πιθανό στερεότυπο που μπορεί να συνοδεύει μια hardcore μπάντα. Σε όποιον βαθμό κι αν σταματήσει το βαρόμετρο της αρεσκείας του κάθε ακροατή, ένα είναι το σίγουρο: με το Ultrapop δεν πρόκειται να βαρεθεί στιγμή».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.

Περιμέναμε από τους Gojira την έκρηξη που δεν ήρθε (αλλά δεν πτοηθήκαμε)

Gojira - Fortitude
(Roadrunner Records)

«Νιώθεις ότι η μπάντα δεν εκτροχιάζεται ενώ την περιμένεις να το κάνει. Σίγουρα όλοι όσοι τους γνωρίζουμε καλά, αναμέναμε κάποια έκρηξη στα ντραμς από το πουθενά, ένα riff που θα μας χαραχτεί για πάντα στην μνήμη, κάτι αναπάντεχο που θα μας ανεβάσει την αδρεναλίνη. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη και σε αντιδιαστολή με την αυτονόητη, υψηλή ποιότητα των εκτελέσεων, διακρίνω και πλέον μια πιο safe διακύμανση των ρυθμών, η οποία μάλλον είναι απότοκη της απόφασης της μπάντας για πιο εύπεπτη μουσική. Εάν εξαιρέσουμε αυτόν τον σημαντικό παράγοντα, που μετατρέπει μια πολύ καλή κυκλοφορία σε κορυφαία, όλα τα υπόλοιπα πήγαν μια χαρά για τους Gojira.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.

Νιώσαμε ετερόφωτοι από το εγχώριο black metal

Spectral Lore - Ετερόφωτος
(I, Voidhanger Records)

«Ενώ πολλοί έχουν καεί, είτε φτιάχνοντας ένα υπερβολικά τεταμένο, in your face άλμπουμ που δύσκολα κάποιος μπορεί να ακολουθήσει σε μεγάλες διάρκειες, είτε κάνοντας το ακριβώς αντίθετο: μια πλαδαρή αλληλουχία από folk ηχοτοπία και επικό ξύσιμο στις κιθάρες πάνω σε βουνοκορφές, οι Spectral Lore αποφεύγουν να διαλέξουν πλευρά. Ακόμα καλύτερα, καταφέρνουν να διατηρήσουν όλα αυτά τα επιμέρους καλοδεχούμενα στοιχεία, να προσθέσουν ουσιαστικά prog/jazz/ambient/psych/folk εναλλαγές εκεί που η μουσική το έχει ανάγκη και όχι για λόγους εντυπωσιασμού ή ποικιλίας».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.

Ακούσαμε την Marianne Faithfull να αφήνεται στη θαλπωρή του κλασικού λόγου

Marianne Faithfull with Warren Ellis - She Walks In Beauty
(BMG)

«Η Faithfull υπήρξε ένα έμβλημα της pop που στα νιάτα της μετουσίωνε σε εικόνα το συνεχές πάρτι του swingin’ Λονδίνου και ίσως γι’ αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο εναγκαλισμός της με τον ποιητικό λόγο αλλά και με τα ιδανικά μιας παλαιότερης εποχής, τόσα χρόνια μετά το τέλος του ξέφρενου πάρτι. Βέβαια, δεν θα προκαλέσει σοβαρές συγκινήσεις αυτός ο φόρος τιμής στον ρομαντικό λόγο των περασμένων αιώνων, όσο εύγλωττος και να είναι, καθώς συχνά το άλμπουμ βρίσκεται εγκλωβισμένο ανάμεσα στην ειλικρίνεια και την παρωδία του ίδιου του εαυτού του».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Ανδρέα Κύρκου εδώ.

«Φάγαμε» το dance σκοτάδι του Roman Flügel

Roman Flügel - Eating Darkness
(Running Back)

«Αυτή σίγουρα δεν είναι η καλύτερη δουλειά του Roman Flügel αλλά παραμένει σε ένα επίπεδο τόσο υψηλό που άλλοι ομόσταυλοί του θα σκότωναν για να φτάσουν. Όσοι ψάχνουν για ένα dance άλμπουμ γεμάτο club cuts μάλλον θα απογοητευτούν, καθότι η πλάστιγγα γέρνει στην χαμηλότονη, «ακουστικού τύπου» electronica. Όσοι όμως έχουν την υπομονή και την ανάγκη να εισχωρήσουν στον κόσμο του Flügel θα ανταμειφθούν με ενός είδους «κάθαρση» που μόνο αυθεντικοί καλλιτέχνες μπορούν να προκαλέσουν».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Βασίλη Σεβδαλή εδώ.

Και είπαμε «ναι» στη nu jazztronica “made in Greece”

Tuflon - Tuflon
(Dinara Records)

«Γεμάτο με μια αυθύπαρκτη, συναρπαστική ενέργεια, ανένταχτο και cool, βαθύ και σύγχρονο, το trip των Tuflon αξίζει μία προς μία όλες τις ακροάσεις που θα του αφιερώσει όποιος πιάσει στα χέρια του αυτό το εξαιρετικό mini album. Και πιστέψτε μας, θα είναι αρκετές».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.