Όσο μακρύτερα από το ανθρώπινο μπορεί να φτάσει ένας δίσκος: φασματική ουσία, αρχαΐζουσα ατμόσφαιρα μπουντρουμιού, ψηλαφιστή ιχνηλάτηση μέσα σε σκοτεινά δωμάτια...

Είσοδος στη δισκογραφία με το δεξί για τον νεαρό συνθέτη, ο οποίος προτείνει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια, καταπιανόμενος με τον αέναο κύκλο της φύσης και του ανθρώπου: από τη φθορά στην παγωνιά και στην αναγέννηση...

Στρωτά τραγούδια, φιλικός ήχος και υλικά «για όλη την οικογένεια», σε έναν δίσκο-ταμάμ για τις μαμάδες των σημερινών εφήβων, που ίσως να είναι το υγιέστερο ενήλικο mainstream της εποχής μας...

Ένα προσιτό, διασκεδαστικό και περίεργο άλμπουμ, που αναζητεί αλγοριθμικά το σημείο τομής ανάμεσα στην αστρική jazz του Pharoah Sanders και στη μυστηριακή electronica των Fuck Buttons...

Χωρίς να εγκαταλείψει τις trap παραμέτρους, σκέφτεται και εκφράζεται σε μεγαλύτερη κλίμακα, φτάνοντας σε μια δουλειά που ίσως οδηγήσει σε τριβές με την πιτσιρικαρία, μα θυμίζει σε όλους ποια είναι η ποπ του σήμερα...

Επιτηδευμένα κακή προφορά των αγγλικών και επικλήσεις στην κρατσανιστή οχλαγωγία των Sarcofago, σε ένα χύμα αποτέλεσμα που αποτελεί νίκη της πρόκας έναντι του μαγικού ραβδιού...

Ελληνικός στίχος, αμερικάνικο θράσος κι ένα φρενήρες καρουζέλ από ζαλιστικές κιθάρες, με το οποίο η βολιώτικη μπάντα εξαπολύει οργανωμένη επίθεση στα ασφαλή σαλόνια μας...

Στα 58 του, φαίνεται να καταχωρείται ως γεροπαράξενη δημόσια περσόνα που κάνει και μουσική, με τους στίχους του να έχουν χάσει τη σήμα κατατεθέν ειρωνεία τους...

Αν και δίσκος βασισμένος σε ξεπερασμένες αναφορές, ακούγεται παραδόξως σύγχρονος, χαρίζοντας στον δημιουργό του την πρώτη του κορυφή μετά τη διάλυση των Oasis...

Με όλη τη μελαγχολία και τους απολογισμούς που κουβαλάνε οι μέρες των γιορτών, έχουν και αόρατες προσωπικές στιγμές: σ' αυτές στοχεύει η Αυστραλή τραγουδοποιός, προσεγγίζοντας αλλιώς τη χριστουγεννιάτικη ευδαιμονία...

Burzum υψίσυχνες κιθάρες, κουδούνια που θυμίζουν νυχτερινό μαντρί στις Άλπεις, γυναικείες ψαλμωδίες βγαλμένες θαρρείς από κάποια φάτνη...

Στο πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ, το σαλονικιώτικο γκρουπ προσφέρει ένα καθόλα ισορροπημένο έργο φτιαγμένο με εξαιρετικά υλικά, στο πνεύμα του Four Tet και των πιο ηλεκτρονικών αφηγήσεων των Radiohead...

Είναι ένα παζλ, από τραγούδια που κουμπώνουν και κοιτάνε σε καθρέφτη, με εμμονές που κρατάνε από τις ρίζες των Ιρλανδών στο Δουβλίνο των 1970s, αλλά και με το άγχος τους μη και δεν ακουστούν επίκαιροι...

Με την οξυγώνια ενεργητικότητά τους να μην έχει διόλου κοπάσει, σε αφήνουν σκορπισμένο, να αναρωτιέσαι τι πέρασε από πάνω σου καθώς σβήνει ο απόηχος από τα «γδαρμένα» φωνητικά του Jacob Bannon...

Ξαναγεννημένοι σε επίπεδο μεστότητας, μοιάζουν εδώ πιο σοφοί και πιο κατασταλαγμένοι, χωρίς οι αμέσως προηγούμενες δουλειές τους να προοιώνιζαν ακριβώς αυτήν την αλλαγή...

Η Αμερικανίδα δημιουργός αποκρυσταλλώνει το πού θα μπορούσε να φτάσει τις ιδέες της, γράφει ξεδιάντροπα ποπ τραγούδια και αφήνει το στίγμα της στη δισκογραφική παραγωγή της χρονιάς...

Σηκώνει το μπαϊράκι μιας σύγχρονης pop παραδομένης στη smartphone αισθητική και στις ταχύτητες σκρολαρίσματος του Facebook timeline, αλλά με τραγούδια άδεια, που θέλουν λυσσαλέα να γίνουν «απαραίτητα»...

Βλοσυρό και δυσπρόσιτο άκουσμα, ικανό να βάλει έναν διεθνή black metal καλεσμένο σαν τον Aldrahn να συγκατοικήσει με αναφορές στον György Ligeti και στην τοπική λαϊκή παράδοση...

Απελπισμένη οργή, καυστική γραφή, crust punk κοπάνημα και έγχορδες ξερολιθιές διακρίνουν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του καρδιτσιώτικου γκρουπ...

Επιδιώκοντας άλλοθι ωριμότητας, ντύνουν τα πιο γνωστά τους τραγούδια με συμφωνικές ενορχηστρώσεις, οι οποίες όμως αποτυγχάνουν, προσδίδοντας μια άβολη αίσθηση Eurovision rock...