Στον 2ο κοινό τους δίσκο, Kim Gordon & Bill Nace απευθύνονται στο υποσυνείδητο, στο κρυφό και στο ανερμήνευτο, φτάνοντας σε ένα αποτέλεσμα δύσβατο, μα αυθεντικό...

Ένας δίσκος με απόλυτα προσωπικό χαρακτήρα, κάπου μεταξύ μαύρης pop, γκόσπελ λειτουργιών στον αμερικάνικο νότο και black metal, που μοιάζει με μελωδική κατάβαση στις σελίδες της Σολομωνικής...

Η γαλλική γλώσσα προδίδει πόντους σε έναν πάλλευκο ηχητικό εξευμενισμό της post-punk σκηνής των 1980s, που υποστηρίζεται από κοφτερές κιθάρες και διαύγεια στην παραγωγή...

Τα χρόνια περνούν, εντούτοις η Hope Sandoval και ο David Roback το παλεύουν ακόμα, έστω κι αν (ή καταφέρνοντας να) μοιάζουν εντελώς ακίνητοι...

Είναι εύκολο να την απορρίψεις ως ένα φρούτο του αμερικάνικου mainstream πασπαλισμένο με χιπ χοπ κανέλα. Αλλά, αν κάνεις στην άκρη όλο αυτό το σουξουμούξου με το οποίο περιβάλλει κάθε της κίνηση, έχει κάτι να πει...

To επικό, λυρικό hard rock των 1970s και ο κουρνιαχτός του NWOBHM καλπασμού συνδυάζονται με θερμές χριστιανικές(!) ανησυχίες, σε έναν δίσκο που προσκυνά το εργόχειρο των Wishbone Ash του αγέρωχου Argus...

Ήσυχος δίσκος με σκοτεινή στιχουργική, ο οποίος εκπροσωπεί μια νεολαιίστικη ελλαδικότητα που πίνει τσίπουρα στα ρημαγμένα Εξάρχεια, αντιπαλεύει την καταναλωτική μανία, κλείνεται στον κόσμο της και συνθέτει για τον κόσμο όλον...

Ο διάσημος από τους Guns N' Roses κιθαρίστας φτάνει στο καλύτερό του άλμπουμ με αυτό το σχήμα, με την επισήμανση ωστόσο ότι το ταβάνι παραμένει χαμηλό...

Τραγούδια ρομαντικά και όμορφα, σαν φθινοπωρινά τοπία, τα οποία σου επιτρέπουν αυτή τη φορά να συμμετάσχεις κι εσύ στα πάθη της δημιουργού τους, που έγινε superstar χωρίς να αλλοτριωθεί...

Βελτιώνουν την παραγωγή, μειώνουν τα ανδρικά φωνητικά και επενδύουν σε σφιχτοδεμένα κομμάτια-σφηνάκια, γεμάτα punk ψυχή και ουσιώδες τεχνικό παίξιμο...

Έχουν τις βάσεις, τον παλμό και την ανησυχία, αλλά έρχονται τόσο κοντά στις διεθνείς αναφορές τους, ώστε θολώνει ο κρίσιμος παράγοντας «ταυτότητα»...

Χρήσιμο συμπλήρωμα στο Art Ιn Τhe Age Οf Automation (2017), που πιστοποιεί ότι δεν έχουν πάψει να φτιάχνουν ενδιαφέρουσα μουσική. Θα κέρδιζαν ωστόσο κάτι παραπάνω, αν υπονόμευαν και λίγο τον εαυτό τους...

Δίχασε τους οπαδούς, καθώς κάποιοι τους κατηγόρησαν ότι έγιναν Nickelback, ωστόσο δοκιμάζουν απλά έναν πιο ραδιοφωνικό ήχο, χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους...

Δεν λείπουν οι καλές στιγμές, λείπει όμως η περιπέτεια και εκείνη η τρέλα που μάθαμε να συνδέουμε με αυτήν την καρτούν καλλιτεχνική οντότητα...

Με αφετηρία το shoegaze και με γαρνιτούρα το black metal, πιάνουν τη μυρωδιά των λουλουδιών όταν αρχίζουν να σαπίζουν, διυλίζοντας την πραγματικότητα της σύγχρονης μεγαλούπολης κάτω από την αστραφτερή επιφάνεια...

Ο πήχης δεν ανεβαίνει συγκριτικά με αυτά που μας έχει ήδη παρουσιάσει, διακυβεύεται μάλιστα κιόλας, όσο απομακρύνεται από τα Βαλκάνια· ίσως όμως να είναι η δουλειά που θα κάνει το γκελ στον ευρωπαϊκό τζαζ Τύπο...

Πώς διάολο γίνεται, σχεδόν 30 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση, να κάνουν το ίδιο πράγμα και να καταφέρνουν να ακούγονται πάντοτε τόσο ζουμεροί;

Όσοι διαλέξουν να το ακούσουν μακριά από κλισέ και «ταμπού», θα απολαύσουν έναν από τους καλύτερους μεταλλικούς δίσκους της τρέχουσας χρονιάς...

Στην πιο ποπ εποχή της χιπ χοπ ιστορίας, γίνεται ίνδαλμα ραπάροντας όσο και όπως μπορεί, σε τραγούδια για τη ζωή ενός σύγχρονου λαϊκού κοριτσιού της Νέας Υόρκης...

Καλοστημένο σκοτεινό άλμπουμ, που όμως παρασύρεται από το De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem (1994), καταλήγοντας μια άσκηση στην ατμόσφαιρά του...