Αναντίρρητα καλοπαιγμένο, με τα χαρακτηριστικά «βλάχικα» φωνητικά του Zakk Wylde και τα σαμπαθικά του riff να πρωταγωνιστούν, μα χωρίς εχέγγυα να αντέξει στον χρόνο...

Παραδίδουν τραγούδια που παριστάνουν έναν πρόθυμο ώμο για να γείρουν όσοι νιώθουν μόνοι σαν σπουργιτάκια, ενώ στην πραγματικότητα αποτυπώνουν τη μοναξιά σε αισθαντικές φωτογραφίες...

Το αυστριακό δίδυμο βασίζεται σε δύστροπα γωνιώδεις ήχους και επιπλέουσες κιθάρες για να μας θυμίσει πως ο Σατανάς δεν είναι μόνο τρόμος και σκοτάδι, αλλά και ο άρχοντας των απαγορευμένων απολαύσεων...

Η τέχνη του Γερμανού συνθέτη παραμένει απολύτως ενδιαφέρουσα, περιπετειώδης, μελετημένη στην κάθε της λεπτεπίλεπτη κίνηση, εκφραστικότατη και τελικά βαθέως υποβλητική...

Πιο ροκ από ποτέ, εννοείται βέβαια με έναν δικό τους τρόπο, που ενώνει τη βαριά ψυχεδέλεια των Black Sabbath με την άγρια εκείνη τζαζ που έχει γίνει πια σχεδόν ταυτόσημη με τον Mats Gustafsson...

Στο ντεμπούτο της καλαματιανής μπάντας ακούμε πολλές από τις γνωστές επιρροές του stoner/heavy rock ήχου, δημιουργικά όμως φιλτραρισμένες, ώστε να δίνουν 46 λεπτά από ατσάλι...

Δεν γράφει απλά το soundtrack μιας ταινίας, μα κι αυτό της γενιάς του Black Lives Matter, παίρνοντας τη σκυτάλη από τα όσα έκαναν ο Curtis Mayfield, ο Marvin Gaye και ο Isaac Hayes με φόντο τα blaxploitation των 1970s...

Μακριά από κενά αιτήματα ανανέωσης και με τη σιγουριά εκείνου που ξέρει ποιος είναι και σε τι είναι καλός, η ατσάλινη παρέα του Biff Byford βγάζει και πάλι έναν γερό δίσκο...

Ανοίγει έναν ειλικρινή, θαρραλέο και ακομπλεξάριστο διάλογο για τα μπερδεμένα θέματα ταυτότητας του σήμερα, όμως οι στίχοι δεν συμβαδίζουν πάντοτε με τη μουσική, που εν τέλει δεν έχει και πολλές ιδέες...

Τζαζ που δεν θέλει να δυσκολέψει με τις γωνίες και τις αιχμές της, βασίζεται όμως σε μια πετυχημένη σύμπραξη μουσικών, η οποία την κάνει να τα καταφέρνει μια χαρά στο οικείο, χωρίς να εκπίπτει στο τετριμμένο...

Συνεχίζουν να φτιάχνουν ευπρόσδεκτα τραγούδια οι Βρετανοί, αλλά δεν έχουν να δώσουν κάποια ελπιδοφόρα απάντηση στη γκρίνια γύρω απ' το πόσο ομοιογενή ακούγονται τα καινούρια σχήματα της pop...

Αναλόγως της οπτικής γωνίας που θα διαλέξει κανείς, τα 19 αυτά τραγούδια είτε θα ενσαρκώσουν όλες τις παθογένειες του σύγχρονου rock, είτε θα δοξάσουν τα ιερά κείμενα της κιθαριστικής θρησκείας...

Δεν είναι η μεγάλη μπάντα που θα ξαναβάλει το rock σε τροχιά, όμως τα ηλεκτρικά watts δεν ξοδεύονται για εντυπωσιασμό: ακόμα κι αν τώρα οι μελωδίες ξεθαρρεύουν, το πόδι παραμένει στο γκάζι...

Με τη γνωστή τους μαεστρία στα πλήκτρα, οι Αυστριακοί συντονίζονται ξανά με τον κόσμο της Μέσης Γης, δίνοντας έναν ακόμα καλό δίσκο, που απαιτεί να τον ακούς με τους στίχους ανά χείρας...

Το τραγούδισμά τους παραμένει μαγικό, αλλά ο νέος δίσκος προκύπτει αναιμικός, δείχνοντας τα όρια της μέχρι τώρα προσέγγισής τους στον τραγουδοποιητικό μύθο της Αμερικής, που τόσο αγαπούν...

Μουτρωμένος και τεταμένος δίσκος, με τον οποίον το τρίο γιορτάζει τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα ακριβά ρολόγια και τα ναρκοδόλαρα που του απέφερε η φήμη, βάζοντας σε πρώτο πλάνο μια αλητήρια άποψη περί καπιταλισμού...

Ο 5ος δίσκος των Αμερικανών ακούγεται ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς να ακούγεται μία πιο μυαλωμένη, ενήλικη και σοφή εκδοχή τους, 10 χρόνια μετά την προσωπική τους κορυφή...

Αν και τραγουδούν για τον θάνατο και την ανεργία (μεταξύ άλλων), πικετοφορούν δυναμικά την αντίληψη εκείνη περί ζωής που θέλει το ποτήρι μισογεμάτο...

Ξανατραγουδά 13 επιτυχίες μαζί με 14 συναδέλφισσές της, δίνοντας την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε ένα ποπ υλικό άρρηκτα δεμένο με τη γενική ευμάρεια των 1990s, που αδίκως έχει χαρακτηριστεί «μη-ποιοτικό»...

Πέντε χρόνια μετά το άνισο The Wild Hunt, οι Σουηδοί φτάνουν στο επιθυμητό στάδιο ωρίμανσης, παίζοντας εκείνο που ξέρουν καλύτερα: εύληπτο, λαϊκό black metal...