Αργός μα βέβαιος βηματισμός προς το άγνωστο, για μία αειθαλή ψυχή, η οποία αποζητά ακόμη λίγες φέτες από τις ομορφιές που έχει να προσφέρει η ζωή, πριν το ταπεινό τέλος...

Στο καλύτερο και πιο αυθεντικό τους υλικό μέχρι σήμερα, οι Νορβηγοί δομούν πάνω σε παραδοσιακά όργανα και σε μια διατρέχουσα μελαγχολία, φτιάχνοντας έναν δίσκο απόλυτα ταιριαστό με το αναμμένο τζάκι της εποχής...

Δουλειά όχι μόνο επίκαιρη, μα και ζωντανή, η οποία βρίσκει το ιστορικό βρετανικό σχήμα να ξεμπερδεύει με το Soft Machine Legacy, δίνοντας μια καλή απάντηση στο τι είναι σήμερα, 52 χρόνια μετά την ίδρυσή του...

Ο Max Cavalera βρίσκεται ξανά σε (απρόσμενη) στιγμή έμπνευσης, γιορτάζοντας έτσι με τον πρέποντα τρόπο τα 20 χρόνια του γκρουπ στη δισκογραφία...

Δίσκος-παραφωνία στις σύγχρονες χιπ χοπ τάσεις, που δεν είναι εύκολο να αρέσει, όμως εντυπωσιάζει με τον άφιλτρο νατουραλισμό του, τις ξέπνοες ερμηνείες, τα «μισοκοιμισμένα» beats και τα τραγούδια-στιγμιότυπα...

Ένα tribute album που αποκαλύπτει, προτείνει και ρισκάρει, χρησιμοποιώντας το «τιμώμενο» έργο ως αφορμή και ξεκίνημα για νέες γαίες...

Παίζει έξυπνα με τη μάτσο μυθολογία των «ισχυρών», παραθέτοντας τραγούδια για αυτοκαταστροφικούς χαρακτήρες που ζουν σε μεγαλουπόλεις, σαν αυτούς που βλέπουμε στους πιλότους των σύγχρονων τηλεοπτικών σειρών...

Με τον David Wyndorf σε τρελά κέφια, βγάζουν έναν γερό δίσκο με μπόλικα sing-along ρεφρέν, που λειτουργεί παράλληλα ως φόρος τιμής στους MC5, τους Stooges και άλλους μεγάλους του Ντιτρόιτ από τα πρώιμα 1970s...

Σκοτάδι βαθύ, δίχως άστρα. Αλλά και ένα ροκ απόλυτα τωρινό, που συμβάλλει στη συζήτηση για το πιθανό μέλλον. Αν και το ζητούμενο είναι πόσοι ακροατές των ημερών μας αντιλαμβάνονται αυτή τη μουσική ως ροκ...

Προσφέρει τη φωνή του Maynard James Keenan στην ωριμότητά της, είναι όμως «λίγο» για το όνομα του συγκεκριμένου γκρουπ –ενώ βάζει και σε σκέψεις για το ποιον του επόμενου δίσκου των Tool...

Κυριαρχεί η μουντή ατμόσφαιρα, ενώ απουσιάζει το μεγάλο hit. Βρίσκει ωστόσο τον τρόπο και αποκρυπτογραφεί όσα θέλησε να εκφράσει ο Jerry Cantrell γύρω από την «αύρα» του Σιάτλ...

Μια εμπειρία υπερδιαστατική με νύξεις για τη μεγάλη κρυπτοζωολογική περιπέτεια του 20ού αιώνα, όπου βόμβοι, αναλογικά ηλεκτρονικά και επιτόπιες ηχογραφήσεις συμπράττουν με φυσικά όργανα και στρογγυλές μελωδίες...

Ο frontman των Wilco καταθέτει 11 τραγούδια για τον θάνατο, τον εθισμό στα ναρκωτικά και την απώλεια του νοήματος μέσα στον χρόνο, στέλνοντας ένα μήνυμα σκληρό και αληθινό, αλλά όχι μελοδραματικό...

Αν και περισσότερο διαχειρίζεται, παρά προτείνει, αποδεικνύεται δίσκος επί της ουσίας λαϊκός, με τραγούδια κατασταλαγμένα και με αμεσότητα στον στίχο...

Samples από ομιλίες του Ντόναλντ Τραμπ φτιάχνουν ένα δυστοπικό περιβάλλον, με τον Al Jourgensen να αποδεικνύει ότι «δαγκώνει» ακόμα, έστω και αν τα δόντια δεν είναι πια τόσο κοφτερά όσο στα χρόνια του Psalm 69...

29 χρόνια μετά το One Small Voice επιστρέφουν με καλοραμμένα νέα τραγούδια, με τα οποία όμως απλά διαχειρίζονται αξιοπρεπώς όσα στη διάρκεια της απουσίας τους έγιναν δεδομένα στο progressive metal ύφος...

Ωραία γήινη μουσική, για καθημερινούς φθαρτούς (ή φθαρμένους) ανθρώπους, χωρίς νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες του κλασικού Songbook...

Υπάρχουν αρκετές «ειδικές συνθήκες» για να προσεγγιστεί ο δίσκος, όμως στέκει ως δείγμα της διαχρονικής κλάσης της Βρετανίδας ερμηνεύτριας –χώρια που δύσκολα επιτυγχάνει κανείς σε τέτοιες τολμηρές διασκευές...

Συγκέντρωση έργων για το θέατρο, το σινεμά και τον χορό σε ένα σύνολο ήσυχο και ήμερο, το οποίο διαθέτει μεν ενδιαφέρουσες στιγμές, αλλά χαρακτηρίζεται και από απουσία έξαψης...

Ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου σε σχέση με το zeitgeist, δίνει όμως μερικούς ακόμη κιθαριστικούς ύμνους για indie kids που δεν μεγάλωσαν και δυσκολεύονται να καταλάβουν πότε τους έκλεψε τη γκόμενα ο χίπστερ της γειτονιάς...