Αν και κάποια στεγανά δεν σπάνε όσο ίσως γινόταν, καταφέρνει να τοποθετήσει σε νέα κάδρα τη ντυλανική τέχνη, χωρίς να διαρρήξει τη σχέση με τους αρχετυπικούς της κώδικες...

Πνίγονται μέσα στις ίδιες τις φιλοδοξίες τους, με έναν δίσκο για τη Ζαν Ντ' Αρκ που καταλήγει ν' ακούγεται φτηνός, ακόμα κι αν κάπου στο βάθος υπάρχουν ακόμα οι αρετές τους...

Συγκινητικό, άγαρμπο σε σημεία, με τη σήμα κατατεθέν «αγροτική» χροιά του Terry Jones, το κύκνειο άσμα της ιστορικής μπάντας μοιάζει με ολιγοφώτιστο δωμάτιο γεμάτο με τη μυρωδιά μιας ηλικιωμένης φλόγας...

Τα σόλο του Tom Morello μυρίζουν βενζίνη και δακρυγόνο, B Real & Chuck D συνεργάζονται άψογα στα φωνητικά, όμως δεν βγαίνει ένας δίσκος επικίνδυνος, που θα πολεμήσει με και θα πολεμηθεί από την εξουσία...

Πουλάνε πολύ περισσότερους δίσκους απ' όσους αναλογούν σε μία ροκ μπάντα το 2017, μα η ουσία τους βρίσκεται στη δυνατότητά τους να παράγουν άχρονη μουσική, ικανή να γίνει επίκαιρη ανά πάσα στιγμή...

Η φρεσκάδα που χαρακτήριζε  την πρώτη εμφάνιση της θεσσαλονικιώτικης μπάντας απουσιάζει από το ντεμπούτο άλμπουμ της...

Ραφιναρισμένη δουλειά σε ηλεκτρονικές διαδρομές, κατάλληλη τόσο για ιδιωτικές ακροάσεις, όσο και για δυναμικές περιηγήσεις στον κόσμο των dancefloors...

Στο τελευταίο τους άλμπουμ με τον Chester Bennington το μόνο που θυμίζει τη μπάντα είναι η φωνή του, χαμένη όμως σε χλιαρά τραγούδια και σε αποτυχημένους ποπ πειραματισμούς...

Εξαιρετικός δίσκος με καρυωτακικές αποχρώσεις, στον οποίον ο συνθέτης καταπλήσσει και ως ερμηνευτής, ανασύροντας μνήμες από το θρυλικό "Πρακτορείο"...

Ένα μπαλταφάν με ενδύματα από τη χρυσή τους εποχή, τα οποία μπορεί να είναι ελαφρώς μπαλωμένα, μα δίνουν τον καλύτερο δίσκο τους μετά το Midian του 2001...

Με διάθεση να υπερβεί τα χιπ χοπ στεγανά, καταλήγει σε κάτι που μοιάζει με σχιζοφρενική χορευτική μουσική για την αποχαυνωμένη ανθρωπότητα του 2017, μα την ίδια στιγμή παραμένει προσβάσιμο σε όλους...

Όσοι συνεχίζουν να ασχολούνται με τους Βρετανούς και μετά το Alternative 4 (1998), θα βρουν εδώ όμορφες ιδέες και έξυπνες ενορχηστρώσεις, όπως και το καταπληκτικό "Springfield"

To rock ‘n’ roll του ιεραπόστολου των Suicide βρίσκεται εδώ στην πιο βάρβαρη εκδοχή του και ο ίδιος, σαν ένας Hubert Selby Jr. σε παράκρουση, σκορπίζει τους αιμοσταγείς στίχους του σαν σάλια και ούρα αλαφιασμένου πάστορα...

Δεν έχουν βγάλει κακό δίσκο και δεν το κάνουν ούτε και τώρα, καταντάνε όμως να ακούγονται σαν επιμεταλλωμένη εκδοχή των Soundgarden και των Pearl Jam, διακτινισμένη στο ηχητικό σήμερα...

Στάσιμοι, αλλά επιτέλους πιο χαλαροί, οι Αμερικανοί παραδίδουν ένα μελωδικό μωσαϊκό ικανό να τέρψει εγκεφαλικά μα και συναισθηματικά τον υπομονετικό τους fan...

Ο ντράμερ των Deerhunter εκθέτει τις προσωπικές του ανησυχίες με ένα δισκογραφικό ντεμπούτο που έχει διαστρεβλωμένη pop βάση, μα τελικά λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης...

Ένας αναπάντεχα καλός, άμεσος και πιασάρικος δίσκος από τους Αμερικανούς, με θαυμάσια κιθαριστική δουλειά και vibes που φέρνουν κατά νου το ιστορικό για τους Έλληνες fans Something Wicked This Way Comes του 1998...

Αν και ο δίσκος κινείται σε διαφοροποιημένα μονοπάτια σε σύγκριση με το παρελθόν, αποδεικνύεται ικανός να συνεχίσει το εξαιρετικό σερί κυκλοφοριών του σχήματος του James Lavelle...

Τα κύμβαλα της δημιουργικής φαγούρας ηχούν ξανά για τον Steve Wynn και την παρέα του, που καταφέρνουν να μην ακουστούν γέροι σχεδόν 40 χρόνια μετά το αριστουργηματικό The Days Of Wine And Roses...

Αποτυπώνονται γλαφυρότατα ως rockers σε ένα χλιαρό indie σήμερα, με έναν τρόπο που δεν έχουν καταφέρει τόσες και τόσες μπάντες νέων παιδιών...