Κυνηγώντας το μεγάλο ποπ τραγούδι, αυτό το αεράτο κορίτσι με τη multi-culti καταγωγή φτάνει σε μια πολύχρωμη τούρτα με εξωτική μα γεμάτη και σαφή γεύση...

Υποσχόμενες μα όχι ακόμα καταπληκτικές (όπως τις θέλει το hype), οι δύο 19χρονες Αγγλίδες ακούγονται επικίνδυνα κοντά στους Knife, μα βρίσκουν πώς να κάνουν την pop ζωή μας λίγο πιο όμορφη...

Ένα αιθαλώδες avant-garde παζάρι ακραίου metal, γεμάτο λυρικά κοκτέιλ τροπικών noir, βόλτες σε στοιχειωμένα κτίρια και βίαιες σπαζοκεφαλιές...

Το συναίσθημα δεν αποτελεί βάλσαμο αν δεν υπάρχουν οι συνθέσεις, όμως ο David Longstreth ξαναβρίσκει εδώ επαφή μαζί τους, έστω και αν ο δίσκος εν μέρει χάνεται σε αδιέξοδα...

USB στικάκι γεμάτο με ντόπια ηλεκτρονικά διαμάντια, όπου συναντούνται εγνωσμένης αξίας ονόματα (ION, Joalz, drog_A_tek κ.ά.) με καλλιτέχνες που αξίζει να ακουστούν ευρύτερα...

Κι άλλα σχήματα ανακατεύουν χίλια πράγματα, όμως εδώ έχουμε πραγματική μαστοριά στο πώς διαχειρίζονται τις τόσες μεταπτώσεις διαθέσεων και στο πώς βάζουν το ένα μέσα στο άλλο, συχνά κατά απίστευτους τρόπους...

Όλα τα κλασικά κι αγαπημένα συστατικά του κεκτημένου ήχου τους είναι εδώ, σε συνδυασμούς που δεν εκπλήσσουν, αλλά και δεν δυσαρεστούν...

Με ανατολίτικη μυσταγωγία και ονειρική μελαγχολία, επαναφέρουν στο προσκήνιο την παράξενη φύση του φινλανδικού ακραίου metal, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι Beherit στο Engram...

Παραμένει ακμαία φωνή και προς τιμήν της ανακατεύεται ξανά με την τραγουδοποιία, ωστόσο θέλησε να χωρέσει πολλά και ετερόκλητα στη νέα της δουλειά, αδικώντας τη...

Το ντεμπούτο των Αμερικανών θα προσφέρει αναζωογονητικό αίσθημα οικειότητας σε όσους μεγάλωσαν με το κιθαριστικό indie των zeros και ανακάλυψαν την υπόλοιπη μουσική βάσει αυτού του ήχου...

Στα βασικά του μπορεί να μην είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο από τους υπόλοιπους δίσκους του μέσα στην τρέχουσα δεκαετία, διαθέτει ωστόσο ένα περίσσευμα σε τσαγανό και μια αδιαπραγμάτευτη country ταυτότητα

Δίχως πειραματισμούς και εξερευνητικά άγχη, εστιάζουν στη φυσιολατρική μελαγχολία και στο αλλόκοτο, επαναφέροντας εκείνον τον δασικό βηματισμό που λείπει από τους black metal δίσκους του σήμερα...

Ο Φλώρος Φλωρίδης και 4 ακόμα ικανοί αυτοσχεδιαστές περνούν μέσα από τα παιξίματά τους τα νήματα που έπιασαν από κάπου και τα νήματα που προεκτείνουν προς κάπου, αλλά και την ικανότητά τους να αντιδρούν στο απρόοπτο...

Ένα περίεργο φρούτο πειραματικής pop, εναλλακτικού R'n'B και αστρικής soul, το οποίο εξετάζει με γενναιοδωρία, απαλότητα και λεπτομέρεια τις διάφορες εκφάνσεις της ομοφυλοφιλικής αγάπης...

Μπορεί το αθηναϊκό δίδυμο να μη διαθέτει ακόμη τη στόφα του σημαντικού ή του επείγοντος, αλλά στο πρώτο τους ΕΡ διαγράφεται θράσος, ανάγκη για εκφραστική ελευθερία και ηχητική ακρίβεια...

Να τους λοιδορήσουμε για όλες αυτές τις γλυκανάλατες μπαλάντες, ναι. Αλλά να τους χειροκροτήσουμε κιόλας, κάθε που βγάζουν αλήθεια και μαστοριά...

Δεν πραγματοποιούν κάποια υπέρβαση, προσφέρουν όμως έναν ακόμα ψηλοτάβανο δίσκο, με ματιά που λείπει χαρακτηριστικά από τα όσα συνήθως προβάλλει ο μουσικός Τύπος στις μέρες μας...

Σε ένα ενδιαφέρον πείραμα, παντρεύουν τον Burzum μινιμαλισμό και τη Thorns μηχανικότητα, με γαμήλιο βωμό το ιριδίζον πρίσμα της σύγκλισης black metal και post-rock...

Στη γνώριμη downtempo παλέτα του, ο Αθηναίος παραγωγός εξελίσσει τα cinematic beats του αγγίζοντας εντυπωσιακά επίπεδα τεχνικής, τα οποία αξίζουν και με το παραπάνω τη διεθνή προσοχή που απολαμβάνει τελευταία...

Το πρώτο πλήρες άλμπουμ τους ισορροπεί οριακά ανάμεσα στο vintage και στη σύγχρονη ματιά, όμως αποδεικνύεται μία από τις πιο εθιστικές indie κυκλοφορίες της χρονιάς...