Ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου σε σχέση με το zeitgeist, δίνει όμως μερικούς ακόμη κιθαριστικούς ύμνους για indie kids που δεν μεγάλωσαν και δυσκολεύονται να καταλάβουν πότε τους έκλεψε τη γκόμενα ο χίπστερ της γειτονιάς...

Παρά τις αφρώδεις μπασογραμμές και την ευφορία που προσωποποίησε η επιτυχία του "Tints", το άλμπουμ χάνεται προσπαθώντας να αγγίξει τον Μύθο του Funk και συντρίβεται από το βάρος των ίδιων του των φιλοδοξιών...

Αν και δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα το Under Τhe Red Cloud (2015), είναι ένας συμπαγής και περιεκτικός δίσκος, αντάξιος του παρελθόντος του φινλανδικού γκρουπ...

29 χρόνια μετά το Time Will Tell, ξαναπιάνουν το νήμα του US metal και πετυχαίνουν να γράψουν τραγούδια που δεν ακούγονται παρωχημένα, αν και ανήκουν ξεκάθαρα σε μια άλλη εποχή...

Απογοητευτικό σημείο εκκίνησης για μια νέα φωνή για την οποία όσοι ασχολούνται με το ελληνικό τραγούδι ρώτησαν φέτος σε κάποια φάση «ποια είναι αυτή;», ακούγοντάς τη στο ραδιόφωνο...

Συνεργασία θρυλική για τα ελληνικά δρώμενα, με διπολική ωστόσο υπόσταση, καθώς στην πράξη ο περίφημος κιθαρίστας των Sonic Youth ίσως να μη συνεισφέρει όσα υπόσχεται στη μαρκίζα...

Δίσκος άκρως βρετανικός, που προσπαθεί να συλλάβει το κλίμα μιας χώρας σε υπαρξιακή κρίση –και το αποτυπώνει γλαφυρά. Μόνο που δεν σου αφήνει πολλά περισσότερα να θαυμάσεις...

Ο Jeff Gutt αναλαμβάνει τραγουδιστής σε μια συμπαθητική νέα εκκίνηση για το αμερικάνικο γκρουπ, χωρίς όμως ακόμα να μπορεί να ξορκίσει το «φάντασμα» του Scott Weiland από τις ερμηνείες του...

Δεν είναι απαλλαγμένος από τα κουσούρια όσων indie νεανιών έχουν καταστρέψει την alternative rock έκφραση, διαθέτει όμως το χάρισμα της αφήγησης και της αμεσότητας καθώς διατρέχει 8 χρόνια μιας σχέσης που τελείωσε...

Αν και το ζιζάνιο εξακολουθεί (υπογείως) να δουλεύει υπερωρίες, ο Dev Hynes παρουσιάζεται εδώ πιο κατασταλαγμένος, με τραγούδια προσιτά, έτοιμα να σου πιάσουν κουβέντα στο χαλαρό...

Δεν έκρυψε ποτέ ότι θα ήθελε να σφουγγαρίζει τα πατώματα του στούντιο όπου ο Brian Eno και ο David Byrne δούλευαν το My Life In The Bush Of Ghosts, εδώ όμως μένεις με την αίσθηση ότι ξαφνικά έκλεισε η στρόφιγγα των ιδεών...

Το διεθνές πρόσωπο του ελληνικού τραγουδιού, σε έναν δίσκο που θυμίζει ότι πολλά ωραία πράγματα εδώ στην ανατολική Μεσόγειο φτιάχτηκαν με βάση τα όσα μας ενώνουν και όχι τα όσα (ορθώς ή παραλόγως) μας χωρίζουν...

Φρενήρεις ρυθμοί, αρχοντικά θέματα, και κάτι από τη μαγεία των Overkill και των Necrodeath, θα χαλαρώσουν τα μονίμως σταυρωμένα χέρια όσων θεωρούν τη διασκέδαση ταμπού στο black metal...

Lucy Dacus, Phoebe Bridgers & Julien Baker ενώνουν δυνάμεις για ένα indie supergroup, όμως η ομαδική προσπάθεια αλληλοεξουδετερώνει τις μεμονωμένες αρετές που έχουν παρουσιάσει στην προσωπική τους δισκογραφία...

Ένας εμπροσθοβαρής δίσκος, που αποτελεί αξιοπρεπέστατη (και βάλε) απόπειρα συνέχειας και εμβάθυνσης του πιο απτού και ανοιχτού πνεύματος του El Pintor (2014)...

Ο σουρεαλισμός του The Boy και τα συνθετικά κύματα των 1980s μπλέκονται με την παλέτα του Σταύρου Ξαρχάκου, ενώ λαϊκές φόρμες περασμένες από πιάνο και θέρεμιν ανακατεύονται με μπόλικη pop νοσταλγία...

Ψάχνεις με το κιάλι να βρεις κάτι που θα θυμάσαι σε 3,4,5 χρόνια, μέσα σε έναν δίσκο όπου κυριαρχεί μια μεσοβέζικη κατάσταση, στην οποία τίποτα δεν είναι τραγικά κακό και τίποτα καταφανώς καλό...

Επιστρέφουν 24 χρόνια μετά και φέρνουν μια εναλλακτική ανάσα στο black metal, αγκαλιάζοντας τη λεπτοφυή υπερβατικότητα της Crepusculo Negro και την ωμή, κομψή απλότητα των πρώιμων Beherit...

Ανακυκλωμένες ιδέες και αδιάφορες μπαλάντες χαλάνε το εντυπωσιακό σερί των 5 συνεχόμενων νούμερο 1 άλμπουμ στην Αμερική, δείχνοντας ότι η μπάντα έχει βρεθεί σε αδιέξοδο...

Περνούν την underground οπτική τους στο σύγχρονο mainstream χωρίς μεγάλες απώλειες, προσφέροντας στο SoundCloud rap το ειδικό «βάρος» που έλειπε από πιο διαφημισμένες φιγούρες σαν τον Lil Peep και τον XXXTentacion...